รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 440

แค่ชีวิตนี้ ไม่มีทางตอบแทนเขาแล้ว……

“อื้อๆๆ!”

ขอโทษนะ!

ในใจมายมิ้นท์ พูดประโยคหนึ่งกับเปปเปอร์เงียบๆ

ระหว่างทางที่ร่วงหล่นนั้นเร็วมาก สั้นๆ ไม่กี่วินาที ก็มาถึงก้นหน้าผา แต่สำหรับมายมิ้นท์ มันนานมากเหมือนผ่านไปหนึ่งศตวรรษ

มายมิ้นท์สูดหายใจเข้าลึกๆ เตรียมใจพร้อมสำหรับช่วงเวลาร่างกายแหลกเหลว

แต่เธอกับเปปเปอร์บังเอิญไม่ได้ตกลงบนพื้นแข็ง แต่เป็นในทะเลสาบลึกจนไม่เห็นก้นบึ้ง

เกิดเสียงตู้ม

ทั้งสองหล่นลงไปในทะเลสาบอย่างแรง น้ำกระเซ็นสูงขึ้นมาหนึ่งถึงสองเมตร

มายมิ้นท์ลืมตาทันที ทะเลสาบเย็นเฉียบเข้าตาเข้าหูไม่หยุด และเข้าจมูกด้วย รู้สึกแย่มาก

แต่ที่มากไปกว่านั้น คือความตื่นเต้นและความปีติยินดี

เธอดึงเทปบนปากออก กลั้นหายใจยิ้มออกมา

เพราะเธอยังไม่ตาย เธอรอดแล้ว!

เดิมทีนึกว่าตกหน้าผามีแค่ตายสถานเดียวเท่านั้น แต่ใครจะไปคิดว่าใต้หน้าผา มันมีทะเลสาบอยู่ด้วย

ถ้านี่ไม่ใช่เรือโนอาห์ท่ามกลางสภาพอับจนหนทางแล้วจะเป็นอะไร?

ไม่คิดเลยว่า นี่คือปาฏิหาริย์และความหวังหนึ่งในสิบล้าน ที่เธอได้เจอมันจริงๆ

มายมิ้นท์ดีใจจนจะร้องไห้ ขณะที่เธอกำลังเตรียมใช้ปากกัดเชือกบนมือ จู่ๆ ก็นึกถึงอะไรบางอย่าง ความตื่นเต้นและความปีติยินดีในใจชะงักลง

เปปเปอร์ล่ะ?

สีหน้ามายมิ้นท์เปลี่ยนไป

เมื่อครู่นี้ตอนเธอกับเปปเปอร์หล่นลงไปในทะเลสาบ เปปเปอร์คลายมือที่กอดเธอไว้ตลอดเวลา

ตอนนี้คงอยู่แถวๆ นี้

ขณะที่คิด มายมิ้นท์มองซ้ายขวา แต่ไม่เห็นเปปเปอร์เลย

นี่มันทำให้เธอขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

แปลกมาก ทำไมไม่มีคน?

หรือว่ายขึ้นฝั่งไปแล้ว?

นี่ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้

ขณะที่คิด มายมิ้นท์ก็โล่งอก เขาขึ้นฝั่งไปก่อนก็ดี

เธอก็ต้องหาวิธีเอาตัวรอดเหมือนกัน

ขณะที่คิด มายมิ้นท์ก้มศีรษะ ใช้ฟันกัดเชือก เริ่มแก้มัดให้ตัวเอง

กระบวนการนี้ สำหรับมายมิ้นท์มันยากเป็นพิเศษ เพราะเวลาคนกลั้นหายใจในน้ำมันมีจำกัด คนธรรมดาที่ฝึกว่ายน้ำแบบมืออาชีพ ได้ประมาณสองนาที

ดังนั้นเธอต้องแก้เชือกภายในเวลาสองนาที แล้วว่ายขึ้นสู่ผิวน้ำเพื่อหายใจ ไม่งั้นเธอจะจมน้ำตาย

โชคดีที่คนขององอาจตอนมัดเธอ ไม่ได้มัดปมซับซ้อนเกินไปนัก มายมิ้นท์ออกแรงดึงเงื่อนอย่างแรง ในขณะเดียวกันก็พยายามระวังไม่ใช้ช่องคอของตัวเอง

โชคดีที่สุดท้ายแล้ว เธอก็แก้มัดเชือกบนข้อมือได้อย่างราบรื่น

ไม่รอช้า มายมิ้นท์รีบแก้เชือกที่เท้าอีกครั้ง

มีมือ เชือกที่เท้าแค่สิบวินาทีก็แก้ได้แล้ว

เธอควรซาบซึ้งที่คนขององอาจไม่ได้มัดเธอด้วยเชือกป่าน ไม่งั้นเชือกป่านเมื่อโดนน้ำจะพองตัว และจะแน่นขึ้นเรื่อยๆ ต้องการแก้ภายในเวลาสองนาที มันเป็นไปไม่ได้เลย

ในที่สุดมือและเท้าก็เป็นอิสระแล้ว มายมิ้นท์ดีใจ จากนั้นก็รีบแกว่งแขนแกว่งเท้าสองข้างว่ายขึ้นไปบนน้ำ

ไม่กี่วินาทีต่อมา เธอโผล่ขึ้นมาจากน้ำแล้ว จากนั้นก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ฟู่……”

ในที่สุด เธอก็รอดมาได้!

มายมิ้นท์น้ำตาไหลด้วยความดีใจ จากนั้นก็ตะโกนไปทางชายฝั่ง “เปปเปอร์ คุณอยู่ไหม?”

บนฝั่งไม่มีเสียงตอบกลับ

มายมิ้นท์หุบยิ้ม หันตัวกลับไปในน้ำ กวาดตามองไปทั่วฝั่ง ไม่เห็นร่างเปปเปอร์เลย

ทันใดนั้น ในใจเธอก็เกิดลางสังหรณ์ไม่ดีขึ้นมา