รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 532

“อื้ม” มายมิ้นท์พยักหน้า แล้วหยิบส้อมขึ้นมา ตักเค้กคำหนึ่งเข้าไปในปาก

เค้กนุ่มละมุนลิ้น ละลายในปาก หวานแต่ไม่เลี่ยน อร่อยมากๆ

ดวงตาของมายมิ้นท์อดไม่ได้ที่จะยิ้ม ใบหน้าแสดงความเบิกบานออกมา

เปปเปอร์เห็นแล้ว ริมฝีปากบางๆอมยิ้มเล็กน้อย ยิ้มตามไปด้วย “ดูท่าคุณจะชอบมากนะ”

“รสชาติไม่เลวเลย” มายมิ้นท์ไม่หวงคำชมเลยสักนิด

เปปเปอร์ถือถ้วยกาแฟขึ้นมา “คุณชอบก็ดีแล้ว ที่นี่ยังมีอีกหลายชิ้น อีกเดี๋ยวคุณเอากลับไปกินด้วยก็ได้”

“งั้นฉันไม่เกรงใจแล้วนะ” มายมิ้นท์ยกชาแดงของตนเองขึ้นมาดื่มแล้วพูดขึ้น

เธอชอบเค้กนี้จริงๆ

รับไว้แล้วหนึ่งชิ้น จะเพิ่มอีกไม่กี่ชิ้น คงไม่เป็นไรหรอก......มั้ง

กินเค้กเสร็จ มายมิ้นท์จึงวางจานลง แล้วหยิบถุงข้างกาย ส่งไปให้เปปเปอร์ “นี่เป็นเครื่องประดับที่คุณเอามาให้ฉันคราวที่แล้ว ขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไร” เปปเปอร์หยิบถุงมา แล้วส่งต่อไปให้ผู้ช่วยเหมันตร์ที่อยู่ข้างๆ “วางไว้ให้ดี”

“ครับประธานเปปเปอร์” ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า หยิบถุงแล้วเดินเข้าไปในห้องพักของเขา

ด้านในนั้น มีตู้เซฟอยู่

มายมิ้นท์มองด้านหลังของผู้ช่วยเหมันตร์ “พวกคุณไม่ตรวจสอบหน่อยเหรอ? ไม่กลัวฉันแอบเอาของปลอมมาเปลี่ยนเลยหรือไง?”

“ไม่ต้อง ผมเชื่อว่าคุณไม่ทำอยู่แล้ว” เปปเปอร์ดื่มกาแฟแล้วตอบกลับ: “อีกอย่างต่อให้คุณแอบเปลี่ยน ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอก”

เขามองเธอ สายตาทั้งลึกซึ้งทั้งจริงจัง

ในใจของมายมิ้นท์สั่นไหว หลบตามองต่ำลง

แม้เธอจะไม่ได้ต่อต้านการตามจีบของเขา แต่สำหรับความรู้สึกที่ตรงไปตรงมาของเขา กลับยังคงต่อต้านอยู่บ้าง

แต่การที่เธอต่อต้านอย่างนี้ เมื่อไหร่ถึงจะรู้สึกว่า จริงๆเธอก็รักเขาเข้าแล้วล่ะ?

ถ้าไม่ใช่ว่ากลัวผลลัพธ์ที่จะตอบสนองกลับมา เขาอยากพูดทุกอย่างกับเธอให้รู้เรื่องในตอนนี้ไปเลยจริงๆ

กำลังคิดๆอยู่ จู่ๆมือถือของมายมิ้นท์ก็ดังขึ้น

มายมิ้นท์หยิบมือถือจากในกระเป๋าออกมาดู เห็นเลขาซินดี้โทรมา จึงยิ้มให้เปปเปอร์อย่างเกรงใจ “ประธานเปปเปอร์ ฉันรับโทรศัพท์ก่อนนะ”

“อืม” เปปเปอร์พยักหน้า

มายมิ้นท์ใช้นิ้วชี้สไลด์ปุ่มรับสายสีเขียวบนหน้าจอ แล้ววางมือถือไว้ที่ข้างหู “ฮัลโหล”

“ประธานมายมิ้นท์คะ ทะเบียนรถที่คุณให้ฉันหาเมื่อเช้า ทราบผลแล้วค่ะ” เลขาซินดี้ตอบ

มายมิ้นท์นั่งตัวตรง “ผลเป็นยังไงบ้าง? เจ้าของทะเบียนรถคันนั้นเป็นใคร มีปัญหาอะไรหรือเปล่า?”

เจ้าของทะเบียนรถ?

หูของเปปเปอร์ขยับเล็กน้อย วางกาแฟลงมองเธอ

นี่มันสถานการณ์อะไร?

เกิดเรื่องอะไรขึ้นแล้วใช่ไหม?

“เจ้าของทะเบียนรถคันนั้นเป็นพลเมืองท้องถิ่นธรรมดาๆคนหนึ่งค่ะ ใช้ทะเบียนรถนี้มานานหลายปีแล้ว ไม่มีปัญหาอะไรค่ะ” เลขาซินดี้กำลังมองผลการสืบค้นของตนเองแล้วพูดขึ้น

มายมิ้นท์ได้ยินอย่างนี้ จึงพยักหน้า “ฉันเข้าใจแล้ว”

วางมือถือลง เธอเป่าลมหายใจออกมาเล็กน้อย ใจที่กระวนกระวายอยู่ตลอด ในที่สุดก็สงบลงได้แล้ว

ในเมื่อรถคันที่เห็นเมื่อเช้า เป็นแค่พลเมืองธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น

งั้นดูแล้ว คงไม่ได้ตั้งใจติดตามเธอกับเต้โดยเฉพาะหรอก

ตอนนี้ ในที่สุดเธอก็คลายกังวลลงได้

เห็นท่าทางคลายกังวลของมายมิ้นท์แล้ว เปปเปอร์หรี่ตาเล็กน้อย ถามด้วยความเป็นห่วง “เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือเปล่า?”

“แค่เรื่องเล็กน้อยน่ะ ตอนนี้ไม่มีอะไรแล้ว” มายมิ้นท์ยกมุมปาก ยิ้มบางๆตอบกลับไป

เปปเปอร์เชิดๆคาง “งั้นก็ดี ถ้ามีเรื่องสำคัญอะไร คุณบอกผมได้เลยนะ ผมจะจัดการให้เอง”

“อื้ม” มายมิ้นท์พยักหน้า

แต่เปปเปอร์กลับมองออก ว่าเธอตอบตกลงไปอย่างนั้นแหละ

“เอาล่ะประธานเปปเปอร์ บ่ายมากแล้ว ฉันต้องกลับแล้ว บ่ายสามโมงฉันยังต้องไปดูที่ไซต์ก่อสร้างด้วย” มายมิ้นท์ยกมือขึ้นมาดูนาฬิกา แล้วลุกขึ้น

โรงงานสร้างไปตั้งหลายเดือนแล้ว เธอยังไม่เคยเข้าไปดูสักครั้งเลย