รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 443

ตอนนี้ มายมิ้นท์ไม่สนใจเรื่องผู้หญิงผู้ชายหรืออายอะไรทั้งนั้น เธอยื่นมือออกไปจับเสื้อของเปปเปอร์

เสื้อสูทข้างนอกของเขาถอดออกง่าย แต่เมื่อถอดเสื้อสูทออกแล้ว มายมิ้นท์ก็ตกใจกับภาพที่อยู่ตรงหน้า เธออดไม่ได้ที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ

เธอเห็นแผ่นหลังที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวเต็มไปด้วยเลือด

แต่เพราะว่าแช่น้ำมา คราบเลือดที่เดิมทีเป็นสีแดงก็ละลายกลายเป็นสีชมพูไปแล้ว

“พระเจ้า!” มายมิ้นท์ปิดปาก รูม่านตาของเธอสั่นเทา

ทำไมเลือดออกมากขนาดนี้?

เธอคิดมาตลอดว่าแผ่นหลังของเขาแค่ถูกกระแทกเป็นรอยช้ำเท่านั้น

แต่คิดไม่ถึงว่า มันจะกระแทกจนเลือดออกขนาดนี้!

แต่ผ่านไปไม่นาน มายมิ้นท์ก็นึกขึ้นมาได้ว่าเปปเปอร์พึ่งจะโดนท่านย่าลงโทษไปไม่นาน บาดแผลที่ถูกเฆี่ยนน่าจะยังไม่หายดี เช่นนั้นแผลพวกนี้ อาจจะเกิดจากแผลที่ถูกเฆี่ยน

เธอหายใจเข้าลึกๆ มายมิ้นท์พยายามสงบสติอารมณ์ จากนั้นก็ยื่นมือออกไปอีก ถอดเสื้อเชิ้ตสีขาวของเปปเปอร์ออกอย่างระมัดระวัง

คราวนี้ ในที่สุดมายมิ้นท์ก็เห็นภาพแผ่นหลังของเปปเปอร์อย่างชัดเจน

มันคือแผ่นหลังคนเหรอเนี่ย!

มันแทบจะไม่เรียกว่าแผ่นหลังแล้ว ทั้งแผ่นหลังไม่มีผิวที่สมบูรณ์เเบบเลยแม้แต่น้อย มันเต็มไปด้วยรอยแผลเป็นที่คดเคี้ยวราวกับตะขาบ มีรอยแผลหนึ่งที่หายดีแล้ว และมีรอยแผลอื่นๆที่ฉีกใหม่ ฉีกจนเห็นเนื้อข้างใน แล้วยังมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด ทำให้คนที่เห็นตกใจจนตัวสั่นไปหมด

มือที่จับเสื้อเชิ้ตเปปเปอร์ของมายมิ้นท์สั่นไปหมด เธอตาแดง มองดูใบหน้าที่ซีดขาวของเปปเปอร์ เธออ้าปากค้าง แต่กลับพูดอะไรไม่ออกเลย

ความสามารถในการอดทนต่อความเจ็บปวดของคนเรามีจำกัด ถ้าเป็นเธอ บาดเจ็บขนาดนี้ เธอคงจะเจ็บปวดจนร้องออกมาตั้งนานแล้ว

แต่เปปเปอร์ แขนหักก็ยังไม่ร้อง หัวกระแทกก็ไม่ร้อง แม้แต่บาดแผลที่แผ่นหลังฉีกขนาดนี้ก็ยังไม่ร้อง

เขาไม่รู้จักความเจ็บปวดเลยเหรอ?

มายมิ้นท์ยื่นมือออกไปแตะรอยแผลเป็นที่นูนขึ้นมาบนแผ่นหลังของเปปเปอร์เบาๆ จู่ๆเธอก็เจ็บปวดในใจ เธอรู้สึกเสียใจ แล้วยังมีความรู้สึกที่บรรยายออกมาไม่ได้

เธอสูดจมูก ดึงมือกลับมา จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินที่กองชามและตะเกียบ

เธอจำได้ว่า เธอเห็นกล่องยาที่นั่นเมื่อกี้

จริงๆด้วย มายมิ้นท์ไม่ได้มองผิดไป มีกล่องยาอยู่ที่นั่นจริงๆ

มายมิ้นท์ยิ้มอย่างแผ่วเบา พระเจ้ามักจะให้ทางออกเสมอ ฝนตกอยากจะหลบฝนก็เจอถ้ำ เข้ามาในถ้ำก็ยังเจอของใช้จำเป็นต่างๆนาๆ แม้แต่กล่องยาก็มี พระเจ้าคุ้มครองจริงๆ

มายมิ้นท์ถือกล่องยากลับไปหาเปปเปอร์ จากนั้นก็เปิดกล่องยาออก ค้นดูยาข้างในกล่อง เห็นว่าในนั้นไม่เพียงแต่มียาแก้อักเสบ ยาลดและผ้าพันแผลทั่วไปเท่านั้น แม้แต่ยาของสัตว์ก็ยังมี

อาจจะเป็นเพราะว่าตอนที่เจ้าหน้าที่ดูแลป่าไม้อยู่ที่นี่ พวกเขามักจะช่วยเหลือสัตว์เล็กๆ

มายมิ้นท์ไม่ได้สนใจยาสัตว์พวกนั้น หายาและผ้าพันแผลที่เปปเปอร์จะต้องใช้ออกมา จากนั้นก็ตบหน้าเปปเปอร์เบาๆ “เปปเปอร์ ได้ยินไหม?”

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว จากนั้นก็กลับไปเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

มายมิ้นท์ถอนหายใจ

ดูเหมือนจะไม่ได้ยิน

ช่างมันเถอะ เธอลงมือเองก็ได้

มายมิ้นท์ให้กรรไกรตัดผ้าพันแผลยาวๆแล้วพันให้เป็นก้อน ยื่นมือออกไปจับกรามของเปปเปอร์ บีบให้เขาอ้าปาก จากนั้นก็ยัดผ้าพันแผลเข้าไปในปากของเขา

แบบนี้ เดี๋ยวฆ่าเชื้อทายาให้เขา ก็จะได้ไม่ต้องกังวลว่าเขาจะกัดลิ้นตัวเองเพราะความเจ็บปวด

เรียบร้อยแล้ว มายมิ้นท์ก็เริ่มทายาให้เขา

เธอหยุดเลือดให้เปปเปอร์ก่อน รอจนไม่มีเลือดไหลออกมา จากนั้นก็เริ่มฆ่าเชื้อ

ในตอนนี้เอง เปปเปอร์เจ็บปวดจนตัวสั่น เหงื่อไหลออกเต็มหน้าไปหมด เขาขมวดคิ้วแน่น ดวงตาที่อยู่ในเปลือกตาก็กลิ้งไปมา แต่ว่าเขายังไม่ฟื้นขึ้นมา

ในที่สุด สิบนาทีต่อมา มายมิ้นท์ทายาให้เขาเสร็จเรียบร้อยแล้ว พันแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอก็เริ่มเปลี่ยนชุดลายพรางให้เขา

และเมื่อมายมิ้นท์กำลังสอดแขนทั้งสองข้างเข้าไปในแขนเสื้ออย่างระมัดระวัง กำลังจะพลิกตัวเขากลับมาและติดกระดุมให้เขา ทันใดนั้นเธอก็เห็นรอยแผลเป็นที่หน้าอกซ้ายของเขา

แผลเป็นนั้นยาวประมาณสิบเซนติเมตร มันเป็นรอยจางๆ ถ้าไม่สังเกตดีๆก็อาจจะไม่เห็น