รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 486

ในตอนที่คุณแม่ได้เสียชีวิตนั้น เธอมีอายุเพียงแค่ห้าขวบ เธอในตอนนั้น ไม่รู้ว่ามะเร็งคืออะไร และไม่รู้ว่าความตายคืออะไร เธอรู้แต่ว่า คุณแม่ป่วยแล้ว และป่วยหนักมากด้วย อยู่แต่โรงพยาบาลไม่กลับมาบ้านเลย

เธออยากไปโรงพยาบาลเพื่อไปอยู่กับคุณแม่ของเธอ แต่ทันใดนั้นคุณตาก็ได้มาที่บ้าน ได้พาเธอไป บอกว่าคุณแม่ของเธอต้องการให้เธอใช้เวลาช่วงวันหยุดฤดูร้อนกับคุณตาของเธอ หลังจากพักร้อนแล้ว คุณแม่ของเธอก็จะออกมาจากโรงพยาบาล

หลังจากนั้นเธอได้อยู่กับคุณตามาหนึ่งเดือนแล้ว ไม่เห็นคุณแม่กลับออกมา เห็นเพียงแต่คุณแม่ที่สูงๆนั้น กลับกลายมาเป็นกล่องเล็กๆนี่

และหลังๆ เธอเริ่มโตขึ้นหน่อยแล้ว เธอถึงจะเข้าใจว่าความตายคืออะไร เธอในตอนนั้น ร้องไห้หนักมาก ภายในใจรู้สึกเสียใจที่ทำไมตัวเองถึงต้องตามคุณตาไป ไม่ยืนหยัดที่จะอยู่กับคุณแม่ที่โรงพยาบาล ถ้ามิเช่นนั้นในท้ายที่สุด แม้แต่เจอหน้าคุณแม่เป็นครั้งสุดท้ายก็ไม่ได้เจอเลย

แต่ในวันนี้ ที่คลิปวิดีโอนั้น เธอได้ยินคำบอกลาจากคุณแม่ที่ฝากถึงเธอแล้ว

และยังมีคุณพ่ออีกด้วย ในหกปีก่อน คุณพ่อได้ฆ่าตัวตายกะทันหัน เธอก็ไม่ได้เจอหน้าคุณพ่อแม้แต่ครั้งสุดท้ายเช่นกัน

แต่ยังโชคดีที่ คุณพ่อคุณแม่ที่บอกลากับเธอ เธอที่ได้บอกลากับคุณพ่อคุณแม่นั้น ล้วนเกิดขึ้นที่วิดีโอนี้แล้ว

มายมิ้นท์ได้คลิกที่เมาส์ และเอาแผ่นซีดีนั้นออกอย่างระมัดระวัง หวงแหนมันไว้ในอ้อมแขนของเธอ ไม่ซ่อนความเศร้าโศกในใจของเธออีกต่อไป และน้ำตาไหลออกมาร้องไห้อย่างหนัก

ไม่รู้ว่าร้องไห้ไปนานเท่าไหร่ เธอน่าจะร้องไห้จนเหนื่อยแล้ว ได้ก้มลงบนโต๊ะหนังสือนั้นทันที และหลับไป

ในวันรุ่งขึ้น มายมิ้นท์ถูกปลุกโดยเสียงกริ่งประตู

เธอได้ลืมตาขึ้น และนั่งตัวตรง จึงจะพบว่าตัวเองปวดหลังไปหมดแล้ว และปวดลำคออีกด้วย ดูเหมือนว่าจะไม่สามารถขยับได้อย่างเต็มที่เลย

ช่วยไม่ได้ หลังจากที่เธอได้นำแผ่นซีดีเก็บไว้อย่างระมัดระวังแล้ว ก็ได้ลุกขึ้นนวดที่ลำคอ และพร้อมกับเดินออกจากห้องทำงานไป เดินตรงไปทางโถงทางเดินของห้องรับแขก

เปิดประตูออก เห็นลาเต้ที่ได้อุ้มตุ๊กตาไว้ตัวหนึ่ง แล้วยิ้มให้เธอและเห็นฟันขาวเรียงเป็นแถว“อรุณสวัสดิ์ครับ ที่รัก！”

มายมิ้นท์เห็นเขายิ้มโง่เง่าเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา“อรุณสวัสดิ์ เข้ามาสิ”

ลาเต้ยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับแม้แต่น้อย ราวกับตกตะลึงอย่างนั้น

มายมิ้นท์ขมวดคิ้วเล็กน้อย“คุณเป็นอะไรไป？ยังยืนนิ่งอยู่อีกทำไมล่ะ？”

ในที่สุดลาเต้ก็ได้สติกลับมา มองดูเธอด้วยความตกใจ“ที่รัก คุณกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วหรือครับ？”

“อื้อ”มายมิ้นท์เอ่ยปากตอบกลับไป

ลาเต้ได้สงสัยขึ้นมา“ที่รัก คุณกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ยังไงหรือ？คุณได้ยอมรับความเปลี่ยนแปลงตัวตนของตัวเองแล้วหรือ？”

มายมิ้นท์ตอบกลับ“ใช่แล้ว ฉันยอมรับมันแล้ว”

“ทำไมเร็วขนาดนี้ล่ะ？”ลาเต้ได้จับที่ข้อมือของเธอ และพาเธอไปตรงโซฟาห้องรับแขก จากนั้นก็กดที่ไหล่ของเธอ ให้เธอนั่งลงไป แล้วก็พูดว่า：“ที่รัก คุณรีบบอกกับผมหน่อย ว่าคุณยอมรับมันได้ยังไงกัน？”

เขารู้ว่าในไม่ช้านักเธอต้องยอมรับความเปลี่ยนแปลงตัวตนของตัวเองได้แน่นอน เพราะไม่ว่ายังไงก็เป็นเรื่องที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้อยู่แล้ว ไม่ยอมรับมันแล้วจะทำยังไงได้ล่ะ？

จะไม่มีความสัมพันธ์กับตระกูลกิตติภัคโสภณอย่างนั้นหรือ！

เพียงแต่ว่าเขานึกไม่ถึง ว่าเธอจะยอมรับมันหลังจากผ่านไปเพียงคืนเดียว เดิมทีเขายังคิดว่า ต้องใช้เวลานานเลยล่ะ

มายมิ้นท์ได้หยิบทิชชูเปียกหนึ่งแผ่นบนโต๊ะน้ำชานั้น และเช็ดตาของตัวเอง

อาจจะเป็นเพราะว่าเมื่อคืนได้ร้องไห้หนักๆไปหลายรอบ ก่อนนอนก็ไม่ได้ไปล้างเครื่องสำอางออกก่อน ดังนั้นตอนนี้เลยรู้สึกว่าตาแห้งมากไม่สบายตาเลย

เธอเช็ดตาพร้อมกับพูดว่า“ในกล่องที่คุณป้าได้ให้ฉันมานั้น เป็นแผ่นซีดีน่ะ ข้างในนั้น เป็นการอัดคลิปตอนที่คุณพ่อคุณแม่ยังมีชีวิตอยู่ พวกเขารู้ว่าไม่ช้าก็เร็วที่ฉันจะต้องรู้ว่าตัวเองไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของพวกเขา ดังนั้นกลัวว่าฉันจะคิดมาก กลัวฉันจะเสียใจ จึงได้อัดคลิปวิดีโอนั้นมาปลอบโยนฉัน บอกกับฉันว่า ถึงแม้ว่าฉันจะไม่ใช่ลูกที่คลอดโดยพวกเขา แต่ฉันก็เป็นลูกสาวของพวกเขา พวกเขารักฉันมาก”

พอพูดถึงตรงนี้ เธอก็ยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย

ลาเต้มองดูที่เขา พยักหน้าอย่างเข้าใจ“ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง”

“ดังนั้นฉันก็ปล่อยวางแล้ว”มายมิ้นท์เงยหน้าขึ้นจ้องมองที่เขา“พวกเขามองฉันเป็นลูกสาวที่แท้จริง ถ้าหากเพียงเพราะฉันรู้ว่าตัวฉันเองไม่ใช่ลูกที่แท้จริงของพวกเขา แล้วไปปฏิเสธตัวพวกเขา งั้นฉันก็ไม่คู่ควรการเป็นมนุษย์เลย”

ลาเต้ก็ได้นั่งลง “คุณคิดได้เช่นนี้ก็ดีแล้วล่ะ คุณไม่รู้ ว่าเมื่อคืนผมเป็นห่วงคุณมากเลย แล้วก็คุณแม่ของผมอีก นอนไม่หลับกันทั้งคืน เพราะไม่ว่ายังไงก็เป็นเธอที่เป็นคนบอกให้คุณ เรื่องตัวตนที่แท้จริงของคุณ หากคุณไม่ก้าวเดินออกมา ในใจเธอนั้นทั้งละอายและเกลียดนัก คิดมาโดยตลอด หรือว่าตัวเองทำผิดแล้ว”

“ขอโทษด้วยนะเต้ ที่ทำให้คุณกับคุณป้าเป็นห่วงน่ะ ทางคุณป้า เดี๋ยวฉันจะโทรไปหาเธอเอง”มายมิ้นท์ได้เทน้ำหนึ่งแก้วให้กับตัวเอง พูดด้วยความรู้สึกผิด