รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 527

ผู้ช่วยเหมันตร์ลูบจมูกแล้วยิ้มอายๆ “ก็ผมกลัวประธานเปปเปอร์หึงไม่ใช่เหรอครับ?”

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์เม้มแน่น “หยุดพูดไร้สาระ จะอุ้มหรือไม่อุ้ม?”

“อุ้มครับ! อุ้มอยู่แล้ว!” ผู้ช่วยเหมันตร์รีบตอบ

จากนั้น หลังจากเปปเปอร์ลงจากรถ เขาก็รีบโน้มเอวอุ้มมายมิ้นท์ออกมาจากในรถ

เปปเปอร์เห็นมายมิ้นท์พิงในอ้อมอกผู้ช่วยเหมันตร์ ในใจก็ไม่ใช่ไม่หึง

แต่ไม่มีทางเลือก มือของเขามันอุ้มเธอไม่ได้!

เปปเปอร์มองแขนซ้ายตัวเองที่ห้อยอยู่ ในใจรู้สึกหมดหนทาง “พรุ่งนี้นัดหมอกระดูกให้ฉันหน่อย”

เขาอยากรู้ แขนซ้ายของเขา จะดีขึ้นเมื่อไรกัน

ผู้ช่วยเหมันตร์ในฐานะคนสนิทของเปปเปอร์ ได้ยินคำพูดนี้ของเขา ก็เข้าใจเหตุผลทันที มุมปากกระตุกตอบ “ได้ครับประธานเปปเปอร์”

เปปเปอร์ไม่พูดอะไร ปิดประตูรถแล้วเดินไปข้างหน้า

ผู้ช่วยเหมันตร์อุ้มมายมิ้นท์ตามหลัง

ระหว่างทาง ผู้ช่วยเหมันตร์เดินอย่างยากลำบากมาก

เพราะเขาต้องระวังตลอดเวลา ไม่ให้สัมผัสโดนส่วนอื่นๆ ของมายมิ้นท์

ไม่อย่างนั้น จะต้องดึงดูดสายตาเย็นชาของประธานเปปเปอร์แน่นอน

หลังจากนั้นไม่กี่นาที ก็มาถึงอพาร์ตเมนต์มายมิ้นท์แล้ว

เปปเปอร์รู้รหัสผ่านอพาร์ตเมนต์ของเธอ ก็เปิดประตูได้อย่างราบรื่น

ผู้ช่วยเหมันตร์รีบอุ้มมายมิ้นท์เดินไปที่ห้องนอน

หลังจากวางมายมิ้นท์ลงบนเตียง ผู้ช่วยเหมันตร์ก็โล่งอกมาก แค่รู้สึกว่าทั้งร่างผ่อนคลาย

“นายออกไปได้แล้ว” เปปเปอร์นั่งข้างเตียงมายมิ้นท์ ถอดรองเท้าให้เธอ พลางทิ้งประโยคหนึ่งให้ผู้ช่วยเหมันตร์อย่างเย็นชา

ในใจผู้ช่วยเหมันตร์กลอกตา แต่ปากตอบด้วยความเคารพ “ได้ครับประธานเปปเปอร์ งั้นผมไปก่อนนะ”

ใช้เสร็จก็ทิ้ง นี่แหละประธานเปปเปอร์

และน้ำเสียงประธานเปปเปอร์ก็ไม่เป็นมิตรกับเขาอย่างเห็นได้ชัด แสดงให้เห็นว่าโกรธที่เขาเพิ่งอุ้มคุณมายมิ้นท์

ในใจผู้ช่วยเหมันตร์รู้สึกน้อยใจ

ประธานเปปเปอร์ไร้มนุษยธรรมเกินไปแล้ว

ทั้งๆ ที่เขาให้ตนอุ้ม ตอนนี้ดันมาโกรธเขา

เอาแน่เอานอนไม่ได้จริงๆ!

“พรุ่งนี้เช้ามารับฉัน” เปปเปอร์ยกเท้ามายมิ้นท์มาบนเตียง แล้วพูดอีกประโยค

ผู้ช่วยเหมันตร์ประหลาดใจ “ประธานเปปเปอร์ คุณจะอยู่ต่อเหรอครับ?”

เปปเปอร์ห่มผ้าให้มายมิ้นท์ แล้วตอบอืม “มีปัญหาอะไรไหม?”

“ไม่มีอยู่แล้วครับ งั้นผมมาที่นี่พรุ่งนี้เจ็ดโมงเช้านะครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์มองนาฬิกาข้อมือแล้วพูดขึ้น

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย “อย่าลืมเอาอาหารเช้ามาด้วย”

“ไม่ต้องห่วงครับประธานเปปเปอร์” ผู้ช่วยเหมันตร์ดันแว่นตา แล้วหันหลังเดินออกไป

หลังจากเขาไปแล้ว เปปเปอร์ก็ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ทำผ้าขนหนูอุ่นๆ ออกมา เช็ดหน้าเช็ดมือต่างๆ ให้มายมิ้นท์

เมื่อทำเรื่องพวกนี้ให้เธอเสร็จ ตัวเขาเองถึงจะไปล้างหน้าแปรงฟัน

หลังจากล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้ว ก็กอดมายมิ้นท์หลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้นเจ็ดโมง เปปเปอร์ตื่นตรงเวลา ก้มศีรษะจุ๊บหน้ามายมิ้นท์ ยกผ้าห่มออกลงจากเตียง แล้วเดินออกจากห้องเบาๆ

เขาเดินเบาสุดๆ ถ้าหมอนข้างกายมายมิ้นท์ไม่ได้ยุบลงไป ตำแหน่งที่เคยนอนไม่มีความอบอุ่นที่กระจายออกมา ก็เหมือนเขาไม่เคยปรากฏตัวที่นี่มาก่อนเลย

“ประธานเปปเปอร์” เปปเปอร์เปิดประตูอพาร์ตเมนต์ ผู้ช่วยเหมันตร์ยืนนอกประตู ในมือมีอาหารเช้า ทักทายเขาด้วยรอยยิ้มสดใส