รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 475

“ขัดแย้ง?” มายมิ้นท์ขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยความสงสัย “ไม่มีนี่”

“ไม่มีจริงๆเหรอ?” เห็นได้ชัดว่าทามทอยไม่เชื่อ

มายมิ้นท์พยักอย่างแรง “ไม่มีแน่นอนอยู่แล้ว ว่าแต่ทำไมคุณถึงถามแบบนี้”

“แน่นอนว่าเพราะท่าทีของเปปเปอร์เมื่อกี้นี้ มันผิดปกติมาก” ทามทอยมองไปที่ห้องที่เปปเปอร์จากมา หรี่ตาลงเล็กน้อย นัยน์ตาเต็มไปด้วยความสงสัย

มายมิ้นท์ก็มองตามไปด้วย “มีความผิดปกติเล็กน้อยอยู่”

“ใช่ไหม” ทามทอยลูบไปที่คาง ทำท่าทางเหมือนกับนักสืบสุขุมลุ่มลึก “ถ้าเปลี่ยนเป็นเวลาปกติ เปปเปอร์เห็นว่าคุณกับผมสนิทสนมกัน ก็จะปรากฏตัวต่อหน้าเราแล้วทำลายบรรยากาศไปแล้ว เพราะว่าเขาไม่อนุญาตให้คุณอยู่กับผู้ชายคนอื่น แต่วันนี้เขากลับไม่ได้ทำแบบนั้น และดูจากท่าทางของเขาแล้ว ราวกับว่าเขายินดีมากที่ได้เห็นสถานการณ์แบบนี้”

มายมิ้นท์ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่กัดริมฝีปากล่างเอาไว้แน่น

เพราะสิ่งที่ทามทอยพูดเหล่านี้ เธอก็ดูออกเหมือนกัน

และมันยังทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

“เพราะอย่างนี้คุณถึงคาดเดาว่า ฉันกับเปปเปอร์เกิดเรื่องขัดแย้งกันขึ้น?” มายมิ้นท์บีบฝ่ามือเอาไว้แล้วถาม

ทามทอยพยักหน้า “ถูกต้อง ไม่งั้นผมคิดไม่ออกจริงๆว่าทำไมเปปเปอร์ถึงเป็นแบบนี้”

“เป็นเพราะเขาปล่อยมือแล้ว” มายมิ้นท์ตอบพร้อมมองต่ำลงไป

ทามทอยตะลึงอึ้งไป “อะไรนะ?”

“ฉันบอกว่า เพราะเปปเปอร์ยอมแพ้แล้ว เขาไม่ตามง้อฉันอีกแล้ว” ฝ่ามือของมายมิ้นท์บีบแน่นมากขึ้น

ทามทอยตะลึงงันไป “เรื่องจริงหรือเปล่าเนี่ย?”

“เรื่องจริง” มายมิ้นท์ตอบกลับมาสองคำ

ทามทอยอ้าปากค้าง “นี่มันเป็นไปได้อย่างไรกัน เปปเปอร์เขารักคุณมากมายขนาดนั้น และเขาคนนี้ก็ยังเป็นคนแข็งกร้าวขนาดนั้น เมื่อเขาตัดสินใจอะไรแล้ว จะไม่มีวันยอมแพ้อย่างเด็ดขาด”

“นี่คือเรื่องจริง เขาพูดออกมาด้วยตัวเอง” มายมิ้นท์มองดูเขา

นี่คือสิ่งที่เปปเปอร์พูดกับเธอด้วยตัวเอง หลังจากที่ตื่นขึ้นมาวันนั้น

เขาบอกว่า เขาจะไม่ตามง้อเธอให้กลับไปอยู่กับเขาแล้ว

คำพูดนี้ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เธอถึงจำได้ดีเป็นพิเศษ และน่าจะดีใจถึงจะถูก เพราะถึงอย่างไรคนที่เกลียดจะไม่มายุ่งวุ่นวายกับเธออีก

แต่ในความเป็นจริงมันกลับตรงกันข้าม เธอไม่ได้รู้สึกดีใจเลย แต่ในใจกลับรู้สึกอัดอั้นเล็กน้อย และรู้สึกกร่อยเล็กน้อย ความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก

มองดูความจริงจังในดวงตาของมายมิ้นท์ ตอนนี้ทามทอยเชื่อเธออย่างสิ้นเชิงแล้ว เชื่อที่เธอพูดแล้ว ว่าเปปเปอร์ไม่คิดจะตามง้อเธอแล้วจริงๆ คิดจะปล่อยมือแล้วจริงๆ

แต่เพราะว่าเชื่อ ทามทอยถึงได้ยิ่งรู้สึกว่ามันน่าเหลือเชื่อ รู้สึกตกตะลึง

“ไม่นึกเลยว่าเปปเปอร์เขา……จะปล่อยมือ นี่……” ทามทอยอ้าปากออก นานพักใหญ่ก็ยังไม่สามารถสงบสติอารมณ์ลงมาได้

เขากล้ารับประกันได้เลยว่า ในนี้จะต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาอย่างแน่นอน

ไม่อย่างนั้นมันเป็นไปได้ที่เปปเปอร์จะยอมแพ้

“เอาล่ะทามทอย เวลามันดึกแล้ว ฉันไปก่อนนะ” มายมิ้นท์ยกข้อมือขึ้นมามองดูนาฬิกา

ทามทอยระงับความตกตะลึงในใจเอาไว้ชั่วคราว แล้วยิ้มขึ้นมาใหม่อีกครั้ง “ผมส่งคุณกลับไป”

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันเรียกรถกลับไปเอง คุณกับฉันไม่ใช่ทางเดียวกันเลย ส่งฉันกลับไปแล้วค่อยกลับบ้านตัวเองมันยุ่งยากเกินไป”

พูดจบ เธอก็เดินไปริมถนน ยื่นมือออกไปเรียกรถคันหนึ่ง จากนั้น; เปิดประตูรถออกแล้วเข้าไปนั่ง โบกมือให้กับเขา “แล้วเจอกัน”

การกระทำพวกนี้เธอทำมันในรวดเดียว ไม่ให้โอกาสเขายืนยันอีกครั้งว่าจะไปส่งเธอเลย

ทามทอยถอนหายใจอย่างจนใจ “แล้วเจอกัน”

มายมิ้นท์ปิดกระจกรถลง “คุณคนขับ ออกรถเลยค่ะ”

“ได้ครับ” คนขับรถเข้าเกียร์ ขับรถจากไป

ทามทอยยืนอยู่ตรงริมถนน มองดูรถแท็กซี่ที่ขับห่างออกไป ขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ผ่านไปครู่หนึ่ง จู่ๆๆเขาก็หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กดโทรออกหมายเลขโทรศัพท์ของเปปเปอร์