รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 49

“เขาเล่นบาสเป็นงานอดิเรก ถึงจะเล่นเป็นจริงเป็นจังไม่ได้ ก็ยังสามารถกลับไปผลาญเงินของตระกูลได้ ส่วนนายเล่นบาสเพื่อความเป็นอยู่ เพื่อหาเงิน อีกอย่างนี่ก็เป็นแค่การทดสอบ จะเข้าทีมชาติได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้” มายมิ้นท์มองเด็กผู้ชายคนนั้นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความเวทนา “น่าสงสารจริงๆ”

“เธอ!” แม่ของเด็กชายโกรธจนหน้าดำหน้าแดง

เมื่อปีโป้เห็นมายมิ้นท์ค่อนแขวะคนอื่นจนอีกฝ่ายหายใจหอบหน้าดำคร่ำเครียดด้วยใบหน้านิ่งๆ ในใจของเขาก็ยิ่งรู้สึกสะใจ

เมื่อเห็นเธอเดินมาหาตัวเอง เขาก็ตัวสั่น จากนั้นก็เดินเข้าไปจับชายเสื้อของเธอเอาไว้ เอ่ยพูดเสียงเบาว่า “ผมอยากเล่นบาสจริงๆนะ พี่อย่าให้พี่ทามทอยพาผมกลับไปเลย ให้ผมเข้าร่วมฝึกกับเขาเถอะนะ”

“ฉันพูดตอนไหนว่าจะให้ทามทอยพานายกลับไป?” มายมิ้นท์หันมามองเขา “หรือว่า นายอยากกลับไปกับเขา?”

ปีโป้นิ่งงัน “แล้ว แล้วทำไมพี่ทามทอย....”

“เขามาส่งฉัน”

“อย่างนี้นี่เอง” ปีโป้ลูบอกอย่างโล่งใจ “ผมก็นึกว่าเขามาจับตัวผมกลับไปเสียอีก ตกใจหมดเลย”

มายมิ้นท์ไม่สนใจเขา แต่เดินตรงเข้าไปจับมือกับครูฝึก “สวัสดีค่ะ ฉันเป็นพี่สาวของปีโป้ ต้องขอโทษด้วยนะคะ พอดีที่บริษัทมีเรื่องนิดหน่อย เลยเพิ่งมาเอาซะตอนนี้”

“ไม่เป็นไรครับ มาก็ดีแล้ว”

จับมือทักทายกันเสร็จ ครูฝึกก็ส่งสัญญาไปให้มายมิ้นท์ “ปีโป้เป็นต้นกล้าที่ดี ถ้าเขาได้ฝึกจะต้องผ่านแน่ๆ! คุณวางใจฝากเขาไว้กับผมได้เลย ผมจะดูแลเขาให้ดี”

มายมิ้นท์ยิ้มออกมา “คุณพูดมาอย่างนี้ ฉันต้องสบายใจอยู่แล้วค่ะ”

เธอเปิดสัญญาเตรียมเซ็นชื่อ ผู้ปกครองที่อยู่ด้านหลังก็ส่งเสียงขึ้นมาทีละคน “เมื่อกี้ตอนที่พวกเขาเล่นบาสกัน ฉันดูแล้ว ปีโป้ไม่เห็นจะเล่นเก่งตรงไหน เก่งไม่เท่าลูกชายของฉันด้วย แล้วทำไมได้เข้าทีมฝึก?”

“ใช่ ฉันก็ว่าเขาไม่เห็นจะเก่งตรงไหนเลย!”

ครูฝึกอธิบายกับผู้ปกครองเหล่านั้นอย่างใจเย็นว่า “ผมเป็นครูฝึก ผมรู้ดีกว่าพวกคุณแล้วกันว่านักเรียนคนไหนเล่นเป็นยังไง และปีโป้ก็เล่นได้ดีจริงๆ......”

“ครูฝึก พี่ชายของเขาเคยมาหาคุณไม่ใช่เหรอ?” มีผู้ปกครองคนหนึ่งลองหยั่งเชิงถาม ด้วยความหมายที่สื่อบางอย่างชัดเจน

“……”

“หุบปากไปเลยนะ!” ปีโป้หลุดคำหยาบออกมา โกรธจนฟันกระทบกัน “ผมเล่นบาสเก่ง มันเกี่ยวอะไรกับพี่ชายผม? คุณอย่ามากล่าวหาคนอื่นนะ!”

“ปีโป้ พวกฉันเองก็คิดว่านายเล่นได้งั้นๆนะ！” เด็กผู้ชายที่เซ็นสัญญาไปแล้วหลายคนเอ่ยพูดเป็นเสียงเดียวกัน

“เฮ้อ นี่พวกนาย....” ครูฝึกกลัวว่าถ้าพูดอะไรไปมากกว่านี้ คงเกิดสงครามขนาดหย่อมขึ้นแน่ๆ

เมื่อเห็นท่าทางจนปัญญาและลำบากใจของครูฝึก ดวงตาของมายมิ้นท์ก็หรี่ลง เธอวางปากกาลง แล้วหันไปทางปีโป้ “ปีโป้ ในเมื่อเพื่อนของนายต่างก็คิดว่านายไม่ได้เล่นดีขนาดนั้น งั้นพวกนายก็ลองแข่งกันดูสักตาสิ”