รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 547

แต่ในความเป็นจริงแล้ว เขาก็จงใจที่จะล่วงเกินเธอจริงๆ

อันที่จริงเมื่อสักครู่เขาจะล้มลงจริงๆอยู่แล้ว

แต่พอเห็นเธอเอื้อมมือและยื่นมาทางเขา แล้วกำลังจะคว้าเขาไว้ในตอนนั้น ในหัวสมองของเขาก็เกิดความคิดที่จะกอดเธอไว้ในทันใด

ดังนั้นในตอนที่เธอได้คว้าเขาเอาไว้นั้น เขาจึงได้ถือโอกาสกอดเธอไว้ เพื่อบรรลุผลสำเร็จที่ได้สัมผัสร่างกายอย่างใกล้ชิดกับเธอในวันนี้

เขาคิดว่า หากได้ใกล้ชิดวันละนิดกับเธอทุกวัน พอหลังๆ เธอก็จะรู้สึกชินกับมัน จากนั้นก็จะยอมรับการใกล้ชิดของเขาแล้วแหละมั้ง

มายมิ้นท์ได้ออกจากอ้อมแขนของเปปเปอร์ หลังจากที่ได้จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยแล้ว ก็ได้มองดูเปปเปอร์ ถามด้วยความเป็นห่วงว่า：“ประธานเปปเปอร์คะ คุณเป็นอะไรไหมคะ？”

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย“ผมไม่เป็นอะไร แล้วคุณล่ะ ผมเชื่อว่าคุณไม่ปล่อยให้ผมเกิดเรื่องอะไรใช่ไหม？ก็เหมือนกับที่ผมไม่ปล่อยให้คุณเกิดเรื่องอะไรเช่นกัน”

พอได้ยินเขาพูดเช่นนี้ มายมิ้นท์พยักหน้าตอบตกลงโดยไม่ลังเลใจเลยสักนิดอย่างแน่นอน“ใช่ค่ะ ฉันไม่ปล่อยให้คุณเกิดเรื่องอะไรแน่ๆ และฉันก็จะปกป้องคุณจนสุดกำลังเลยค่ะ”

เขาได้ช่วยเหลือเธอหลายครั้ง และได้ช่วยชีวิตเธอหลายครั้ง

แน่นอนว่าเธอก็ต้องมีความคิดเช่นนี้อยู่แล้ว ในการไปตอบแทนความทุ่มเทของเขา

เปปเปอร์ยิ้มมุมปากเล็กน้อย“ผมดีใจมาก”

“ประธานเปปเปอร์ครับ รถเข็นเรียบร้อยแล้วครับ”ทันใดนั้น ผู้ช่วยเหมันตร์ก็ได้เข็นรถเข็นเดินมา

สีหน้าของเปปเปอร์ก็เคร่งขรึมลงทันที

คนคนนี้ไม่เห็นหรือไงว่าพวกเขากำลังคุยได้เข้าด้ายเข้าเข็มกันอยู่ กลับเดินมาเช่นนี้เลย

กลับไปจะหักโบนัสของเขา！

ระหว่างที่คิด เปปเปอร์ก็เหลือบมองผู้ช่วยเหมันตร์ด้วยสายตาที่เย็นเยือก

ผู้ช่วยเหมันตร์ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้น？

เขาทำอะไรลงไปอย่างนั้นหรือ？

ทำไมประธานเปปเปอร์ถึงจ้องมองเขาเช่นนี้？

มายมิ้นท์มองดูการโต้ตอบกันของทั้งสองนั้น ทำให้มายมิ้นท์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตลก

เธอพอจะรู้ว่าทำไมเปปเปอร์ถึงต้องถลึงตาใส่ผู้ช่วยเหมันตร์ด้วย

ไม่มีอะไรที่มากไปกว่าการที่โทษผู้ช่วยเหมันตร์ที่ขัดจังหวะการสนทนาของพวกเขาน่ะสิ

มายมิ้นท์ยิ้มและเดินไป“ผู้ช่วยเหมันตร์คะ ฉันมาเข็นประธานเปปเปอร์เองค่ะ”

“ได้ครับ ถ้างั้นก็ฝากคุณด้วยนะครับคุณมายมิ้นท์”ในเมื่อคุณมายมิ้นท์มีความคิดริเริ่มต้องการที่จะใกล้ชิดกับประธานเปปเปอร์นั้น เขาก็ต้องตอบตกลงด้วยความยินดีอย่างแน่นอนสิ

เขาไม่ตอบตกลง ประธานเปปเปอร์ก็ไม่ยอมน่ะสิ

เมื่อเห็นว่าผู้ช่วยเหมันตร์ได้หลีกทางให้ สีหน้าของเปปเปอร์จึงจะดูดีขึ้นเล็กน้อย

แม้ว่าในตอนนี้ผู้ช่วยเหมันตร์จะรู้ตัวเองโดยไม่ต้องพูดอะไรเลยแม้แต่น้อย แต่เมื่อสักครู่ที่ได้หักโบนัสไปนั้น เขาก็จะไม่เพิ่มกลับมาให้อย่างแน่นอน

เพราะไม่ว่าอย่างไรการถูกขัดจังหวะที่ได้อยู่ร่วมกันนั้น ก็ไม่สามารถหวนกลับมาได้เลย

“ไปเถอะ”เปปเปอร์ได้นั่งลงบนรถเข็น ด้วยการพยุงของผู้ช่วยเหมันตร์

มายมิ้นท์ได้จับทั้งสองข้างของที่จับรถเข็น โดยเข็นเขาตรงไปข้างหน้า

ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่มีภาระหน้าที่ใดๆ จึงทำหน้าที่เป็นบอดี้การ์ดเดินตามหลังของทั้งสองคน

ทั้งสามคนเดินเข้าประตูโรงพยาบาล

การันต์บังเอิญอยู่ในล็อบบี้ของโรงพยาบาลพอดี และได้คุยอะไรอยู่กับคุณหมอที่สวมเสื้อกาวน์อีกคนอยู่

ได้เหลือบไปเห็นการปรากฏของพวกเขา เขาได้หยุดการสนทนากับคุณหมอคนนั้นโดยทันที ได้ดันแว่นตาแล้วเดินไปหาสามคนนั้นโดยตรง

“ทำไมคุณถึงได้มากับเขาแล้วล่ะ？”สายตาของการันต์ตกอยู่ที่ใบหน้าของมายมิ้นท์“หรือว่าคุณคบหากับเขาแล้วหรือ？”

เขาชี้ไปทางเปปเปอร์

เปปเปอร์ก็ได้ขมวดคิ้วทันที

ใบหน้าของมายมิ้นท์แดงก่ำทันที แววตาประกายความร้อนตัวและตื่นตกใจออกมา“อย่าพูดมั่วนะ ไม่ใช่สักหน่อย”

“ถ้ามันไม่ใช่ล่ะก็ แล้วทำไมช่วงนี้เห็นคุณไปไหนมาไหนกับเขาตลอดเลย？”การันต์เอามือกอดอก และมองดูเปปเปอร์

สายตาของเปปเปอร์จ้องมองเขาด้วยความเย็นชา“คุณมีปัญหาอย่างนั้นหรือ？”

“ก็ไม่มีหรอก เธอจะยังไงกับคุณนั้น มันก็เป็นเรื่องของเธอ ผมก็เห็นด้วยหมดเลย เพียงแต่ว่าผมแค่รู้สึกสงสัยเท่านั้นเอง”การันต์ยักไหล่พร้อมตอบกลับ