รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 537

มือข้างหนึ่งของเธอกดอยู่ที่หน้าอก อีกข้างหนึ่งพัดอยู่บนใบหน้าไม่หยุด อยากให้อุณหภูมิบนใบหน้าลดลงมา

เปปเปอร์เห็นมายมิ้นท์เป็นอย่างนี้ จึงเอ่ยปากถามขึ้น: “คุณเป็นอะไรไป?”

“ไม่......ไม่ได้เป็นอะไร......” มายมิ้นท์ตอบกลับอย่างตะกุกตะกัก รีบก้มหน้าลง ไม่กล้ามองเขา

พระเจ้า นี่เธอเป็นอะไรไป

ทำไมหัวใจเต้นเร็วขนาดนี้?

ทำไมใบหน้าร้อนผ่าวขนาดนี้?

รีบๆใจเย็นลงมาได้แล้วนะ!

เขาไม่ได้เรียกเธอว่าที่รักจริงๆสักหน่อย แค่กำลังพูดถึงคำเรียกเธอของลาเต้เท่านั้นเอง ดังนั้นทำไมตนเองต้องผิดปกติขนาดนี้ล่ะ?

ลาเต้เรียกตนเองอย่างนี้อยู่บ่อยๆ ตนเองไม่เห็นมีปฏิกิริยาอย่างนี้เลย แต่แค่เปปเปอร์เรียกทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ?

ที่มายมิ้นท์ไม่ได้พูดความจริงเปปเปอร์จะมองไม่ออกได้ยังไง เขาหรี่ตาเล็กน้อยมองเธอ เหมือนกับอยากมองเธอให้ทะลุปรุโปร่ง

ผ่านไปสักพัก ราวกับเขาเข้าใจอะไรแล้ว ในแววตาประกายแสงออกมาเล็กน้อย ร่างกายโน้มมาข้างหน้านิดหน่อย เข้ามาประชิดเธอแล้วเอ่ยปากขึ้น: “คุณยังไม่ได้ตอบคำถามเมื่อกี้ของผมเลย ลาเต้ยังเรียกคุณว่าที่รักอยู่ใช่ไหม หื้ม?”

คำว่าที่รักคำนี้ เขาพูดอย่างลึกซึ้งมากขึ้น

รวมกับหางเสียงคำเสริมน้ำเสียงนั้นที่ยั่วเย้าไม่มีใครเกิน ทำให้มายมิ้นท์ตกใจขึ้นมาทันที

“คุณ......คุณออกไปห่างๆฉันหน่อย!” เธอขยับตัวเล็กน้อยยืนขึ้นมา เดินไปข้างหน้าหลายก้าว ทิ้งระยะห่างระหว่างเขา แล้วหันหลังให้เขา ยังไงก็ไม่กล้าหันหน้าไป

เปปเปอร์เห็นติ่งหูแดงระเรื่อของเธอ ก็พอจะเดาได้แล้ว ว่าบนใบหน้าของเธอตอนนี้เป็นยังไง

ต้องแดงเหมือนติ่งหูแน่เลยสินะ

เป็นอย่างที่คิดไว้ ความผิดปกติของเธอ เกิดจากคำพูดเมื่อกี้ของเขา

เปปเปอร์เท้าคาง มุมปากกำลังอมยิ้ม “ต่อไป อย่าให้เขาเรียกคุณอย่างนั้นอีกนะ”

“เพราะอะไร?” มายมิ้นท์ถูๆใบหน้า สูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามบรรเทาความยุ่งเหยิงในใจ แล้วหันกลับมา

เปปเปอร์สบตาเธอ “เพราะผมไม่ชอบ”

มายมิ้นท์เม้มปาก “คุณไม่ชอบมันก็เป็นเรื่องของคุณ มีสิทธิ์อะไรมาขอให้เต้อย่าเรียกฉันอย่างนั้น”

“เพราะคำเรียกนี้มันสนิทสนมเกินไป พวกคุณไม่ใช่คนรักกัน ไม่เหมาะสมกับคำเรียกนี้ ที่สำคัญที่สุดก็คือ ผมจะหึง สำหรับที่ลาเต้เรียกคุณอย่างนี้ ผมอดทนมานานแล้ว จะไม่ทนต่อไปอีกแล้ว มายมิ้นท์ ผมหวังว่าคนที่เรียกคุณอย่างนี้ จะมีแค่ผมคนเดียวเท่านั้น” เขามองเธอ สีหน้าเคร่งขรึม น้ำเสียงจริงจัง

ดวงตาของมายมิ้นท์เปล่งประกายออกมา “คุณไม่รู้สึกว่าคุณเผด็จการเกินไปเลยหรือไง?”

“ไม่รู้สึก ผมแค่กำลังทำเรื่องที่ผมคิดว่าถูกก็เท่านั้น” ท่าทีของเปปเปอร์อ่อนโยนลง

มายมิ้นท์ขยับๆปาก กำลังคิดจะพูดอะไร ประตูของห้องทำงานก็โดนผลักเปิดออก ผู้ช่วย เหมันตร์กอดโน้ตบุ๊กเครื่องหนึ่งเดินเข้ามา

หลังเข้ามา เขาเห็นมายมิ้นท์กับเปปเปอร์คนหนึ่งยืนคนหนึ่งนั่ง บรรยากาศแปลกไปอย่างชัดเจน ฝีเท้าที่ก้าวยาวๆเข้ามาของเขา จึงหยุดลงทันที มองไปที่เปปเปอร์ด้วยความไม่มั่นใจ “เอ่อ......ผมไม่ควรเข้ามาตอนนี้ใช่ไหมครับ?”

เห็นท่าทางของประธานเปปเปอร์กับคุณมายมิ้นท์แล้ว ราวกับเมื่อกี้พวกเขามีอะไรเกิดขึ้น

ส่วนเขาที่เข้ามาอย่างกะทันหัน ก็ขัดจังหวะพวกเขาใช่ไหม?

คิดอย่างนี้ จู่ๆผู้ช่วยเหมันตร์ก็รู้สึกว่าตัวเองต้องชะตาขาดแน่ๆ

ว่าแล้วเชียว เห็นใบหน้าที่เย็นชาของเปปเปอร์ มุมปากของผู้ช่วยเหมันตร์จึงหดกลับมา ในใจขอโทษอย่างไม่หยุดหย่อน

ขอโทษครับประธานเปปเปอร์ ผมผิดไปแล้ว

คราวหน้าไม่กล้าอีกแล้ว!

“เอาเถอะ นายเข้ามาตอนนี้ ดูกล้องวงจรปิดเสร็จแล้วใช่ไหม?” เปปเปอร์นวดๆขมับ เอ่ยปากถาม

มายมิ้นท์ได้ยินคำว่ากล้องวงจรปิด ก็รีบนั่งลงมา

ผู้ช่วยเหมันตร์พยักหน้า “ครับ ดูเสร็จแล้ว ตอนบ่ายสองโมงครึ่ง ส้มเปรี้ยวขับรถมาถึงด้านนอกของบริษัทเรา แล้วเอาแต่นั่งอยู่บนรถตลอดไม่ได้ลงมา นี่เป็นวิดีโอจากกล้องที่ผมตัดต่อมาแล้ว”