รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 442

มายมิ้นท์เห็นแบบนี้ สีหน้าของเธอก็ตกใจ จากนั้นก็รีบรับเขาเอาไว้

เพราะแบบนี้ เธอเดินถอยหลังออกไปสองก้าวแล้วทรงตัวได้ เพราะว่าเปปเปอร์หนักเกินไป

“เปปเปอร์ คุณเป็นอะไร?” มายมิ้นท์พยุงเขาแล้วรีบถามอย่างรวดเร็ว

เปปเปอร์ไม่มีปฏิกิริยา เขาหลับตาลงแล้วเอนตัวพิงไหล่เธอ ราวกับนอนหลับไปแล้ว

แต่มายมิ้นท์เดาออกว่า เขาน่าจะสลบไปแล้ว

หัวของเขากระแทก แล้วยังเวียนหัว สลบไปมันเป็นเรื่องปกติ

แต่ถ้าเป็นแบบนี้ เปปเปอร์เดินเองไม่ได้ เธอก็ต้องเป็นคนพาเขาออกไป

หายใจเข้าลึกๆ มายมิ้นท์หันหลัง จากนั้นก็ลากเปปเปอร์เดินไปข้างหน้า

ข้างหน้าคือทิศใต้ แล้วยังเป็นป่าโปร่ง น่าจะออกไปจากป่านี้ได้ในไม่ช้า

แค่ออกไปจากป่า ก็น่าจะเจอผู้คนที่อาศัยอยู่

มายมิ้นท์พาเปปเปอร์เดินไปข้างหน้า หันหน้ามองผู้ชายที่นอนอยู่บนหลังของตัวเองด้วยสายตาที่แน่วแน่และจริงจัง “เปปเปอร์ ฉันจะต้องพาคุณออกไปให้ได้”

พูดจบ เธอก็หันหน้ากลับไปแล้วเดินไปข้างหน้าต่อ

เดินไปได้ระยะหนึ่ง เธอก็จะทิ้งเศษผ้าเพื่อทำสัญลักษณ์ให้คนที่มาตามหาพวกเขา

เดิมทีเศษผ้าพวกนี้ เธอคิดว่าจะผูกมันไว้กับกิ่งไม้ แบบนี้ถ้ามีลมก็ไม่ต้องกังวลว่ามันจะปลิว

แต่ว่าแบบนั้นเปปเปอร์ต้องเดินเอง เธอถึงจะผูกมันได้

ตอนนี้เปปเปอร์เดินเองไม่ได้ เธอแบกเขาอยู่ แน่นอนว่าเธอไม่มือผูกผ้าพวกนั้น จึงต้องทิ้งลงบนพื้น หวังว่ามันจะไม่ถูกลมพัดปลิว

ไม่รู้ว่าเดินไปนานแค่ไหน เมื่อมายมิ้นท์หมดแรง จู่ๆก็มีเสียงฟ้าร้องดังขึ้นมา

มายมิ้นท์ตกใจจนตัวสั่น จากนั้นเธอก็หยุดเดินแล้วเงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้า

ฟ้ามืดแล้ว เมฆดำขนาดใหญ่ปกคลุมไปทั่วพื้นดิน บวกกับเสียงฟ้าร้องอย่างต่อเนื่อง ทำให้คนมีความรู้สึกหดหู่ที่สุด

ฝนกำลังจะตก!

แล้วยังจะตกหนัก!

คิดแบบนี้ สีหน้าของมายมิ้นท์ก็แย่ลง เพราะถ้าฝนตก พวกเขาก็จะเดินต่อไปไม่ได้

เดินบนภูเขาตอนฝนตก มันจะล้มได้ง่าย

สถานการณ์ของเปปเปอร์ตอนนี้ พวกเขาจะล้มอีกไม่ได้แล้ว

นอกจากนี้แล้ว อีกเรื่องหนึ่งก็คือฟ้ามืดแล้ว

ถึงแม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่รู้เวลาที่แน่นอน โทรศัพท์และอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์บนตัวของเธอ อย่างเช่น นาฬิกา ถูกผู้คนขององอาจถอดออกไปตั้งแต่ตอนที่ถูกลักพาตัวแล้ว ไม่รู้ว่าเอาไปทิ้งที่ไหน

และโทรศัพท์ของเปปเปอร์ ก็ไม่น่าจะมี

ไม่เช่นนั้น ตอนอยู่ที่ทะเลสาบเมื่อกี้ เปปเปอร์ต้องเอาออกมาติดต่อกับผู้ช่วยเหมันตร์แล้ว เขาไม่มีทางอยู่นิ่งๆไม่ทำอะไรเลย ดังนั้น สาเหตุที่แน่นอนที่สุดก็คือ โทรศัพท์ตกลงไปในทะเลสาบ ไม่เช่นนั้นก็น้ำเข้าโทรศัพท์ พังไปแล้ว

สำหรับนาฬิกาของเปปเปอร์ ตอนนี้เธอจะทิ้งเปปเปอร์ลงบนพื้นเพื่อดูนาฬิกาไม่ได้ แต่ว่าเธอก็พอใจเดาออกว่า ตอนนี้น่าจะเป็นเวลาประมาณหกเจ็ดโมงเย็น

ฟ้ามืด บวกกับฝนตก ดูเหมือนว่าจะเดินต่อไปไม่ได้แล้ว ต้องหาที่หลบฝน ไม่เช่นนั้นผ่านคืนนี้ไปไม่ได้แน่ๆ พวกเขาคงจะต้องหนาวตายแน่ๆ

ตอนนี้เพราะว่าเสื้อผ้าบนตัวเปียกเธอยังหนาวขนาดนี้ แต่เพราะว่ามีเปปเปอร์นอนอยู่บนหลัง เธอยังพอทนได้ แต่เปปเปอร์กลับไม่มีใครช่วยเขา แค่คิดก็รู้ว่า ตอนนี้เปปเปอร์ต้องทนหนางแค่ไหน

แต่ว่า จะไปหลบฝนที่ไหน?

มายมิ้นท์กัดริมฝีปากและมองไปรอบๆ โชคดีก็คือ มีถ้ำอยู่ข้างหน้าไม่ไกล

“เยี่ยมไปเลย!” เห็นถ้ำนั้น มายมิ้นท์ดีใจเป็นอย่างมาก สายตาของเธอเป็นประกายขึ้นมาทันที สายตานั้นเต็มไปด้วยความหวัง

“เปปเปอร์ เรามีที่หลบฝนแล้ว” มายมิ้นท์หันหน้าไปพูดกับผู้ชายที่อยู่บนหลังของตัวเอง จากนั้นก็พาเขาเดินไปที่ถ้ำอย่างรวดเร็ว

ผ่านไปไม่นาน ก็มาถึงถ้ำแล้ว

ทันทีที่พวกเขาสองคนเดินเข้ามา ข้างนอกก็ฝนตกทันที