รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 495

มันเป็นอุบัติเหตุ เธอไม่ตั้งใจจะกระโจนใส่เขาแบบนั้น

และในฐานะสุภาพบุรุษ เขาควรจะเข้ามารับเธอไว้ไม่ใช่หรือ?

ก่อนที่จะมาร่วมงานเลี้ยงครั้งนี้ เธอก็คิดอยากจะใกล้ชิดกับเขามาโดยตลอด เนื่องด้วยเหตุนี้เอง เธอจึงแอบเตรียมการเอาไว้

แต่คาดไม่ถึงว่าเมื่อเดินเข้าไปถึงในห้องรับรอง ด้วยความโง่เง่าของตัวเธอเองทำให้เขารู้สึกโมโห เธอจึงไม่สามารถเข้าใกล้เขาได้แม้แต่นิดเดียว

และก็คาดไม่ถึงอีกเช่นกันว่าสวรรค์จะเมตตาเข้าข้างเธอสร้างโอกาสนี้ให้กับเธอ

นั่นหมายความว่าแม้แต่เบื้องบนก็ต้องการให้ทั้งสองอยู่เป็นคู่ครองกันใช่หรือไม่?

ดังนั้นการเตรียมการในตอนแรกของเธอ ก็สามารถดำเนินไปได้อย่างราบรื่น

เมื่อคิดได้ดังนั้น เรด้าก็รีบเก็บความตื่นเต้นบนใบหน้าของเธอไป แล้วเปลี่ยนกลับมาเป็นความตื่นตระหนก เพื่อป้องกันไม่ให้เขาจับได้ ไม่อย่างนั้นคงจะผิดแผนและล้มเหลว

“ประธานเปปเปอร์คะ ช่วยฉันด้วย!” เรด้ามองไปทางเปปเปอร์แล้วตะโกนขึ้น น้ำเสียงของเธอดูสั่นคลอนราวกับว่ากำลังหวาดกลัว

แต่เปปเปอร์ฟังไม่ออกถึงความหวาดกลัวใดทั้งสิ้น ในทางกลับกันรู้สึกว่าน้ำเสียงของเธอกระตุ้นแก้วหูเหลือเกิน

กระตุ้นให้เขารีบเข้ามารับเธอเอาไว้

แววตาของเปปเปอร์แฝงความรังเกียจและเบื่อหน่ายก่อนจะก้าวขาเดินตรงออกไปทันที

เรด้าเข้าใจความคิดของเขา เธอจึงเบิกตากว้างแสดงสีหน้าออกมาอย่างเหลือเชื่อ

เธอไม่อยากจะเชื่อจริงๆ ว่าเขาจะเยือกเย็นได้ถึงเพียงนี้ เห็นคนตกทุกข์ได้ยากก็ไม่คิดช่วย เขาไม่สงสารสุภาพสตรีบ้างหรือไง!

เขา...… เขาเป็นผู้ชายหรือเปล่า?

แต่ต่อให้เป็นเช่นนั้นเรด้าก็ไม่คิดจะปล่อยเปปเปอร์ไป

เธอจำเป็นจะต้องจับเขาเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเธอคงจะล้มลงไปที่พื้น

สิ่งที่รอรับเธอก็คือพื้นอันเยือกเย็น

หากว่าเธอล้มลงไปแบบนี้ ซิลิโคนในจมูกของเธอไม่ทะลุออกมาก็คงจะแปลก อีกทั้งซิลิโคนที่หน้าอกของเธอก็อาจแตกได้

เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดขึ้น ใบหน้าของเรด้าก็ซีดเผือดทันใด เธอไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงและความเร็วมาจากที่ไหนวินาทีที่เปปเปอร์กำลังจะหลีกเธอ เธอก็รีบเข้าไปคว้าแขนของเขาไว้และเอนเข้าไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา

“แชะ!”

ขณะเดียวกัน บริเวณหลังพุ่มไม้ในสวนดอกไม้ที่ไม่ไกลออกไปนัก มีปาปารัสซี่คนหนึ่งกดปุ่มชัตเตอร์ถ่ายภาพเมื่อครูเอาไว้ จากนั้น ชายหนุ่มก็มองดูภาพถ่ายในโทรศัพท์มือถือแล้วยิ้มออกมาจนเห็นฟันสีเหลือง ดวงตาหรี่เล็กเสียจนเป็นเส้นเดียวกัน ก่อนจะเก็บ กล้องถ่ายรูปลงไปในกระเป๋าแล้วย่องเดินจากไป

ดูเหมือนว่าโทรศัพท์มือถือในมือของเธอจะสั่น เรด้า เหลือบมองไปทางพุ่มไม้ เธอปล่อยมือออกก่อนที่เปปเปอร์จะโมโหแล้วสะบัดมือเธอทิ้ง จากนั้นเธอก็ถอยออกไปสองเก้า ยืนนิ่งทำท่าทางเหมือนตกอกตกใจดวงตาแดงเรื่อ รีบโค้งขอโทษเปปเปอร์ไม่หยุด “ขอโทษค่ะประธานเปปเปอร์ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ฉันไม่ได้ตั้งใจ......”

เปปเปอร์ไม่ได้พูดอะไรออกมาเขาเพียงแค่หรี่ตาลงแล้วจองที่เธอด้วยความเย็นชา

เรด้า รู้สึกได้ถึงแววตาอันเย็นชาที่อยู่เหนือศีรษะเธอ ตอนนี้แม้แต่หนังศีรษะของเธอก็เย็นวูบวาบ หัวใจหดเกร็ง

ประธานเปปเปอร์...…คงจะไม่ลงมือทำร้ายใครหรอกใช่ไหม?

เมื่อคิดได้ดังนั้น เรด้าก็รีบยืดตัวตรงแล้วถอยกลับไปสองเก้าโดยไม่รู้ตัว เธอกล่าวกับชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างระมัดระวังว่า “ประธานเปปเปอร์คะ...…”

“คุณกลับไปบอกกับชนศักดิ์นะว่าไม่จำเป็นต้องร่วมมือกันอีกต่อไป ให้เขาเดินทางมาบริษัทตระกูลนวบดินทร์ในวันพรุ่งนี้เพื่อเซ็นหนังสือผิดสัญญา” เปปเปอร์มองไปทางแขนเสื้อของตนที่มีรอยยับยู่ยี่แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไร้ความรู้สึก

ตอนนี้ถ้าไม่ใช่เพราะแขนข้างซ้ายของเขายังคงใส่เฝือกอยู่ คาดว่าเขาคงจะโยนเสื้อทิ้งไปอย่างรวดเร็ว

ช่างน่าขยะแขยงเหลือเกิน

อย่าคิดว่าเขาไม่รู้ เมื่อสักครู่เขาตั้งใจจะหลบเธอขนาดนั้น แต่ผู้หญิงคนนี้ก็ยังคงเข้ามาคว้าแขนเขาเอาไว้ เห็นได้ชัดว่าเธอจงใจ

เขาไม่สามารถทำอะไรกับผู้หญิงตัวเล็กๆ ได้ แต่สำหรับชนศักดิ์เขาไม่จำเป็นจะต้องไปคิดมาก

เมื่อได้ยินเปปเปอร์บอกว่าสิ้นสุดความร่วมมือ เรด้าก็ทำสีหน้าซีดเผือด