รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 488

เปปเปอร์ไม่รับรู้ถึงความผิดปกติของมายมิ้นท์เลย พอได้ยินที่เธอตอบตกลง ว่าหลังจากนี้จะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าตัวเองอีก ปวดใจราวกับโดนเข็มแทงเข้าไป

ถึงแม้ว่านี่เป็นคำตอบที่เขาต้องการ แต่ก็ยังคงรู้สึกเสียใจอยู่ดี

แต่เปปเปอร์ก็ไม่ได้แสดงออกมาบนใบหน้า กลับยิ้มด้วยความเย็นเยือกออกมาเล็กน้อย“เยี่ยมเลย หวังว่าคุณจะพูดจริงทำจริง”

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว“แน่นอนว่าฉันต้องพูดจริงทำจริงอยู่แล้ว ไม่ต้องการความตอกย้ำจากคุณหรอก เพราะไม่ว่ายังไงฉันก็ไม่รักคุณอยู่แล้ว จะไปอยากปรากฏตัวต่อหน้าคุณได้ยังไง”

คำว่า‘ฉันก็ไม่ได้รักคุณ’แทงใจเปปเปอร์จนเป็นรูเต็มไปหมด

มือที่เขาใส่ในกระเป๋ากางเกง กำแน่นขึ้นกว่าปกติ ใบหน้าของเขาก็เย็นชาอย่างมาก พูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม：“เหมันตร์ เปิดประตูรถ”

“ครับ”เหมันตร์ได้ตอบกลับไป และหยิบกุญแจรถออกมาปลดล็อกประตูรถ

เปปเปอร์ยื่นมืออีกข้างหนึ่งออกมาจากกระเป๋ากางเกง กำลังจะไปเปิดประตูรถ

ทันใดนั้นก็มีรถเก๋งคันหนึ่ง ขับเลี้ยวมาทางโค้งด้วยความเร็วจากด้านหลังของมายมิ้นท์

เห็นได้ชัดว่ารถเก๋งคันนั้นนึกไม่ถึงว่าตรงนี้จะมีคนอยู่เลย และตกตะลึงในเวลาเดียวกันด้วย จนลืมที่จะเหยียบเบรก

ด้วยเหตุนี้ เจ้าของรถจึงได้ขับมาทางมายมิ้นท์โดยตรง

และมายมิ้นท์ เนื่องจากมีความไม่สบายใจ จึงไม่ได้สังเกตเห็นอันตรายที่กำลังจะมาถึง ยืนนิ่งอยู่กับที่โดยไม่มีเจตนาที่จะหลบเลี่ยง

เปปเปอร์เห็นเช่นนี้ สีหน้าเปลี่ยนในทันใด จากนั้นก็คว้าข้อมือของเธอ และดึงเธอเข้ามาในอ้อมแขนตัวเองอย่างแรง

“อือ……”มายมิ้นท์กระแทกเข้าอ้อมแขนของเปปเปอร์ และหน้าผากก็กระแทกโดนเข็มกลัดเนกไทนั่น เจ็บจนเธอร้องออกมา

แต่ยังไม่ทันได้เอื้อมมือออกมานวด เปปเปอร์ก็กอดเธอแล้วหันไปอีกด้านหนึ่งกะทันหัน

จากนั้นหลังของมายมิ้นท์ก็กระแทกที่ประตูรถไมบัคของเปปเปอร์ เปปเปอร์ได้กอดเธอระหว่างอกของตัวเองจากประตูรถ

คนที่ไม่รู้นั้น ก็คงจะคิดว่าพวกเขาสองคนกำลังแสดงความรักกันตรงประตูรถอยู่

เดิมทีรถคันนั้นจะชนโดนรถเก๋งของมายมิ้นท์แล้ว พอเห็นว่ามายมิ้นท์ถูกเปปเปอร์คว้าเอาไว้แล้ว เจ้าของรถก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นได้ขับรถจอดไว้ด้านหน้า รีบลงมาจากรถและวิ่งมา โค้งคำนับขอโทษไม่หยุด “ขอโทษครับประธานเปปเปอร์ ขอโทษครับคุณผู้หญิงคนนี้ เมื่อกี้ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ขอโทษจริงๆครับ！”

เปปเปอร์ได้ปล่อยมือ และหันไปจ้องมองคนที่มาขอโทษ สีหน้านั้นเย็นเยือกราวกับน้ำแข็งในฤดูหนาว ทำให้คนรู้สึกกลัวจนตัวสั่น“คุณอยู่แผนกไหน？”

“ผม……ผมอยู่แผนกวางแผนครับ……”คนคนนั้นเสียงเบาราวกับเสียงยุงกับแมลงวัน ตอบกลับด้วยความหวาดกลัว

เขาก็คาดไม่ถึงเลยว่าตัวเองจะโชคร้ายขนาดนี้ ขับรถออกมาเกือบจะชนคนแล้ว และยังถูกประธานจับได้อีก

ดูเหมือนว่าครั้งนี้ งานก็จะรักษาไว้ไม่อยู่แล้ว

“เหมันตร์ คนคนนี้ฝากคุณด้วย”เปปเปอร์หรี่ตาลง สั่งการด้วยน้ำเสียงเย็นชา

เหมันตร์พยักหน้า“ได้ครับประธานเปปเปอร์”

พอพูดจบ เขาก็มองไปทางคนคนนั้น“ไปทางนั้นกับผมที”

เขาหันกลับไปเดินไปตรงหน้า

คนคนนั้นงอหลังไว้ และเดินตามไปด้วยขาที่สั่นของเขา

ในที่เดิมเหลือไว้แต่เพียงมายมิ้นท์และเปปเปอร์สองคนเอง

มายมิ้นท์พึ่งจะตั้งสติได้ ว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น ภายในใจรู้สึกทั้งโชคดี และซับซ้อนมาก

สิ่งที่โชคดีคือ เธอไม่ถูกรถชน

สิ่งที่ซับซ้อนคือ เธอถูกเขาช่วยอีกครั้งหนึ่ง

และนี่ก็หมายความว่า เธอก็ติดค้างเขาอีกครั้งหนึ่ง……

ในตอนนี้ เธอจะคืนบุญคุณเขาไม่หมดแล้วจริงๆ

“คือว่า……เมื่อกี้ขอบคุณนะ……”มือทั้งสองข้างของมายมิ้นท์จับตรงมุมเสื้อ และพูดขอบคุณอย่างแผ่วเบา

มือทั้งสองของเปปเปอร์ก็เอาเข้ากระเป๋ากางเกงอีกครั้ง“ไม่เป็นไร ผมแค่ไม่อยากให้คุณเกิดเรื่องที่นี่ เพราะเช่นนี้จะเป็นความรับผิดชอบทั้งหมดของบริษัทตระกูลนวบดินทร์ของผม”

มายมิ้นท์เบิกตากว้าง มองดูเขาด้วยความไม่น่าเชื่อ

ดังนั้นเมื่อสักครู่ที่เขาคว้าเธอไว้นั้น ก็เพราะไม่อยากให้บริษัทตระกูลนวบดินทร์มารับผิดชอบ ไม่ใช่เพราะว่ากลัวเธอจะเกิดเรื่องจึงช่วยเธอหรือ？

มายมิ้นท์กัดริมฝีปาก“ฉันรับรู้แล้ว แต่ไม่ว่ายังไง คุณก็ได้ช่วยฉันไว้ ฉัน……ฉันจะตอบแทนที่ช่วยชีวิตฉันในครั้งก่อนพร้อมกันทีเดียว”