รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 474

ชั้นล่าง ในที่สุดมายมิ้นท์ก็ได้สติกลับมาจากความตะลึงงัน ลุกยืนขึ้นมาแล้วมองดูทามทอยด้วยความไม่พอใจ “คุณทำอะไร?”

ทามทอยคิดไม่ถึงว่าปฏิกิริยาตอบสนองของเธอจะรุนแรงขนาดนี้ หลังจากที่ดวงตาประกายวาบขึ้นมาครั้งหนึ่งแล้ว ก็เก็บมือกลับไป “ช่วยคุณเช็ดครีมไง”

กลัวว่าเธอจะไม่เชื่อ เขายื่นกระดาษทิชชู่ไปตรงหน้า ส่งสัญญาณให้เธอดู

มายมิ้นท์เห็นข้างบนมีครีมติดอยู่เล็กน้อยจริงๆ รู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดไป สงบสติอารมณ์ลงมา แล้วนั่งลงไปใหม่ “ที่แท้ก็เป็นแบบนี้นี่เอง ขอโทษนะ ฉันนึกว่าคุณ……”

“นึกว่าผมลวนลามคุณ” ทามทอยพูดด้วยรอยยิ้ม

มายมิ้นท์บีบมุมปากอย่างไม่ปริปากพูดว่าถูกหรือไม่ถูก “ยังไงก็เถอะ ต่อไปคุณอย่าทำแบบนี้อีก มันทำให้คนอื่นเข้าใจผิดได้ง่ายมาก คุณบอกกับฉันได้ ฉันจะทำเอง”

“นี่ก็แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ไม่มีใครเข้าใจผิดหรอก แต่ในเมื่อคุณยืนยัน งั้นก็ได้” ทามทอยยักไหล่ แล้วรับปาก

แต่มีเพียงเขาเท่านั้นที่รู้ว่า ในใจเขารู้สึกเสียใจแค่ไหน

เขาคิดเอาไว้ว่า ใช้การกระทำกุ๊กกิ๊กไม่ชัดเจนเป็นครั้งคราว ค่อยๆทำให้เธอชิน สุดท้ายก็ทำให้เธอหวั่นไหว

คิดไม่ถึงว่า เธอจะระวังตัวขนาดนี้ การป้องกันทางด้านจิตใจจะแข็งแกร่งขนาดนี้ ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้ทำกุ๊กกิ๊กเลยสักนิด

ดูท่าการจะจีบเธอ ยังคงต้องค่อยเป็นค่อยไป

ทามทอยส่ายหน้าแล้วยิ้มเจื่อนๆ

หนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น ทั้งสองก็กินข้าวเสร็จเรียบร้อย

มายมิ้นท์ชำระบิลเสร็จ แล้วก็ห่อเค้กสตรอว์เบอรี่อีกสองชิ้น เตรียมตัวจะกลับไป

เพิ่งเดินออกจากร้าน ลมหนาวก็พัดมา กระทบร่างกายกับใบหน้าของมายมิ้นท์ ทำให้เธออดจามขึ้นมาไม่ได้ ถึงขั้นตัวสั่นขึ้นมาด้วย

ทามทอยเห็นดังนั้น ก็รีบถามขึ้นมาคำหนึ่ง “หนาว?”

“นิดหน่อย” มายมิ้นท์พยักหน้าตอบ จากนั้นก็เงยหน้ามองท้องฟ้า

บนท้องฟ้าไม่มีดาวเลยสักดวง ไม่มีแม้แต่พระจันทร์ มืดจนทำให้คนรู้สึกหดหู่ในใจ ดูท่าทางอีกไม่นาน ฝนคงจะตกแล้ว

กำลังคิดอยู่ จู่ๆมายมิ้นท์ก็รู้สึกว่าบนไหล่หนักขึ้นมา มีสิ่งหนึ่งเพิ่มขึ้นมา

เธอรีบหันกลับมาแล้วก้มมองลงไป ถึงได้พบว่า บนไหล่ของตัวเองมีเสื้อเพิ่มขึ้นมาหนึ่งตัว

เสื้อตัวนั้นดูคุ้นตามาก นึกออกในทันทีว่าเป็นตัวที่ทามทอยใส่

มายมิ้นท์หันหน้าไปมองผู้ชายที่อยู่ด้านข้าง เห็นว่าเสื้อคลุมของผู้ชายไม่อยู่แล้วจริงๆ เหลือเพียงเสื้อเชิ้ตตัวหนึ่งกับเสื้อกั๊กไหมพรมตัวหนึ่ง พูดขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ: “คุณเอาเสื้อให้ฉันทำไม?”

“คุณหนาวไม่ใช่เหรอ ในฐานะที่เป็นผู้ชาย สมควรอยู่” ทามทอยหัวเราะเหอะๆ

มายมิ้นท์กลับขมวดคิ้วขึ้นมา รู้สึกไม่เห็นด้วยเล็กน้อย “ถึงแม้จะเป็นแบบนั้น แต่คุณก็จะหนาวเหมือนกัน ฉันไม่อยากให้คุณปล่อยให้ตัวเองหนาวจนเป็นหวัด เพราะเอาเสื้อให้ฉัน ดังนั้นเสื้อตัวนี้คุณรีบเอากลับไปใส่เถอะ”

พูดไป เธอก็เอาเสื้อคลุมบนตัวออก ก็จะคืนให้กับทามทอย

แต่ทามทอยกลับคลุมกลับไปบนไหล่ของเธออย่างไม่ยอมแพ้ และเพื่อป้องกันไม่ให้เธอเอามันลงมาอีก ยังจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอเอาไว้ “เอาล่ะ ฟังผมเถอะ คลุมเอาไว้ ผู้ชายอกสามศอกอย่างผม จะหนาวจนเป็นหวัดได้อย่างไร”

“แต่ว่า……”

ในขณะที่มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากต้องการจะพูดอะไรอีก ก็มีเสียงผู้ชายที่เย็นชามืดมนดังมาจากด้านหลัง “หลีกทางหน่อยได้ไหม พวกคุณกำลังขวางทางอยู่”

เสียงนี้คือ……

มายมิ้นท์เบิกตากว้าง หันหลังกลับไปมอง ก็เห็นเปปเปอร์กับผู้ช่วยเหมันตร์ยืนอยู่ไม่ไกลออกไป กำลังมองดูพวกเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ความรู้สึก

ใช่เปปเปอร์จริงๆด้วย

ทำไมเขาถึงอยู่ที่นี่ได้?

เขายังไม่ได้ออกจากโรงพยาบาลไม่ใช่เหรอ?

คำถามข้อนี้ถูกทามทอยถามขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทามทอยมองไปที่เปปเปอร์ด้วยรอยยิ้ม “เปปเปอร์ สวัสดีตอนเย็น บังเอิญจังคุณก็มากินข้าวที่นี่เหมือนกันเหรอ? แต่ว่าคุณไม่ได้อยู่ในโรงพยาบาลหรอกหรือ ทำไมจู่ๆถึงออกมาได้ล่ะ?”

เปปเปอร์ไม่ได้พูดอะไร สายตามืดสลัวหยุดอยู่ที่ไหล่ของมายมิ้นท์

มายมิ้นท์สังเกตเห็น ใช้แรงสะบัดมือของทามทอยออกไปจากไหล่โดยสัญชาตญาณ ขณะเดียวกันก็เอาเสื้อคลุมของเขาลงมาจากไหล่ โยนกลับเข้าไปในอ้อมแขนของเขาด้วย มองไปที่เปปเปอร์แล้วเอ่ยปาก “อันนั้น……เสื้อคลุมนี้คือ……”

“มายมิ้นท์ คุณกับเขาไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกัน ดังนั้นจะอธิบายเรื่องพวกนี้ทำไม?” ทามทอยหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วมองดูมายมิ้นท์ ราวกับต้องการจะมองอะไรบางอย่างผ่านใบหน้าของเธอ

มายมิ้นท์ได้ยินคำพูดประโยคนี้ของเขา ตอนแรกก็อึ้งไปก่อน จากนั้นก็ตอบสนองกลับมา การแสดงออกทางสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่นัก

ใช่แล้ว เธอกับเปปเปอร์ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกัน ดังนั้นเธอจะทำอะไร ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาทั้งนั้น

แล้วเธอจะอธิบายเสื้อคลุมบนตัวไปทำไมกัน?

เธอเสียสติไปแล้ว?