รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 450

“หวังว่าจะเป็นแบบนั้น” ลาเต้ถอนหายใจ

หลังจากนั้นพวกเขาก็เงียบไป

เพราะการปรากฏตัวของราเม็ง ทำให้พวกเขายังไม่กลับมาเป็นปกติ

เช้าวันต่อมา บัญชีเวยป๋อส่วนตัวของราเม็ง ก็ประกาศว่าลาออกจากวงการ

ทันใดนั้น ไม่ว่าจะเป็นวงการบันเทิงหรือวงการแฟชั่น ราวกับว่ากำลังสั่นคลอน เกิดการวิพากษ์วิจารณ์ที่ดุเดือด วิพากษ์วิจารณ์ว่าทำไมจู่ๆราเม็งถึงลาออกจากวงการ และแม้แต่งานแถลงข่าวลาออกก็ไม่มี

แม้แต่แฟนคลับของราเม็งก็รับไม่ได้ พวกเขารวมตัวกันไปนั่งอยู่ที่หมู่บ้านของราเม็ง หวังว่าจะนั่งจนกว่าได้ยินกับหูว่าราเม็งลาออกจากวงการจริงๆ และสาเหตุคืออะไร

แต่ว่านั่งอยู่ทั้งวัน ก็ไม่เห็นเงาของราเม็ง มีแฟนคลับที่คลั่งไคล้เขามาก บุกเข้าไปในหมู่บ้าน บุกเข้าไปในบ้านของราเม็ง แต่กลับเห็นว่าบ้านของราเม็งว่างเปล่า

ราเม็งหายตัวไปแล้ว

เรื่องนี้กลายเป็นประเด็นร้อนขึ้นมาทันที ทำให้ชาวเน็ตคาดเดาว่าราเม็งไปไหน

แต่ไม่ว่าจะเดาอย่างไร พวกเขาก็ไม่รู้ว่าราเม็งไปไหน และทำไมจู่ๆจึงลาออกจากวงการเงียบๆแบบนี้

สรุปก็คือ การลาออกจากวงการและการหายตัวไปของราเม็ง กลายเป็นความลับที่ใหญ่ที่สุดในวงการบันเทิงและวงการแฟชั่นในปีนี้

มายมิ้นท์นั่งอยู่ข้างเตียงเปปเปอร์ มองดูความวุ่นวายบนอินเทอร์เน็ต เธอก็อดไม่ได้ที่จะเม้มปาก

เธอรู้ว่าทำไมราเม็งถึงลาออกจากวงการ

เพราะว่าเขาจะกลับเมืองปักษา กลับไปตระกูลอัครเดชโภคิน

นี่คือเรื่องที่ราเม็งคนนั้นบอกเธอเอง

ถึงแม้ว่าจะไม่ค่อยดีนัก แต่เธอก็อยากให้ราเม็งคนนั้นกลับไปตระกูลอัครเดชโภคิน กลับไปช่วยราเม็งจัดการเรื่องของตระกูลอัครเดชโภคินให้เรียบร้อย เมื่อราเม็งคนเดิมกลับมา เขาก็จะได้ไม่ต้องเจอกับคนและเรื่องราวชั่วร้ายแบบนั้นอีก

ใช่ ถึงแม้เธอจะรู้ว่าตัวจริงของราเม็งก็ไม่คนดี แต่เธอกลับไม่อยากให้เขาทำเรื่องอะไรที่เลวร้าย เธออยากให้มือของราเม็งสะอาดบริสุทธิ์

ดังนั้นเรื่องพวกนี้ ก็ให้ราเม็งคนนั้นไปจัดการเถอะ

และอีกเหตุผลหนึ่งที่เธออยากให้ราเม็งคนนี้กลับไป คือเธอไม่รู้ว่าจะเป็นเพื่อนกับราเม็งคนนี้อย่างไร

ขณะที่เธอกำลังคิด โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา

มายมิ้นท์ก้มหน้าลงมอง มันคือสายของชาหวาน

เห็นเบอร์ของชาหวาน เธอก็ถอนหายใจ เธอรู้ว่าชาหวานโทรมาทำไม

“ชาหวาน เธอกำลังจะไปใช่ไหม?” มายมิ้นท์รับโทรศัพท์ ไม่รอให้ชาหวานพูดอะไร เธอก็ถามคำถามของตัวเองทันที

ชาหวานตกใจจนอ้าปากค้าง “ประธานมายมิ้นท์ คุณรู้แล้วเหรอคะ?”

“ฉันเดา” มายมิ้นท์หัวเราะเบาๆ “เธอมาเมืองเดอะซี ก็เพราะว่ามาตามหาราเม็ง ตอนนี้ราเม็งจะกลับเมืองปักษาแล้ว ภารกิจของเธอก็เสร็จสิ้นแล้ว แน่นอนว่าเธอต้องกลับไปกับเขา”

ได้ยินมายมิ้นท์พูดแบบนี้ ชาหวานก็เงียบ “ที่แท้ประธานมายมิ้นท์รู้แล้วว่าราเม็งคือคุณชายน้อย”

“อืม รู้เมื่อไม่กี่วันก่อน” มายมิ้นท์พยักหน้า

ชาหวานไม่กล้าพูด “ใช่แล้วค่ะประธานมายมิ้นท์ ที่ฉันโทรมาหาคุณ ก็เพราะโทรมาลาออกค่ะ ฉันจะกลับเมืองปักษาแล้วค่ะ”

“ตกลง ฉันอนุญาต” มายมิ้นท์เม้มปาก “แต่…”

“แต่อะไรคะ?” ชาหวานถามด้วยความสงสัย

มายมิ้นท์ถอนหายใจ “ฉันมีเรื่องอยากจะให้เธอช่วย เรื่องที่ราเม็งป่วยทางจิต เธอรู้ใช่ไหม?”

“ฉันรู้ค่ะ” ชาหวานพูดเบาๆ

มายมิ้นท์พูด “สองวันก่อน เพราะเรื่องอะไรบางอย่าง กระทบกับจิตใจของราเม็ง ทำให้ด้านมือของเขาเกิดขึ้นมา... ไม่ ไม่ใช่เกิดขึ้นมา ด้านมืดของเขาเกิดขึ้นมาตั้งนานแล้ว แต่มันหลับใหลอยู่ตลอด แต่ว่าตอนนี้ด้านมืดนั้นตื่นแล้ว มันกำลังครอบครองร่างของราเม็งอยู่ และไม่เป็นมิตรกับราเม็งที่เป็นเจ้าของร่าง เขาจะหาจิตแพทย์เพื่อกำจัดราเม็งที่เป็นเจ้าของร่าง”

“อะไรนะ?” ได้ยินมายมิ้นท์พูดแบบนี้ ชาหวานก็พูดเสียงดังขึ้น “ประธานมายมิ้นท์ คุณหมายความว่าราเม็งในตอนนี้ ไม่ใช่ราเม็งคนก่อนเหรอคะ?”