รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 528

โทรศัพท์โทรมาจากสถานีตำรวจ เกี่ยวกับเรื่องการสารภาพของเกศวดีอย่างไม่ต้องสงสัย

ถึงเมื่อคืนเธอจะเดาได้แล้วว่าเกศวดีช่วยส้มเปรี้ยว แต่ตอนนี้ได้ยินว่าเป็นแบบนี้จริงๆ ในใจมายมิ้นท์ก็ยังโกรธเคืองมาก

เกศวดีสมองทึ่มจริงๆ ให้ทุกข์แก่ท่านทุกข์นั้นถึงตัว

เธอไม่เคยคิดเลย เรื่องที่ปล่อยส้มเปรี้ยวหนีไป หลังจากมันเปิดเผยออกมา จะทำให้ตระกูลเสนาประกรเดือดร้อนไหม?

“คุณมายมิ้นท์? คุณมายมิ้นท์?” พลตำรวจภูทิศเห็นโทรศัพท์ไม่ได้รับคำตอบจากมายมิ้นท์เป็นเวลานาน จึงเรียกสองที “คุณยังอยู่ไหม?”

“ฉันยังอยู่ค่ะ” มายมิ้นท์ดวงตาสั่นไหว หายใจเข้าลึกๆ ระงับความโกรธในใจชั่วคราว ได้สติกลับมาแล้ว “พลตำรวจภูทิศ ฉันอยากรู้ว่าเกศวดีได้เผยที่อยู่ส้มเปรี้ยวไหม?”

“เรื่องนี้ไม่ครับ” พลตำรวจภูทิศส่ายหน้า “เกศวดีบอกว่าหลังจากสับเปลี่ยนกระเป๋าส้มเปรี้ยวแล้ว ทั้งคู่ก็แยกกันที่นอกโรงพยาบาล เธอไม่รู้เหมือนกันว่าส้มเปรี้ยวไปที่ไหน”

“เกศวดีโกหกหรือเปล่า?” มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว

พลตำรวจภูทิศตอบกลับ “เราใช้เครื่องจับเท็จทดสอบ เธอไม่ได้โกหก เธอไม่รู้เกี่ยวกับที่อยู่ส้มเปรี้ยวจริงๆ”

มายมิ้นท์กัดปาก

เกศวดีไม่รู้ที่อยู่ส้มเปรี้ยว งั้นตอนนี้ส้มเปรี้ยวต้องซ่อนตัวแล้วแน่ๆ

แค่ไม่รู้ว่าซ่อนตัวที่ไหนกัน

ราวกับเดาได้ว่าตอนนี้มายมิ้นท์กำลังคิดอะไรบางอย่าง พลตำรวจภูทิศจึงเอ่ยปากอีกครั้ง “ไม่ต้องห่วงนะครับคุณมายมิ้นท์ ฉันได้รับการอนุญาตจากเบื้องบนแล้ว ออกหมายจับส้มเปรี้ยวอย่างเป็นทางการ เชื่อว่าอีกไม่นาน คงจับเธอได้”

“ค่ะ ฉันเชื่อพวกคุณ” มายมิ้นท์ฝืนยกยิ้มตอบกลับ

หลังจากนั้น เธอก็ทำความเข้าใจเกี่ยวกับสถานการณ์ของเกศวดีจากพลตำรวจภูทิศ ก่อนจะวางสายไป แล้วทิ้งโทรศัพท์ไว้ข้างๆ นั่งข้างเตียง เริ่มนึกย้อนว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

เพราะเธอจำได้แม่น ว่าเมื่อคืนตัวเองหลับบนรถเปปเปอร์

ดังนั้นตอนนี้ เธอไม่มีความทรงจำตอนกลับมาที่นี่เลยแม้แต่นิดเดียว

ถ้าอย่างนั้นก็เห็นได้ชัดว่า เธอไม่ได้ลงรถเดินกลับมาเอง แต่เปปเปอร์พาเธอกลับมา

แต่แขนเขาได้รับบาดเจ็บยังไม่หายดี งั้นเขาพาเธอลงจากรถยังไง?

ขณะที่กำลังคิด ที่ห้องรับแขกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว เดินออกไปจากห้องนอน “ใครคะ?”

“มิ้นท์ นี่ฉันเอง” นอกประตูมีเสียงลาเต้ดังขึ้น

มายมิ้นท์ยิ้ม แล้วเปิดประตู “นายมาทำไม?”

“มาเพราะเรื่องส้มเปรี้ยวฆ่าตัวตายไง” ลาเต้เดินเข้ามา เปลี่ยนรองเท้าพลางพูดไปด้วย

มายมิ้นท์ปิดประตู “เพราะเรื่องส้มเปรี้ยว? เรื่องนี้เมื่อคืนฉันบอกนายไปแล้วไม่ใช่เหรอว่า……”

“มิ้นท์ สิ่งที่ฉันจะพูดต่อไปนี้ เธอห้ามตื่นเต้นเด็ดขาดนะ” หลังจากเปลี่ยนรองเท้าเสร็จ ลาเต้ก็ยืดตัวขึ้น มองเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

มายมิ้นท์พยักหน้า “ได้ ฉันจะไม่ตื่นเต้น นายจะพูดอะไร?”

“สิ่งที่ฉันอยากบอกเธอคือ ส้มเปรี้ยวไม่ได้ตาย คนที่กระโดดตึกฆ่าตัวตายเมื่อคืนไม่ใช่หล่อน” ลาเต้พูดด้วยสีหน้าย่ำแย่

ดวงตามายมิ้นท์ฉายแววประหลาดใจ “นายรู้ได้ยังไง?”

หรือว่าตำรวจประกาศเรื่องนี้ออกไปแล้ว?

ไม่จริงสิ ตำรวจคงไม่ประกาศแน่

หลังจากประกาศไป ประการแรกอย่าว่าแต่ความน่าเชื่อถือของตำรวจลดลง ประการที่สองจะทำให้คนหวาดกลัวด้วย

ดังนั้นตำรวจไม่มีทางประกาศออกไปแน่

“ฉันได้ยินคนในกลุ่มพูดกัน” ลาเต้ตอบ

“กลุ่ม?” มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว

ลาเต้ตอบอืม “ใช่ เรื่องที่ส้มเปรี้ยวกระโดดตึกฆ่าตัวตาย ตอนนี้กำลังแพร่กระจายในกลุ่ม แล้ววันนี้เช้าไม่รู้ใครในกลุ่มบอกว่าคนที่ฆ่าตัวตายไม่ใช่ส้มเปรี้ยว แต่เป็นตัวแทนที่ส้มเปรี้ยวหามา ฉันเลยไปสืบเพราะไม่วางใจ พบว่ามันเป็นงั้นจริงๆ เกศวดีช่วยส้มเปรี้ยว”

เรื่องนี้ ถึงตำรวจไม่ได้ประกาศต่อสาธารณะ แต่คนในกลุ่มจะสืบหาก็ง่ายดายมาก

แต่หลังจากสืบแล้ว จะประกาศออกไปไม่ได้

“มิ้นท์ ทำไมเธอตอบสนองเรียบเฉยจัง?” ลาเต้เห็นหน้ามายมิ้นท์ไม่ตกใจ แถมยังขมวดคิ้วครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ก็เผลอถามออกไปอย่างสงสัย

มายมิ้นท์ก็ไม่ปิดบังเขา ตอบกลับว่า “เพราะเรื่องนี้ ฉันรู้แล้วเมื่อคืน”