รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 531

ครุ่นคิดแล้ว มายมิ้นท์หยิบแฟ้มเอกสารมาเปิดดู เริ่มลงมือทำงาน

ถึงเวลาเที่ยง หลังจากกินอาหารกลางวันกับลาเต้แล้ว เธอก็ถือเครื่องประดับที่ต้องคืนให้เปปเปอร์ ขับรถออกไปจากเทนเดอร์กรุ๊ป มุ่งหน้าไปที่บริษัทตระกูลนวบดินทร์

มาถึงบริษัทตระกูลนวบดินทร์ ก็บ่ายโมงแล้ว

มายมิ้นท์เพิ่งจะเหยียบเข้ามาในประตูใหญ่ของบริษัทตระกูลนวบดินทร์ ก็เห็นผู้ช่วยเหมันตร์เดินมาทางเธอ “คุณมายมิ้นท์ครับ”

มายมิ้นท์ยิ้มรับ “ผู้ช่วยเหมันตร์”

“คุณมายมิ้นท์ ประธานเปปเปอร์ให้ผมมาพาคุณขึ้นไปครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ทำท่าทางเชื้อเชิญ

มายมิ้นท์แปลกใจนิดหน่อย “เขารู้ได้ยังไงว่าฉันมาถึงแล้ว?”

ตอนเช้าเธอบอกไปว่าช่วงเที่ยงๆจะเข้ามา แต่ก่อนมา เธอยังไม่ได้บอกเปปเปอร์เลยนะ

ดังนั้นเปปเปอร์รู้ได้ยังไงว่าเธอมาถึงแล้ว ทั้งยังให้ผู้ช่วยเหมันตร์ลงมารับเธออีก?

ผู้ช่วยเหมันตร์ดันแว่นเล็กน้อยพร้อมเอ่ยปากอธิบาย “คืออย่างนี้ครับ ประธานเปปเปอร์บอกว่าช่วงเที่ยงๆคุณมายมิ้นท์จะกลับเข้ามา จึงให้มารออยู่ตรงนี้ล่วงหน้าหน่อยน่ะครับ”

“อย่างนี้เอง” มายมิ้นท์พยักหน้าในทันที “งั้นคุณคงรอนานมากแล้วสินะคะ?”

คงต้องบอกว่า การที่เปปเปอร์ให้ผู้ช่วยเหมันตร์ลงมารอก่อนล่วงหน้า

ความจริงใจนี้ ก็คุ้มค่าที่จะทำให้เธอให้ความสำคัญ

“ไม่เลยครับ ผมก็เพิ่งจะลงมาได้ประมาณสิบกว่านาที เอาเถอะครับคุณมายมิ้นท์ เราไปกันก่อนดีกว่า” ผู้ช่วยเหมันตร์พูดขึ้น

มายมิ้นท์อืมออกมา “ค่ะ รบกวนคุณแล้ว”

ทั้งสองคนเดินไปทางลิฟต์ส่วนตัวของเปปเปอร์

ภายในอาคารมีผู้คนเดินกันขวักไขว่ ต้องมีคนมากมายที่สังเกตเห็นพวกเขาอยู่แล้ว

บางคนที่รู้จักมายมิ้นท์ เห็นมายมิ้นท์อยู่ที่นี่ กลับไม่ได้แปลกใจมากนัก

ถึงยังไงเทนเดอร์กรุ๊ปกับบริษัทตระกูลนวบดินทร์ก็ร่วมงานกันอยู่ ภรรยาเก่าของประธานเปปเปอร์มาที่นี่ อาจจะเป็นเรื่องงานก็ได้

ทว่าบางคนที่ไม่รู้จักมายมิ้นท์ แต่ละคนกลับอ้าปากค้างด้วยความประหลาดใจ เริ่มแสดงความคิดเห็นกันขึ้นมา

ผู้ช่วยเหมันตร์เป็นผู้ช่วยคนสนิทของประธานเปปเปอร์ พวกเขารู้กันอยู่แล้ว นอกเสียจากว่าคนสำคัญของประธานเปปเปอร์จะมาที่นี่ ถึงให้ผู้ช่วยเหมันตร์เข้ามาต้อนรับ ส่วนคนอื่นๆจะมอบหน้าที่ให้เลขาและผู้ช่วยทั่วไปเข้ามาต้อนรับแทน

ดังนั้นผู้หญิงคนนี้เป็นใครกัน?

ทำไมประธานเปปเปอร์ถึงให้ผู้ช่วยเหมันตร์เข้ามาต้อนรับด้วยตนเอง?

เธอมีดีอะไรกันแน่นะ?

สายตาที่ประหลาดใจของทุกคน มายมิ้นท์รู้สึกได้ตลอดทาง

แต่ทว่าเธอไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรมากมาย ถึงขั้นไม่ได้หันกลับไปมองด้วยซ้ำ

สำหรับเธอแล้ว แค่สายตาของคนพวกนี้ไม่ได้มีเจตนาร้าย พวกเขาอยากมองก็มองไปสิ ไม่ได้ส่งผลกระทบอะไรสักหน่อย

อีกอย่าง ดวงตาก็อยู่บนตัวของคนอื่น เธอคงให้พวกเขาปิดตาเอาไว้ไม่ได้หรอก

หนึ่งนาทีผ่านไป มาถึงห้องทำงานของเปปเปอร์แล้ว

ผู้ช่วยเหมันตร์ผลักประตูเปิดออก ทำท่าทางเชื้อเชิญอีกครั้ง “เชิญครับคุณมายมิ้นท์”

“ขอบคุณค่ะ” มายมิ้นท์กล่าวขอบคุณ แล้วก้าวเท้าเดินเข้าไป

ทว่าหลังจากเข้าไป เธอพบว่าภายในห้องทำงานที่กว้างขวาง ไม่มีใครอยู่เลย

เธอหยุดฝีเท้าลง หันกลับไปมองผู้ช่วยเหมันตร์แล้วถามขึ้น: “ประธานเปปเปอร์ล่ะคะ?”

“ตอนนี้ประธานเปปเปอร์ยังประชุมอยู่ในห้องประชุม อีกเดี๋ยวก็มาครับ คุณมายมิ้นท์นั่งก่อน อยากดื่มอะไรไหมครับ?” ผู้ช่วยเหมันตร์เดินนำเธอมาที่ด้านหน้าโซฟา

มายมิ้นท์นั่งลงไปบนโซฟา “อะไรก็ได้ค่ะ คุณตัดสินใจได้เลย ฉันกินได้ทั้งนั้น”

“งั้นผมไปชงชานะครับ คุณมายมิ้นท์รอสักครู่” ผู้ช่วยเหมันตร์พูดขึ้น

มายมิ้นท์พยักหน้า “ค่ะ”

ผู้ช่วยเหมันตร์ออกไปแล้ว