รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 513

พี่ลีน่าหมุนรอบมือเขาไปรอบหนึ่ง แล้วเอามือพาดไว้บนไหล่เขา แล้วก็ถามขึ้นอย่างแสร้งทำเป็นไม่เข้าใจ “ทามทอย นายหมายถึงเรื่องอะไรล่ะ?”

“พี่ลีน่า เรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว พวกเราก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องมาแกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้ว คุณกับเปปเปอร์ตั้งใจวิ่งตามมา แล้วมาเต้นรำอยู่ข้าง ๆ ผมกับมายมิ้นท์ เพื่อหวังว่าจะฉวยโอกาสตอนที่หมุนตัวครั้งใหญ่ มาเปลี่ยนตัวกับมายมิ้นท์ใช่ไหมครับ?” ทามทอยก้มหน้าลงมองเธอ และพูดด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก

เรียวปากแดงของพี่ลีน่าคลี่ยิ้มออกมา “โอ๊ะ โอ๊ะ ปิดบังนายไม่ได้จริง ๆ ด้วย ฉันเองก็ไม่มีทางออกแล้ว ใครใช้ให้เปปเปอร์เป็นน้องชายฉันล่ะ ผู้หญิงที่เขาชอบ ฉันก็จะต้องช่วยเขาอยู่แล้ว”

“ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่ว่ามาแย่งคนไปจากมือคนอื่น นี่มันก็ช่างไม่มีศีลธรรมเลยนะครับ” ทามทอยผลักเธอออกทีหนึ่ง แล้วหยุดการเต้นรำลง

พี่ลีน่าเซถอยหลังไปสองก้าวถึงจะยืนมั่งคงได้ แต่ก็ไม่โกรธ ปัดผมยาวออกแล้วยิ้มจาง ๆ และพูดขึ้นว่า “ฉันไม่รู้สึกว่านี่มันไม่มีศีลธรรมเลยนะ นายกับมายมิ้นท์ก็ยังไม่ได้เป็นแฟนกันสักหน่อย ดังนั้นนี่จึงสามารถพูดได้ว่าเป็นแค่การแข่งขันกัน เพียงแต่ว่านายขาดผู้ช่วยไปคนหนึ่งเท่านั้น เพราะฉะนั้นมันก็เลยดูไม่ค่อยยุติธรรมเท่าไหร่ และที่สำคัญทามทอย นายเองก็น่าจะดูออกนะ ว่าเปปเปอร์กับมายมิ้นท์นั้นรักกันอยู่ ไม่งั้นนายคิดว่าฉันกับมายมิ้นท์จะเปลี่ยนตัวกันได้ง่าย ๆ แบบนี้เลยเหรอ?”

ถ้าเกิดว่ามายมิ้นท์ไม่ได้มีความรู้สึกต่อเปปเปอร์ ถึงเปปเปอร์จะลากตัวมายมิ้นท์ไป มายมิ้นท์ก็ไม่มีทางที่จะตามเปปเปอร์ไปแน่นอน คิดว่าคงจะฟาดหนึ่งฝ่ามือไปที่เปปเปอร์แล้ว

แต่มายมิ้นท์ก็ไม่ได้ทำ แล้วในทางกลับกันพอเปปเปอร์ลากไปหน่อยก็เดินตามไปเลย

ซึ่งนี่หมายความว่า หมายความว่ามายมิ้นท์ก็อยากจะตามเปปเปอร์ไปด้วย

พี่ลีน่าสามารถคิดออกได้ แน่นอนว่าทามทอยเองก็สามารถคิดออกได้เช่นกัน

เขาเบือนหน้าไปมองทั้งสองคนที่กำลังเต้นรำอยู่แล้วในที่ไม่ไกลนัก หมัดก็กำเข้าหากันแน่น ในใจเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “แน่นอนว่าผมรู้อยู่แล้วว่าพวกเขารักกัน แต่ว่า……”

“ในเมื่อพวกเขารักกัน ก็ให้พวกเขาสมปรารถนาไม่ได้เหรอ?” พี่ลีน่าผายมือออกพูดขัดเขาขึ้นมา “ฉันรู้ว่านายชอบมายมิ้นท์ แต่มายมิ้นท์ไม่ได้ชอบนายนี่ นายจะมาดื้อดึงอยู่แบบนี้ทำไมกัน สุดท้ายก็จะมีแต่บาดแผลไปทั่วทั้งตัว แถมยังต้องมาทนเห็นเปปเปอร์กับมายมิ้นท์อยู่ด้วยกันอีก ดังนั้นมีแต่ปล่อยมือเท่านั้นถึงจะเป็นทางเลือกที่ถูกต้องที่สุดของนาย”

ทามทอยก้มหน้าลง

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าที่เธอพูดมานั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้อง

แต่ว่ายังไงเขาก็ไม่พอใจอยู่ดี

ถึงแม้ว่าเขาจะมีชื่อเสียงไม่ดีมาตลอด แต่ก็ไม่เคยตกหลุมรักใครมาก่อน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาจิตใจหวั่นไหวต่อคนคนหนึ่ง แล้วเขาจะยอมปล่อยคนที่ทำให้เขาจิตใจหวั่นไหวไปได้ยังไง?

ทามทอยไม่พูดอะไรอีก พี่ลีน่าเดินหน้าเข้ามา และลากแขนของเขามา “เอาล่ะ เอาล่ะ มีเรื่องอะไรเดี๋ยวค่อยคุยกันดีกว่า ทามทอย เรามาเต้นรำกันต่อดีกว่า ยังมีอีกช่วงหนึ่งก็จะจบแล้ว”

“ไม่ละครับ ผมไม่มีอารมณ์แล้ว พี่ลีน่าเต้นไปเองคนเดียวเถอะครับ” ทามทอยสะบัดมือของเธอออก แล้วหมุนตัวออกจากฟลอร์เต้นรำไป แล้วก็เดินตรงไปที่ทางออกของห้องโถงงานเลี้ยงเลย

พี่ลีน่าจ้องมองดูแผ่นหลังของเขา แล้วแลบลิ้นออกเล็กน้อย “โอ๊ะ โอ๊ะ เหมือนฉันจะทำร้ายจิตใจที่บริสุทธิ์ของเด็กหนุ่มคนหนึ่งไปแล้ว เปปเปอร์ พี่สาวของนายอย่างฉัน ได้ทำบาปอย่างหนักเพื่อนายแล้วจริง ๆ”

เธอจ้องมองไปที่ชายหญิงที่เต้นรำอยู่แล้วพึมพำไป

อีกด้านหนึ่ง พอมายมิ้นท์ตั้งสติจากความตกตะลึงที่โดนเปปเปอร์พาตัวมาได้แล้ว เธอก็ชักมือตัวเองกลับเล็กน้อย อยากจะชักมือตัวเองออกมาแล้วแยกออกเขา

แต่มือของเปปเปอร์ กลับเป็นเหมือนกับนอต ไม่ว่าเธอจะชักกลับมายังไง ก็ไม่มีทางที่จะชักกลับมาได้เลย

แล้วเขาก็มีทักษะในการจับที่ดีมาก สามารถจับเธอไว้ได้แน่น แล้วก็ไม่ทำให้เธอเจ็บด้วย

“เปปเปอร์ คุณปล่อยมือนะ!” มายมิ้นท์ขมวดคิ้วขึ้นมา แล้วตะคอกขึ้นมาเสียงต่ำ

เปปเปอร์จ้องมองเธอ “อย่าขยับไปเรื่อย ร่างกายของผมยังไม่หายดี มีแค่มือเดียวที่ใช้งานได้แล้ว ถ้าคุณรุนแรงมากเกินไป แล้วเดี๋ยวผมเกิดไปชนกับใครเข้าแล้วแขนหลุดอีกจะทำยังไง?”

“นั่นก็เป็นเพราะว่าคุณสมควรโดนแล้ว ใครใช้ให้คุณร่างกายยังไม่หายดี แขนยังต้องคล้องอยู่ข้างหนึ่งก็มาเต้นรำล่ะ?” มายมิ้นท์ถลึงตาใส่เขาอย่างโมโห

ดวงตาของเปปเปอร์เคร่งขรึมลง “ช่วยไม่ได้ จู่ ๆ ก็รู้สึกอยากจะเต้นรำมากขึ้นมา”

พอมองเห็นเธอเต้นรำอยู่กับทามทอย เขาจะไปยอมรับได้ยังไงกัน

แต่เขาจะพุ่งเข้ามาในฟลอร์เต้นรำ แล้วจับเธอแยกออกจากทามทอยไม่ได้ แบบนั้นจะทำลายงานเลี้ยงฉลองวันเกิดท่านย่าได้

ดังนั้น เขาก็เลยต้องลงมาในฟลอร์เต้นรำด้วยตัวเอง แล้วใช้ช่วงจังหวะของการเต้น มาแย่งตัวเธอไปจากทามทอยอย่างแยบยล และไม่ทำให้เกิดความเคลื่อนไหวด้วย

แต่มายมิ้นท์ไม่รู้เรื่อง พอเธอได้ยินเปปเปอร์บอกว่าจู่ ๆ ก็อยากจะเต้นรำ

ปฏิกิริยาแรกก็คือ เขาจู่ ๆ ก็อยากจะเต้นรำกับพี่ลีน่าคนนั้น ถึงได้ลงมาที่ฟลอร์เต้นรำ ในใจก็เกิดไฟโกรธปะทุขึ้นมาระลอกหนึ่งทันที แล้วพูดด้วยใบหน้าเรียวเคร่งขรึมขึ้นว่า “ในเมื่อประธานเปปเปอร์อยากจะเต้นรำ แล้วจะพาตัวฉันมาทำไมคะ ยังไม่รีบปล่อยตัวฉันไป แล้วไปหาพี่ลีน่าคนนั้นอีก?”

เปปเปอร์ยักไหล่ขึ้น “คุณกำลังหึงอยู่เหรอ”

“ห๋า?” มายมิ้นท์เหมือนกับเป็นแมวที่โดนเหยียบหาง ท่าทีเปลี่ยนไปทันที แววตาล่อกแล่กสั่นไหวไป แล้วปรับเสียงให้สูงและถามกลับว่า “คุณพูดไปเรื่อยอะไร ใครหึงกัน? ฉันจะไปหึงได้ยังไงกัน!”

เธอไม่ได้รักเขาสักหน่อย ทำไมจะต้องหึงด้วย?