รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 539

“ตรงไหนก็ไม่เหมาะสมทั้งนั้น” มายมิ้นท์ตอบกลับ: “คำเรียกนี้ ควรจะเป็นคู่รักที่สนิทสนมกันถึงจะเรียกกันได้ แต่พวกเราเป็นแค่เพื่อนกัน ดังนั้นนายเรียกฉันอย่างนี้ มันค่อนข้างเกินไปหน่อย”

ลาเต้ยิ้ม รอยยิ้มค่อนข้างเย้ยหยัน “ทำไมถึงเกินไปได้ล่ะ? ฉันเรียกเธออย่างนี้ เรียกมาสิบกว่าปีแล้ว สิบกว่าปีมานี้ เธอไม่เคยพูดเลยว่าที่ฉันเรียกเธออย่างนี้มันผิดอะไร แต่ดันเป็นเวลานี้ที่จู่ๆก็มาบอกว่าไม่ถูกต้อง มีคนพูดอะไรกับเธอใช่หรือเปล่า อย่าให้ฉันเรียกเธออย่างนี้?”

มายมิ้นท์ตาโตขึ้นเล็กน้อย

ลาเต้เห็น ก็เข้าใจแล้ว กำหมัดแน่น “ว่าแล้วเชียว มีคนไม่ให้ฉันเรียกอย่างนั้นจริงๆด้วย เปปเปอร์สินะ?”

ดวงตาของมายมิ้นท์เป็นประกายออกมาอย่างฉับพลัน ยอมรับแล้ว

“เป็นเขาจริงๆด้วย!” สีหน้าลาเต้แย่มาก “ตอนนี้เธอยังเชื่อฟังคำพูดของเขาอยู่อีก เพราะเขาพูดอย่างนี้ แม้แต่คำเรียกที่ฉันใช้กับเธอมาสิบกว่าปีก็ไม่ต้องการซะแล้ว”

ได้ฟัง ในใจของมายมิ้นท์ก็มีความไม่สบายใจเพิ่มมากขึ้น กัดริมฝีปากตอบกลับ: “ขอโทษนะเต้ ฉันยอมรับ เปปเปอร์ให้ฉันทำอย่างนี้จริงๆ เขาให้ฉันบอกนาย หวังว่าต่อไปนายจะไม่เรียกฉันอย่างนี้อีก เพราะมันไม่เหมาะสม แต่ฉันได้ครุ่นคิดอย่างจริงจังมาแล้ว ก็รู้สึกเหมือนกับที่เขาพูด คำเรียกอย่างนี้ มันไม่เหมาะสมกับเราสองคนนะ”

แต่ก่อนเธอไม่รู้สึกว่ามีอะไร แต่ได้ฟังเปปเปอร์พูดอย่างนี้

ในที่สุดเธอถึงได้สติกลับมา คำเรียกที่เต้ใช้กับเธอ มันคลุมเครือเกินไป สนิทสนมเกินไปจริงๆ เกินขอบเขตคำที่ใช้เรียกในฐานะที่เป็นเพื่อนกันเกินไปแล้ว

“ไม่ ไม่ใช่ว่าไม่เหมาะสมกับเราสองคนหรอก” มุมปากของลาเต้ยิ้มเยาะออกมา “แต่เธอไม่อยากให้ใครบางคนไม่พอใจต่างหาก”

มายมิ้นท์สีหน้าตึงเครียด “อะ......อะไรนะ?”

“ไม่อะไรหรอก!” ลาเต้ถอยหลังไปหนึ่งก้าว แล้วหมุนตัวกลับไปที่ด้านนอกประตูรถฝั่งคนขับ เปิดประตู ยื่นตัวเข้าไปดึงกุญแจรถออกมา “ฉันจะถามเธออีกครั้ง เธออยากให้ทิ้งคำเรียกนี้ที่ฉันเรียกเธอจริงๆใช่ไหม?”

ริมฝีปากของมายมิ้นท์ขยับๆ ราวกับค่อนข้างลังเล

แต่ตอนนี้ ในหัวของเธอปรากฏใบหน้าของเปปเปอร์ออกมา ความลังเลในใจก้อนนั้น จึงสลายหายไปทันที พยักหน้าอืมออกมา

ได้ยินคำตอบของเธอ หัวใจของลาเต้จึงจมลงไปในก้นเหวทันที จู่ๆความคาดหวังในใจก็สลายหายไปมองไม่เห็นอีกแล้ว

แววตาของเขากำลังฝืนยิ้มเล็กน้อย “ได้ ฉันรู้แล้ว ในเมื่อเธอยืนกราน งั้นฉันก็ตกลง ต่อไป ฉันจะไม่เรียกเธอว่าที่รักแล้ว แต่เธอรู้ไหม ตั้งแต่วินาทีที่คำเรียกนี้หายไป ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเรา ก็จะไม่กลับมาสนิทกันขนาดนั้นเหมือนเมื่อก่อนแล้ว”

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว “จะเป็นไปได้ไง ระหว่างเราแค่คำเรียกเปลี่ยนไปไม่ใช่เหรอ แต่ในฐานะของเพื่อนที่สนิทกัน ต้องไม่เปลี่ยนไปสิ?”

“ถ้าเป็นความรักของเพื่อนจริงๆ นั่นคงไม่เปลี่ยนไปแน่นอน แต่เราไม่เหมือนกัน” ลาเต้กำกุญแจรถที่อยู่ในมือแน่น สูดลมหายใจ “คำว่าที่รักคำนี้ ฉันเรียกเธอแค่เพียงคนเดียว เพราะการเรียกเธออย่างนี้ ฉันถึงจะรู้สึกว่า ฉันเป็นคนพิเศษของเธอ ในใจของเธอฉันได้ครอบครองตำแหน่งที่ไม่เหมือนใคร แต่ตอนนี้เธอกลับเพิกถอนสิทธิที่ฉันเรียกเธออย่างนี้ นั่นก็แสดงว่า ในใจของเธอ ฉันไม่ได้แตกต่างจากเพื่อนทั่วไปเลย ไม่ได้สำคัญอย่างที่ฉันคิดเอาไว้ ดังนั้น......ก็ตามนี้เถอะ!”

พูดจบ เขาวางกุญแจรถไว้บนฝากระโปรงรถ หมุนตัวเดินไปที่ริมถนน

“เต้!” มายมิ้นท์เห็นแล้วรีบตะโกนเรียกเขา

แต่ลาเต้ราวกับไม่ได้ยิน ไม่คิดจะหันกลับมาหรือหยุดฝีเท้าลงเลย เดินไปที่ริมถนนทันที กวักมือขวางรถเอาไว้ แล้วขึ้นรถออกไป

เห็นรถแท็กซี่ที่ขับออกไปไกล ในใจของมายมิ้นท์ค่อนข้างสับสน

คำพูดเมื่อกี้ของเขา เปิดเผยข้อความออกมามากมาย

หนึ่งในนั้น ที่เธอเข้าใจก็คือ ไม่นึกว่าเขาจะมีความรู้สึกอย่างนั้นกับเธอ!

มายมิ้นท์กำมือแน่น ส่ายหัวเล็กน้อย บนใบหน้าปรากฏความรู้สึกเหลือเชื่อออกมา

ชัดเจนว่า เธอค่อนข้างไม่กล้าเชื่อ ไม่นึกว่าลาเต้จะไม่ได้รักเธอแบบเพื่อนจริงๆ แต่เป็นความรักระหว่างชายหญิง!

ถ้าเมื่อกี้ลาเต้ไม่ได้แสดงออกมาอย่างเด่นชัด เธอคงไม่รู้สึกตัวเลย

มิน่าเขาถึงอยากเรียกเธอว่าที่รัก

มิน่าหลังจากที่ตนเองไม่ให้เขาเรียก เขาถึงตอบสนองกลับมารุนแรงเช่นนี้

ถ้าพวกเขาเป็นเพื่อนกันจริงๆ เป็นความรู้สึกของเพื่อนสนิท ตนเองไม่ให้เขาเรียกว่าที่รัก เขาอาจจะเสียใจ แต่คงไม่ตอบสนองกลับมาแรงขนาดนี้แน่ๆ ถึงขั้นราวกับอยากตัดความสัมพันธ์กับเธอด้วยซ้ำ

“เต้......” มายมิ้นท์มองตามทางที่ลาเต้ห่างออกไป พูดชื่อเขาออกมาเบาๆ