รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 449

มายมิ้นท์เม้มปาก “ใช่แล้ว”

“เป็นไปได้ยังไง!” ลาเต้ตกใจ “เขาจะเป็นคนสองบุคลิกได้ยังไง? เขาแค่ป่วยทางจิตไม่ใช่เหรอ?”

มายมิ้นท์กำมือแน่น “คุณลืมไปแล้วเหรอ การันต์เคยบอกว่า ถ้าอาการป่วยทางจิตรุนแรงขึ้นในระดับหนึ่ง ก็เป็นไปได้ที่จะกลายเป็นคนสองบุคลิก และเมื่อก่อนตอนที่การันต์รักษาอาการป่วยทางจิตให้ราเม็ง เขาเคยบอกฉัน ว่าราเม็งมีความเป็นไปได้สูงที่จะกลายเป็นคนสองบุคลิก แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะเกิดขึ้นตอนนี้”

เธอมองไปที่ราเม็งด้วยสายตาที่สับสน

ราเม็งยิ้มให้เธอ ราวกับไม่รู้ว่าคนที่กำลังถูกพูดถึงคือตัวเอง

ลาเต้กลืนน้ำลาย “ผมเคยเห็นในทีวี หลายคนที่จิตใจได้รับการกระทบอย่างรุนแรง จะกลายเป็นคนสองบุคลิก หรือว่าการตกหน้าผาของคุณกระทบกับจิตใจของเขา ด้านมืดของเขาก็เลยโผล่ออกมาแบบนี้?”

เขาชี้ไปที่ราเม็ง

ราเม็งมองมือเขาแล้วหรี่ตาลง จากนั้นจึงปัดมือเขาออก “โผล่ออกมาอะไรกัน ผมอยู่ที่นี่ตลอด แต่ว่าไอ่หมอโง่นั่นกดทับผมไว้ ไม่ยอมให้ผมออกมา จนกระทั่งตอนนี้ เขารู้ว่าตัวเองทำร้ายพี่มายมิ้นท์ จิตใจอ่อนแอ ในที่สุดผมก็ได้ออกมา”

ได้ยินแบบนี้ สีหน้าของมายมิ้นท์ก็เปลี่ยนไป “นายหมายความว่า นายเกิดมาตั้งนานแล้วเหรอ? แล้วราเม็งก็รู้ว่ามีนายอยู่?”

“ไม่จริงใช่ไหม?” ลาเต้ตกใจ

ราเม็งดึงเก้าอี้มานั่ง ยกขาขึ้นมานั่งไขว่ห้างแบบที่เมื่อก่อนไม่เคยทำ แล้วตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน “ใช่แล้ว เราไม่เพียงแต่รู้ว่ามีกันและกันอยู่ เรายังเคยคุยกันอีกต่างห่าง”

“คุยกันได้ด้วย?” ลาเต้มองไปที่ราเม็งด้วยความตกใจ “เป็นไปได้ยังไง?”

“ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้ ผมเกิดขึ้นมาในวันเกิดสิบแปดปีของไอ่หมอโง่นั่น ช่วงที่ผมพึ่งจะเกิดขึ้นมา ก็เคยสลับร่างกับไอ่หมอโง่นั่น จากนั้นผมและเขาก็คุยกันตอนที่เขาเขียนคลิปบอร์ด รู้จักทุกอย่างของกันและกัน ผมรู้ว่าคนที่ไอ่หมอโง่นั่นเป็นห่วงมากที่สุดก็คือพี่มายมิ้นท์ และผมก็ได้รับอิทธิพลจากเขา ผมค่อยๆเกิดความสนใจในพี่มายมิ้นท์”

พูดถึงตรงนี้ ดูเหมือนว่าราเม็งจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาหัวเราะอย่างเย็นชา “แต่หลังจากที่ไอ้หมอโง่นั่นรู้ เขากลับไปหาจิตแพทย์ อยากจะกำจัดผม แต่น่าเสียดายที่ผมแข็งแกร่งมาตั้งแต่เกิด เลยผ่านครั้งนั้นมาได้ แต่ว่าผมก็ต้องหลับใหลไป จนในที่สุดก็ตื่นขึ้นมาเมื่อสามวันก่อน และตอนนี้...”

ราเม็งกางแขนออก ทำท่าทีสบายใจ “ร่างนี้ ในที่สุดก็เป็นของผม ผมอยากทำอะไรก็ทำได้ ความแค้นในตอนนั้น ผมก็จะคืนกลับไปให้เขา ทำให้ไอ่หมอโง่นั่นหายไปอย่างไร้ร่องรอย แบบนี้ ร่างนี้ก็จะกลายเป็นของผม”

“ไม่ได้!” มายมิ้นท์กังวล เธอจับผ้าห่มแล้วมองไปที่เขา “นี่คือร่างของราเม็ง เขาเป็นเจ้าของร่างนี้ นายจะทำแบบนั้นไม่ได้!”

“ทำไมจะไม่ได้?” ราเม็งสบตาเธอแล้วยิ้ม “ผมคิดว่าร่างนี้เหมาะสมที่จะให้ผมใช้งานสุดที่ ให้ไอ่หมอโง่นั่นใช้มันไร้ประโยชน์ ไอ่หมอโง่นั่นชอบพี่มายมิ้นท์ แต่ไม่กล้าพูดออกมา แต่กลับเลียนแบบเปปเปอร์ แสร้งทำเป็นคนอ่อนโยนต่อหน้าพี่มายมิ้นท์ ซ่อนนิสัยที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้ โง่จริงๆ แต่ผมไม่เหมือนเขา”

เขาโน้มตัวลงไปหามายมิ้นท์แล้วจงใจพูดเบาๆ ทำให้น้ำเสียงฟังดูมีเสน่ห์และเซ็กซี่ “ผมชอบพี่มายมิ้นท์ ผมก็กล้าบอกพี่มายมิ้นท์ตรงๆ แล้วผมก็ยังไม่ซ่อนนิสัยที่แท้จริงของตัวเอง ผมจริงใจกว่าเขาตั้งเยอะ แล้วไอ่หมอโง่นั่นไม่ยอมกลับไปสืบทอดธุรกิจของตระกูลอัครเดชโภคิน ก็เพราะว่าแค้นไอศูรย์ ปล่อยให้ลูกนอกสมรสจัดการธุรกิจของตระกูล”

เขาบ่น “เขาคิดว่าที่เขาทำแบบนี้มันสูงส่งมาเหรอ แต่ผมคิดว่า มันโง่สิ้นดี ถึงแม้ว่าจะเกลียดไอศูรย์ แต่การสืบทอดธุรกิจของตระกูลกับการเกลียดไอศูรย์มันไม่ได้ขัดแย้งกัน เขาสามารถสืบทอดธุรกิจของตระกูล และไล่ไอศูรย์ออกไปจากตระกูล แต่เขาคิดไม่ถึง แล้วยังปล่อยให้ตัวเองตกเป็นเป้าหมายของลูกนอกสมรส สุดท้ายก็ปล่อยให้พี่มายมิ้นท์ถูกลูกนอกสมรสจับตัวไป ถ้าเป็นผม ผมคงฆ่าไอ่ลูกนอกสมรสไปตั้งนานแล้ว แล้วผมสู้ไอ่หมอโง่นั่นไม่ได้ตรงไหน พี่มายมิ้นท์ พี่มายมิ้นท์รับผมไปพิจารณาหน่อยสิ”

“อย่าแม้แต่จะคิด!” มายมิ้นท์ยังไม่ได้พูดอะไร ลาเต้ก็ผลักราเม็งออกไป