รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 538

“ครับ” ผู้ช่วยเหมันตร์ตอบรับคำสั่งนี้ แล้วรีบออกไปทำตาม

มายมิ้นท์ดูเวลา ใกล้จะสี่โมงครึ่งแล้ว

ตอนที่เธอวางแขนลง เตรียมจะบอกลาเปปเปอร์ เปปเปอร์กลับพูดขึ้นมาก่อน: “ในเมื่อยังจะไปตรวจสอบโรงงาน ก็รีบไปเถอะ รีบๆตรวจให้เสร็จจะได้รีบกลับ ไม่งั้นถ้าฟ้ามืดแล้วคงไม่ปลอดภัยเท่าไหร่”

“อื้ม งั้นฉันไปก่อนนะ” มายมิ้นท์ลุกขึ้น

เปปเปอร์หยิบมือถือขึ้นมา “รอก่อน ผมจะให้คนไปส่งคุณกลับ”

“ไม่ต้องหรอก ฉันขับรถมาเอง” มายมิ้นท์โบกมือปฏิเสธ

เปปเปอร์พูดขึ้นอย่างจริงจัง: “จำเป็นต้องไปส่ง คุณคนเดียวผมไม่สบายใจ มันยากที่จะมั่นใจได้ว่าส้มเปรี้ยวจะไม่โผล่ออกมากลางทางอย่างกะทันหันอีก”

ได้ยินคำพูดนี้ มายมิ้นท์จึงเงียบไป ในหัวปรากฏฉากหนึ่งขึ้นมาทันที ซึ่งก็คือตนเองกำลังขับรถอยู่บนถนน แล้วส้มเปรี้ยวก็ตามออกมาฆ่าอีกครั้ง ชนมาที่รถของเธอทันที ชนให้เธอตาย

คิดถึงตรงนี้ มายมิ้นท์จึงอดไม่ได้ที่จะตัวสั่น ไม่ปฏิเสธอีกแล้ว กลับโค้งคำนับเล็กน้อย “งั้นก็รบกวนคุณด้วยนะ”

เปปเปอร์เชิดๆคาง ส่งข้อความออกไป

“เอาล่ะ คุณลงไปที่อาคารด้านล่างเถอะ คนที่ผมเตรียมเอาไว้รอคุณอยู่ตรงนั้น พวกเขาจะคอยคุ้มกันไปส่งคุณ” เขาวางมือถือลงแล้วพูดขึ้น

มายมิ้นท์พยักหน้า “อื้ม งั้นฉันไปก่อนนะ”

“ไปเถอะ” เปปเปอร์โบกมือ

มายมิ้นท์มองเท้าของเขา หลังจากเตือนเขาอีกไม่กี่ประโยคให้เขาระวังอย่าโดนน้ำอะไรต่างๆนานาแล้ว ถึงได้สะพายกระเป๋าแล้วออกไปจากห้องทำงานของเขา

หลังออกมาจากลิฟต์ มายมิ้นท์ก็เห็นคนที่เปปเปอร์เตรียมให้ไปส่งเธออยู่ที่อาคารใหญ่ เป็นบอดี้การ์ดสองคนที่สวมเครื่องแบบบอดี้การ์ด รูปร่างสูงใหญ่ ร่างกายกำยำ ดูแล้วรู้สึกปลอดภัยสุดๆ

แน่นอนว่า นี่ยังไม่ทำให้เธอแปลกใจเท่าไหร่ ที่ทำให้แปลกใจจริงๆก็คือ บอดี้การ์ดสองคนนี้ขับรถสองคันขนาบหน้าขนาบหลัง ให้รถของเธออยู่ตรงกลาง คุ้มกันไปส่งเธออย่างนี้

เธอเอาแต่คิดว่า เปปเปอร์จะให้บอดี้การ์ดสองคนนี้นั่งอยู่บนรถของเธอแล้วไปส่งเธอ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นวิธีนี้

เพียงแต่วิธีนี้ ก็รับประกันความปลอดภัยได้มากที่สุด

ด้วยวิธีนี้ ต่อให้ส้มเปรี้ยวยังคิดจะชนเธออีกก็ทำไม่ได้แล้ว เพราะด้านหน้าด้านหลังเธอมีรถคอยคุ้มกันอยู่

ถ้าส้มเปรี้ยวอยากจะชน ก็ชนรถด้านหน้าด้านหลังของเธอ ยังไงก็ชนไม่ถึงเธออยู่ดี

และสำหรับการวางแผนที่รอบคอบเช่นนี้ของเปปเปอร์ ริมฝีปากของมายมิ้นท์จึงยิ้มเล็กน้อย ความอบอุ่นไหลเวียนอยู่ในหัวใจ

จู่ๆเธอก็พบว่า เขาคนนี้ ช่างเข้าใจรายละเอียดในทุกๆด้านจริงๆ

“ที่รัก ในที่สุดเธอก็ถึงสักที” ลาเต้ยืนอยู่ที่ทางเข้าโรงงานของมายมิ้นท์ เห็นรถสีแดงที่คุ้นตาของเธอ จึงรีบโยนบุหรี่ทิ้งแล้วเดินเข้ามาทันที

มายมิ้นท์เปิดประตูลงมาจากรถ ยิ้มให้เขา “โทษทีนะเต้ ทำให้นายรอนานเลย”

“ไม่หรอก ฉันก็เพิ่งมาถึงครึ่งชั่วโมงเอง” ลาเต้ยิ้มร่าเริงพูดขึ้น แล้วมองไปที่รถสองคันที่ขนาบหน้าหลังรถของเธอ ถามขึ้นด้วยความสงสัย “ที่รัก นี่เกิดอะไรขึ้น? พวกเขาเป็นใครเหรอ?”

มายมิ้นท์ก็ไม่ได้ปิดบังเขา ชี้ไปที่รถสองคันนั้นตอบกลับ: “พวกเขาเป็นบอดี้การ์ดของเปปเปอร์น่ะ รถสองคันนั้นก็เป็นของเปปเปอร์”

“ทำไมบอดี้การ์ดของเปปเปอร์ถึงตามเธอมาด้วยล่ะ?” ลาเต้ขมวดคิ้วแน่น

“เรื่องมันยาว เอาเป็นว่าพวกเขาคือคนที่เปปเปอร์ส่งมาคุ้มกันฉัน อีกเดี๋ยวส่งฉันกลับไปคอนโดพราวฟ้าก็กลับกันแล้ว” มายมิ้นท์จัดทรงผมเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น

ลาเต้กำลังจ้องไปที่รถสองคันนั้น ยังอยากจะพูดอะไรอีก

มายมิ้นท์ดูเวลาอีกครั้ง “เอาล่ะเต้ เวลาเหลือไม่มากแล้ว ไปกันเถอะ ไปดูโรงงานกันก่อน”

“อื้ม” ได้ยินเธอพูดถึงเรื่องสำคัญที่ต้องทำ ลาเต้จึงทำได้แค่เก็บกดความสงสัยมากมายลงไป ตามเธอเข้าไปในประตูใหญ่ของโรงงาน

รอให้ตรวจสอบโรงงานเสร็จออกมา ก็หกโมงแล้ว ฟ้ามืดหมดแล้ว

หลังจากมายมิ้นท์รวบรวมจุดที่ต้องแก้ไขลงสมุด และมอบให้คนของทีมก่อสร้างแล้ว จึงเตรียมตัวกลับ

บนรถ ลาเต้มองรถที่ขับอยู่ด้านหน้า แล้วยื่นหัวออกไปจากหน้าต่าง มองรถที่ตามอยู่ข้างหลัง หน้าตาเคร่งขรึม “ที่รัก ตอนนี้เธอบอกฉันได้แล้วนะ ทำไมเปปเปอร์ต้องส่งบอดี้การ์ดสองคนมาคุ้มกันเธอด้วย?”

ก่อนหน้านี้ที่ไม่พูดเพราะยุ่งอยู่กับการตรวจสอบโรงงาน เขาเข้าใจได้

แต่ตอนนี้ เธอไม่มีเหตุผลที่จะไม่พูดแล้วสินะ?