รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 444

ต่อมา เขาก็มองเห็นอะไรอีก นั่นก็คือถ้ำนี้ รวมไปถึงของที่อยู่ในถ้ำ มันคืออะไร?

“ของพวกนี้...มาจากไหน?” เปปเปอร์ถือป้าห่มขึ้นมาแล้วถาม

มายมิ้นท์นั่งลงแล้วอธิบาย “มันอยู่ในถ้ำอยู่แล้ว”

“อยู่ในถ้ำอยู่แล้ว” เปปเปอร์เลิกคิ้ว เห็นได้ชัดว่าเขาตกใจกับคำตอบนี้

มายมิ้นท์พยักหน้า “ใช่แล้ว ฉันกำลังแบกคุณออกไปจากป่านี้ ไปดูว่าข้างนอกมีคนรึเปล่า ถ้ามีคน เราก็รอดแล้ว สุดท้ายยังไม่ได้ออกไป จู่ๆฝนก็จะตก จากนั้นฉันก็เห็นถ้ำนี้ เลยพาคุณเข้ามาหลบฝนในถ้ำ พอเข้ามา ก็เห็นข้าวของพวกนี้”

“ที่แท้ก็เป็นแบบนี้” เปปเปอร์พยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ถ้ำนี้ เป็นที่อยู่ของนักโทษรึเปล่า”

นักโทษบางคนที่กำลังหลบหนี มักจะมาซ่อนตัวอยู่ในภูเขาลึกแบบนี้

ดังนั้นในถ้ำมีของพวกนี้ จึงทำให้คนคิดว่ามันคือของนักโทษ

“ไม่ใช่” มายมิ้นท์ส่ายหน้า “ตอนแรกฉันก็สงสัยว่าเป็นที่อยู่ของนักโทษรึเปล่า แต่ว่าฉันเจออันนี้”

เธอชี้ไปที่กระเป๋าหน้าอกข้างซ้ายของชุดพรางที่ตัวเองใส่อยู่

เปปเปอร์มองลงมา เห็นคำว่าเจ้าหน้าที่ดูแลป่าไม้ เขาก็โล่งอกทันที “เป็นเจ้าหน้าที่ดูแลป่าไม้ก็ดี”

เขาเคยได้ยินว่าเจ้าหน้าที่ดูแลป่าไม้บางคนมักจะสร้างกระท่อมหรือบ้านไม้ไว้บนภูเขา เพื่อที่เวลาพวกเขาสำรวจป่าไม้ตอนดึก จะได้มีที่พักอยู่บนภูเขา

ดังนั้นถ้ำธรรมชาติแห่งนี้ จึงถูกเจ้าหน้าที่ดูแลป่าไม้ใช้งาน มันก็สมเหตุสมผล

“ใช่แล้ว ฉันก็เลยวางใจที่จะพาคุณมาที่นี่” มายมิ้นท์ยิ้ม “จะว่าไปแล้ว เราควรขอบคุณเจ้าหน้าที่ดูแลป่าไม้สองคนนี้ ที่ทิ้งเสื้อผ้าและผ้าห่มไว้ที่นี่ ที่สำคัญก็คือ ยังทิ้งกล่องยาและของกินไว้ด้วย ไม่อย่างนั้นวันนี้ ถึงแม้ว่าเราจะมีกองไฟแต่ก็คงจะลำบาก”

พูดถึงตรงนี้ ดูเหมือนว่าเธอจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เธอมองไปที่ใบหน้าที่ซีดขาวของเขาแล้วถามว่า “เอ่อใช่ประธานเปปเปอร์ ตอนนี้หัวของคุณเป็นยังไงบ้าง? แล้วก็แขนกับหลัง เจ็บอยู่ไหม?”

เปปเปอร์ยิ้มอย่างแผ่วเบาแล้วตอบว่า “ยังเวียนหัวอยู่นิดหน่อย แขนไม่รู้สึกอะไร หลังก็ไม่ได้เจ็บเหมือนตอนแรก คุณทายาให้ผมใช่ไหม?”

เขาจำได้ว่าเมื่อกี้เธอพูดถึงกล่องยา

ดังนั้นจึงมีความเป็นไปได้สูงที่เธอจะทายาให้เขา

มายมิ้นท์ตอบรับอืมแล้วพยักหน้า “ใช่ แผลที่หลังของคุณฉีก ถ้าไม่ทายามันจะอักเสบ แล้วจะเป็นไข้เอาได้ ฉันก็เลยทายาให้คุณ”

“ขอบคุณนะ” เปปเปอร์มองเธอ

มายมิ้นท์สะบัดมือ “คุณไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉัน คนที่ควรจะขอบคุณคือฉันมากกว่า คุณต้องมาเป็นแบบนี้ก็เพราะฉัน”

“ผมสมัครใจ คุณไม่ต้องคิดมาก” เปปเปอร์ปลอบใจเธอ

มายมิ้นท์ถอนหายใจ “เอาล่ะประธานเปปเปอร์ เราไม่พูดเรื่องนี้ดีกว่า คุณหิวไหม?”

เปปเปอร์พยักหน้าเบาๆ “นิดหน่อย”

“คุณรอแป๊บหนึ่งนะ”

เธอลุกขึ้นเดินไปตรงที่หยิบคุกกี้และน้ำเมื่อกี้ จากนั้นก็หยิบคุกกี้และน้ำกลับมา

“ที่นี่มีแค่ของกินพวกนี้ คุณทนเอาหน่อยนะ” มายมิ้นท์พูดพร้อมกับแกะถุงและเปิดขวดน้ำให้เขา

เปปเปอร์เห็นเธอทำแบบนี้ให้ตัวเอง สายตาของเขาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ไม่เป็นไร สถานการณ์แบบนี้ มีของกินก็ดีมากแล้ว”

“ใช่แล้ว” มายมิ้นท์พยักหน้าอย่างเห็นด้วย “ดังนั้นเราควรขอบคุณเจ้าหน้าที่ดูแลป่าไม้ที่ทิ้งของพวกนี้ไว้ที่นี่ แต่ว่าฉันไม่มีโทรศัพท์และกระเป๋าเงิน ไม่รู้ว่าควรทำยังไง…”

“กระเป๋าเงินในกระเป๋าของผมน่าจะยังอยู่” เปปเปอร์ชี้ไปที่กางเกงข้างกองไฟ

มายมิ้นท์เดินไปดู “ก็ว่าเมื่อกี้ตอนที่ฉันถอดกางเกงให้คุณ รู้สึกว่ามีบางอะไรอย่างอยู่ข้างใน ที่แท้ก็คือกระเป๋าเงินนี่เอง”