รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 484

เมื่อสักครู่ตอนที่มายมิ้นท์ลงจากรถนั้น มันต่างจากปกติอย่างมาก หากคนที่ฉลาดพอแค่มองก็รู้ว่ามีปัญหาทางด้านอารมณ์

เขาเป็นห่วงมาก ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่า

ระหว่างที่ลาเต้ฟังคำพูดของเปปเปอร์นั้น ท่าทางที่กำลังขยับแขนนั้นก็ได้หยุดลง มองดูเปปเปอร์เอ่ยปากพูดอย่างเย็นเยือก“ผมว่านะเปปเปอร์ ผมได้ยินที่รักพูดว่า ไม่ใช่ว่าคุณปล่อยมือเธอแล้วหรือ อีกอย่างในสองวันมานี้ยังทำตัวห่างกับเธออีก ดังนั้นตอนนี้คุณมาถามเรื่องเหล่านี้หมายความว่าอะไร？ทำไม ไม่อยากปล่อยมืออีกแล้วหรือ？”

สายตาของเปปเปอร์เคร่งขรึมทันที“นี่ไม่ใช่เรื่องที่คุณต้องถาม คุณแค่ต้องตอบคำถามของผม ว่าเกิดอะไรขึ้นกับมายมิ้นท์กันแน่？”

“แล้วทำไมผมต้องตอบคุณด้วย？หากคุณเลือกที่จะปล่อยมือแล้ว เรื่องทุกอย่างที่เกี่ยวกับที่รัก มันไม่เกี่ยวกับคุณทั้งนั้น คุณก็ไม่มีสิทธิ์มาถามไถ่”ลาเต้โอบแขนของเขาไว้ ด้วยท่าทางที่ผมจะไม่พูด แล้วคุณจะทำอะไรกับผมได้

ดวงตาเปปเปอร์หรี่ลงเล็กน้อย ในดวงตามีแสงเย็นเยือกแวบวาบผ่าน“ลาเต้ คุณคิดว่าคุณไม่พูด ผมก็ไม่มีทางอื่นที่จะรู้แล้วหรือ？”

สีหน้าของลาเต้ตกตะลึง“หมายความว่าอะไร？”

“ผมรู้ว่าคืนนี้มายมิ้นท์ได้ไปที่บ้านคุณ ดังนั้น……”

เปปเปอร์ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา และได้โทรออกไปทันที

ในไม่ช้า ก็ได้รับสายแล้ว เสียงที่คุ้นเคยกับลาเต้ดังมาจากอีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์“ประธานเปปเปอร์”

“คุณแม่？”พอลาเต้ได้ยินเสียงนี้แล้ว ก็ตกตะลึงไปหมด มองดูเปปเปอร์อย่างไม่น่าเชื่อ“คุณมีเบอร์ของคุณแม่ของผมได้ยังไง และอีกอย่างยังมีการติดต่อกับแม่ผมด้วยหรือ？”

ผู้ช่วยเหมันตร์ได้ดันแว่นตา ยิ้มและตอบกลับไป：“คุณลาเต้ยังไม่รู้หรือครับ ว่าคุณแม่ของคุณกับคุณนายของเรา เคยเป็นเพื่อนร่วมชั้นเรียนในมหาวิทยาลัยมาก่อน”

“คุณแม่ของผมกับคุณแม่ของเปปเปอร์เป็นเพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัย？”ลาเต้ตกใจจนเสียงเพี้ยนเลย“มันจะเป็นไปได้ยังไง？”

“นั่นก็คือความจริง”ผู้ช่วยเหมันตร์ผายมือออก“พวกเธอไม่เพียงแต่เป็นเพียงเพื่อนร่วมชั้นในมหาวิทยาลัยนะครับ ความสัมพันธ์ในตอนนั้นก็ดีอีกด้วย อีกอย่าง ร้านเสริมสวยของคุณแม่ของคุณได้ก่อตั้งขึ้นและได้เป็นหุ้นส่วนกับคุณนายของเราด้วย แต่หลังจากที่คุณนายของเราได้ตายจากไปนั้น หุ้นส่วนของคุณนายก็ตกทอดมาที่ประธานเปปเปอร์ของเรา ดังนั้นระหว่างคุณแม่ของคุณกับประธานเปปเปอร์นั้นถือว่าเป็นหุ้นส่วนกัน จึงไม่น่าแปลกใจที่จะมีข้อมูลติดต่อของคุณแม่ของคุณ”

พอฟังคำอธิบายของผู้ช่วยเหมันตร์เสร็จ ลาเต้กระตุกปาก“บ้าเอ๊ย มีเรื่องแบบนี้อีกด้วย”

และเขา ไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักนิด

ภายในรถ เปปเปอร์ฟังคำตอบของคุณนายราศรีจบ สีหน้าก็ได้เปลี่ยนไปเล็กน้อย“อะไรนะ？คุณบอกเรื่องตัวตนของมายมิ้นท์กับเธอแล้วหรือ？”

ที่นอกรถ ลาเต้ที่ได้ยินคำพูดของเปปเปอร์ ก็เดินตรงไปทางกระจกรถทันที เกาะอยู่ตรงขอบของหน้าต่างรถ จ้องมองไปที่เปปเปอร์ และรีบถามว่า：“เปปเปอร์ คุณรู้ว่าที่รักม่ใช่ลูกของตระกูลกิตติภัคโสภณหรือ？”

เปปเปอร์ไม่ได้สนใจเขาเลย ได้พูดทางโทรศัพท์กับอีกด้านหนึ่งว่า：“ผมเข้าใจแล้ว ขอโทษที่รบกวนนะครับ”

พอพูดจบ เปปเปอร์ก็วางโทรศัพท์ลง

ลาเต้ได้กัดฟัน และได้พูดซ้ำอีกครั้ง“เปปเปอร์ คุณรู้ว่าที่รักไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของตระกูลกิตติภัคโสภณมานานแล้วใช่ไหม？”

“ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณ”เขาพูดคำนี้จบ สายตาก็มองไปทางผู้ช่วยเหมันตร์“ขับรถ”

“ครับ”ผู้ช่วยเหมันตร์ได้ตอบกลับ และได้ดึงลาเต้ออกจากตรงนอกประตูรถของเปปเปอร์

เปปเปอร์ก็ปิดกระจกรถในเวลาเดียวกัน

ลาเต้โมโหจนทุบที่กระจกรถ “เปปเปอร์ คุณอย่าไปไหนนะ คุณเลื่อนกระจกรถลงมาพูดให้ชัดเจนก่อน ว่าสรุปแล้วคุณรู้ได้ยังไงว่าที่รักไม่ใช่ลูก ของตระกูลกิตติภัคโสภณ แล้วไปรู้มาตั้งแต่เมื่อไหร่ เปปเปอร์ คุณพูดให้ชัดเจนด้วย！”

แน่นอนว่าเปปเปอร์ได้ยินคำถามของลาเต้อยู่แล้ว แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร กลับปิดตาลง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

ที่ข้างนอก ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ได้เปิดประตูรถด้านที่นั่งคนขับแล้วได้นั่งขึ้นไป จากนั้นก็ได้ขับรถออกไปภายใต้สายตาที่โกรธจัดของลาเต้