รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 533

เธอรักเขาขนาดนั้น เพื่อเขาแล้ว เธอไม่ลังเลที่จะวางแผนคบกับโอเว่น ทั้งยังจัดฉากอุบัติเหตุรถชนของโอเว่นด้วย ก็เพื่อจะได้รับหัวใจของโอเว่นมาต่อชีวิตให้เขา

แต่เขาล่ะ ไม่นึกว่าจะไม่เคยรักเธอเลยแม้แต่นิดเดียว ความรักและความปรารถนาที่มีต่อเธอ ล้วนแต่เป็นความรักและความปรารถนาจอมปลอมที่มาจากการสะกดจิตทั้งนั้น

ถ้าเป็นอย่างนี้ แม้ในใจของเธอจะไม่ยินยอม แต่เธอก็ต้องยอมรับ

เขาไม่ควรได้สติกลับมาในขณะที่โดนสะกดจิตอยู่เลย!

แค่เขาได้สติกลับมา ก็ทอดทิ้งเธอ ทำให้เธอตกต่ำจนกลายเป็นแค่ตัวตลกตัวหนึ่ง!

บอกได้เลยว่า ที่เธอตกต่ำจนมีสภาพน่าเวทนาอย่างในวันนี้ ก็เป็นผลงานของเขาอยู่ครึ่งหนึ่ง

ในเมื่อเขาเหยียบย่ำความรักของเธอเอาไว้ที่ใต้เท้าเช่นนี้ งั้นเขาก็รีบๆตายไปพร้อมกับมายมิ้นท์เลยก็ดี

ในเมื่อเธอไม่ได้ครอบครองเขา ก็จะไม่ให้คนอื่นได้ครอบครองเด็ดขาด

เดิมทีคิดว่า แค่รถของเธอพุ่งเข้าไป ก็จะชนพวกเขาตายไปเลยแน่ๆ

แต่คิดไม่ถึง ไม่นึกว่าโชคของพวกเขาจะดีขนาดนี้ สถานการณ์ที่น่าหวาดเสียวมากเช่นนี้ก็ยังหลบได้!

แต่ไม่เป็นไร เธอไปกลับรถข้างหน้า แล้วกลับมาชนอีกครั้งก็ได้!

คิดๆแล้ว ส้มเปรี้ยวจึงยิ้มให้พวกเขาสองคนที่อยู่ด้านนอกอย่างโหดเหี้ยม รถพุ่งตรงไปข้างหน้า

เสียงครืดดังขึ้น

ล้อรถทับกล่องเค้กที่มายมิ้นท์ทำหล่นอยู่บนพื้น ทับกล่องเค้กจนแบน เค้กด้านในถูกบดละเอียด

มายมิ้นท์เห็นสภาพเค้กเละเทะไม่น่ามอง ในที่สุดก็ตื่นตัวขึ้นมาจากความงุนงงแล้ว เข้าใจแล้วว่าเมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น

เมื่อกี้รถคันนั้น ต้องการจะชนเธอกับเปปเปอร์ให้ตาย!

รู้สึกได้ถึงจุดนี้ ในใจของมายมิ้นท์ก็ทวีคูณความหวาดกลัวขึ้นมา

ถ้าไม่ใช่เพราะเปปเปอร์ เมื่อกี้ตนเองคงโดนชนไปแล้ว

“เปปเปอร์!” นึกถึงเปปเปอร์ขึ้นมา มายมิ้นท์จึงรีบหันไปมองผู้ชายที่อยู่ข้างกาย

เหมือนว่าชายหนุ่มจะได้รับบาดเจ็บแล้ว ขมวดคิ้วแน่น สีหน้าซีดเผือดเล็กน้อย

เห็นเขาอย่างนี้ มายมิ้นท์จึงลนลานขึ้นมาทันที “เปปเปอร์คุณเป็นอะไรไป?”

“เท้าผมเคล็ด พยุงผมขึ้นไปหน่อย” เปปเปอร์หายใจแรงเล็กน้อย น้ำเสียงอดกลั้นความเจ็บปวด พูดอย่างแผ่วเบา

“เท้าเคล็ด?”

เขาบาดเจ็บอย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ!

ในหัวของมายมิ้นท์มีแค่ความคิดนี้ รีบลุกขึ้นมาจากในอ้อมอกของเขา อยากจะตรวจดูเท้าของเขา

“อย่าแตะ!” เปปเปอร์รู้สึกได้ถึงจุดประสงค์ของเธอ ท่าทางเคร่งขรึม ห้ามเอาไว้ทันที “พยุงผมขึ้นไปก่อน รถคันนั้นอาจจะกลับมาก็ได้”

“อะไรนะ? ยังจะกลับมาอีกเหรอ?” มายมิ้นท์สีหน้าเปลี่ยนไป ม่านตาหดตัวเล็กน้อย

เปปเปอร์ยันตัวเองลุกขึ้นมานั่ง สายตาเย็นยะเยือกมองไปทางที่รถคันนั้นขับออกไป “มีความเป็นไปได้อยู่มาก รถคันนั้นพุ่งเป้าเข้ามาที่เราสองคน เมื่อกี้ทำไม่สำเร็จ ดังนั้นความเป็นไปได้ที่จะกลับมาก็สูงมาก”

“ไม่ได้การแล้ว เราต้องรีบออกไปจากตรงนี้” มายมิ้นท์แค่ได้ฟังเขาพูดอย่างนี้ จึงไม่ลังเลรีรออีก รีบพยุงเขายืนขึ้น

ก็ในวินาทีนั้นที่เธอเพิ่งจะพยุงเปปเปอร์ขึ้นมา ด้านหลังก็มีเสียงรถลอยตามมา

แค่มายมิ้นท์หันไป เป็นรถคนนั้นอย่างที่คิดจริงๆ

เปปเปอร์พูดถูก รถคันนั้นย้อนกลับมา

ดูแล้วถ้าไม่ชนพวกเขาให้ตายก็คงจะไม่ยอมแพ้!

“ไป!” มายมิ้นท์กัดฟันแน่น กำลังประคองเปปเปอร์อยู่ไม่รู้ว่าไปเอาเรี่ยวแรงมาจากที่ไหน หลังจากวิ่งไปข้างหน้าไม่กี่ก้าว ก็กระโจนเข้าไปในแปลงดอกไม้

วินาทีนั้นที่ทั้งสองคนล้มลงไป ดอกไม้ที่กำลังเบ่งบานอยู่ในแปลงปลูกก็โดนทับจนแบนราบเป็นหน้ากลอง

บนตัวของมายมิ้นท์กับเปปเปอร์ เปื้อนไปด้วยกลีบดอกไม้ไม่น้อยเลย

ถ้าตอนนี้ไม่ได้เกิดเหตุที่รถจะพุ่งเข้าชน บังคับให้พวกเขาทำได้เพียงล้มลงไปซ่อนตัวอยู่ที่นี่ ฉากที่พวกเขาล้มลงไปท่ามกลางพุ่มดอกไม้นี้คงโรแมนติกใช้ได้เลยนะ

ส้มเปรี้ยวเห็นมายมิ้นท์กับเปปเปอร์ล้มอยู่ในแปลงดอกไม้ สีหน้าจึงบิดเบี้ยวขึ้นมาอีกครั้ง

สมควรตาย!

โดนพวกเขาซ่อนตัวไว้ได้อีกแล้ว!

ทำไมการที่ตนเองอยากจะชนพวกเขาให้ตายมันถึงได้ยากขนาดนี้?

ในใจของส้มเปรี้ยวเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม สายตาอำมหิตกำลังจดจ้องทั้งสองคนที่อยู่ในแปลงดอกไม้ ตอนนี้จึงลืมมองด้านหน้าไปเลย ด้วยเหตุนี้รถของเธอจึงชนเข้ากับแปลงดอกไม้อย่างรุนแรง

เสียงปึ้งดังขึ้น

รถของส้มเปรี้ยวที่พุ่งเข้าไปหยุดนิ่ง รถส่งเสียงกึกกักๆ รวมไปถึงเสียงเตือนที่ดังแสบแก้วหู

ส่วนทั้งตัวของส้มเปรี้ยวกระแทกเข้าไปที่พวงมาลัย เจ็บหน้าอกจนทนไม่ไหว เวียนหัว ทั้งยังมีของเหลวอุ่นๆไหลลงมาจากมุมหน้าผากด้วย

เพียงลูบๆดู ไม่นึกว่าจะเป็นเลือด!