รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 490

มือข้างหนึ่งของเธอจับโทรศัพท์มือถือ และมืออีกข้างหนึ่งก็ได้จับเสื้อตรงอกของตัวเองอย่างแน่น ผ่านไปนาน จึงจะมีเสียงออกมา และน้ำเสียงแหบแห้งอย่างมาก“ฉันเข้าใจแล้วค่ะ พรุ่งนี้ฉันไม่ไปแน่นอนค่ะ ฉะนั้นฝากคุณบอกกับประธานเปปเปอร์ด้วยนะคะ ให้เขาไว้วางใจได้เลย เพราะไม่ว่ายังไงฉันก็ได้รับปากเขาไว้แล้ว ว่าหลังจากนี้จะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเขาเลย ฉันพูดจริงทำจริงแน่ๆ และอีกอย่าง ช่วยบอกประธานเปปเปอร์แทนฉันที ว่ายินดีกับเขาและคุณเรด้าด้วยค่ะ”

พอพูดจบ มายมิ้นท์ก็ได้วางโทรศัพท์ลง และวางสายโดยทันที

ผู้ช่วยเหมันตร์ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย“เธอหมายความว่าอะไร？”

อะไรคือยินดีกับประธานเปปเปอร์และคุณเรด้า

ทำไมต้องยินดีกับประธานเปปเปอร์และคุณเรด้า ด้วย？

เทนเดอร์กรุ๊ป เลขาซินดี้เห็นมายมิ้นท์หลังจากรับโทรศัพท์แล้ว สีหน้าซีดขาวเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถามไถ่“ประธานมายมิ้นท์คะ คุณเป็นอะไรคะ？”

“ฉันไม่เป็นอะไร”มายมิ้นท์กัดริมฝีปาก เนื่องจากใช้แรงกัดมากไป ทำให้ริมฝีปากซีดขาวขึ้นมา

เธอเพียงแค่รู้สึกว่ามันช่างกระแนะกระแหนสิ้นดี

อันที่จริงเปปเปอร์เปลี่ยนใจกะทันหัน ไม่ให้เธอมาเป็นคู่ออกงานนั้นเธอยอมรับมันได้

เพราะเขาก็ได้พูดแล้ว ว่าหลังจากนี้ต้องการให้เธอไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเขาอีก ดังนั้นยกเลิกคำเชิญที่จะให้เธอมาเป็นคู่ออกงานนั้น มันเป็นเรื่องที่ปกติอย่างมาก อย่างไรก็ตามในใจเธอก็มีการคาดเดาคลุมเครือเช่นนี้อยู่แล้ว จนกระทั่งเมื่อสักครู่ได้รับสายจากผู้ช่วยเหมันตร์ จึงจะยืนยันการคาดเดาของเธอได้

เพราะว่าคาดเดาได้ล่วงหน้าว่าเปปเปอร์ต้องยกเลิกที่จะให้เธอมาเป็นคู่ออกงานแน่นอน ดังนั้นเธอได้เตรียมใจไว้ก่อนแล้ว แต่พอได้ยินจริงๆ ภายในใจกลับรู้สึกไม่ค่อยสบายใจเล็กน้อย

แน่นอน ว่านี่ไม่ใช่เรื่องอะไรเลย สิ่งที่ทำให้เธอไม่พอใจจริงๆ คือ เปปเปอร์หาคู่ออกงานได้แล้ว ค่อยมีคนมาบอกเธอว่าได้ยกเลิกกับเธอแล้ว บอกให้เธอไม่ต้องไปในวันพรุ่งนี้

นี่เป็นเรื่องอะไร？

เล่นตลกกับเธอหรือ？

มันเป็นเหมือนกับว่า พวกเขาเป็นแฟนกัน แต่เปปเปอร์อยากจะเลิกกับเธอ แต่ก่อนที่จะเลิกนั้น ได้ปิดบังเธอไว้แล้วหาแฟนใหม่ก่อน จากนั้นค่อยมาบอกเลิกกับเธอ มีความรู้สึกเหมือนกับว่าโยนเธอทิ้งเมื่อเธอหมดประโยชน์แล้วเช่นนั้น

อันที่จริงเขาสามารถพูดกับเธอก่อนได้ว่าเธอไม่ต้องไปในวันพรุ่งนี้แล้ว จากนั้นก็ค่อยไปหาคู่ออกงานนี่

แต่ เขากลับไม่ได้ทำเช่นนั้นเลย！

แล้วยังให้คุณหนูของตระกูลจักรีศานส์มาเป็นคู่ออกงาน ……

ยิ่งคิดก็ยิ่งปวดใจและยุ่งเหยิงไปหมด มายมิ้นท์เอนหลังพิงที่เก้าอี้ นวดหว่างคิ้วเล็กน้อย “ซินดี้ คุณออกไปก่อนเถอะ ฉันอยากอยู่เงียบๆสักพักน่ะ”

“ได้ค่ะ”ซินดี้มองดูเธอด้วยความเป็นห่วง จากนั้นก็ได้หันหลังเดินออกไป

หลังจากที่ออกไปแล้ว ซินดี้ก็ได้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรไปหาลาเต้

อันที่จริง เธอไม่อยากเพราะประธานมายมิ้นท์แล้วจึงจะหาเขา

เพราะไม่ว่าอย่างไรเธอกับประธานมายมิ้นท์ ก็ถือได้ว่าเป็นคู่ปรับในความรัก ถึงแม้ว่าประธานมายมิ้นท์จะไม่ได้ชอบประธานลาเต้ก็ตาม

แต่เธอรู้ว่า ประธานลาเต้ชอบประธานมายมิ้นท์ ชอบมาแต่เนิ่นนานแล้ว หากว่าประธานมายมิ้นท์ไม่สบายใจ ประธานลาเต้ก็คงจะไม่มีความสุขด้วยเช่นกัน

เธอรักประธานลาเต้ ไม่อยากเห็นประธานลาเต้ไม่มีความสุข ดังนั้นแม้ว่าประธานมายมิ้นท์จะเป็นคู่ปรับในความรักของเธอก็ตาม เธอก็เต็มใจที่ทำเพื่อประธานมายมิ้นท์แล้วโทรติดต่อประธานลาเต้ ให้ประธานลาเต้มาดูประธานมายมิ้นท์ว่าเป็นอะไรกันแน่

เพราะว่าเรื่องของความรักนั้น เป็นได้ทั้งความเห็นแก่ตัว และยังเป็นได้ทั้งความเสียสละอีกด้วย

และความรักของเธอก็คือแบบที่สอง เธอรู้ว่าตัวเธอเองกับประธานลาเต้นั้นถูกกำหนดไว้แล้วว่าเป็นไปไม่ได้ ดังนั้นความรักของเธอไม่สามารถเห็นแก่ตัวได้เลย เพราะฉะนั้นเธอก็ต้องหวังว่า คนที่ตัวเองรักนั้นมีความสุข

พอโทรติดแล้ว เสียงของลาเต้ก็ดังออกมา“ซินดี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า？”

“ประธานลาเต้คะ คืออย่างนี้นะคะ เมื่อสักครู่หลังจากที่ประธานมายมิ้นท์รับโทรศัพท์แล้ว รู้สึกว่าเธอมีอารมณ์ที่ไม่ค่อยดีเล็กน้อย คุณจะแวะมาดูเธอหน่อยไหมคะ？”

เลขาซินดี้จ้องมองไปทางประตูออฟฟิศแล้วถาม

พอลาเต้ได้ยินว่ามายมิ้นท์มีอารมณ์ที่ไม่ค่อยดี ก็รีบลุกจากโต๊ะทำงานขึ้นมาทันที“ใครเป็นคนโทรมาหาที่รัก？”

เมื่อได้ยินเขาเรียกผู้หญิงคนอื่นอย่างสนิทสนมเช่นนี้ ไม่ใช่ว่าซินดี้ไม่รู้สึกเสียใจเลย