รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 548

เปปเปอร์ก็ได้มองดูที่การันต์เช่นกัน

การันต์ได้หยิบมีดผ่าตัดที่แหลมคมออกจากกระเป๋าเสื้อกาวน์ของเขา และหมุดที่ปลายนิ้วด้วยความสบายใจ น้ำเสียงก็เย็นชาอย่างมาก“เธอหลอกผม ก็ต้องชดใช้ให้สาสมกับสิ่งที่ทำลงไป！”

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว

เพราะว่าหลอกกัน ก็ต้องการให้ส้มเปรี้ยวป่วยเป็นโรคร้ายและทรมานตายหรือ เขาคนนี้มีความแค้นมากเกินไปหรือเปล่า？

ถึงแม้ว่าจะคิดเช่นนี้ แต่มายมิ้นท์ก็ไม่คิดที่จะพูดคำนี้ออกมา

การันต์ไม่ได้เป็นคนดีจริง แต่ส้มเปรี้ยวก็ไม่ได้เป็นคนดีจริงเช่นกัน พวกเขาทั้งสองนั้นเหมือนกันไม่ต่างกันเลย

มากไปกว่านั้น คือการันต์ที่จัดการกับส้มเปรี้ยวนั้น ก็ถือได้ว่าเป็นการขจัดอันตรายสำหรับผู้คน

ไม่ว่าอย่างไรก็รู้อยู่แล้วว่าคนที่การันต์ทำร้ายนั้นไม่ได้เป็นคนธรรมดา ไม่ได้เป็นพวกเขา และไม่ว่าเขาจะจัดการกับส้มเปรี้ยวอย่างไร เธอก็จะไม่พูดอะไรทั้งนั้น

“ทำได้ดีมาก！”เปปเปอร์พูดตรงๆยิ่งขึ้นไปอีก และได้เอ่ยปากยกย่องการันต์สำหรับการกระทำของเขา

เขาก็เกลียดชังส้มเปรี้ยวเข้ากระดูกเลยทีเดียว

ถ้าหากไม่ใช่เพราะว่าส้มเปรี้ยวปลอมตัวเป็นมายมิ้นท์ล่ะก็ เขาและมายมิ้นท์ก็เป็นคู่สามีภรรยาที่รักกันมาก บางทีลูกของพวกเขา ตอนนี้ก็ได้เข้าเรียนอนุบาลแล้ว

แต่ทั้งหมดนี้กลับถูกส้มเปรี้ยวทำลายไปหมด！

ดังนั้น เขาก็เป็นคนที่เกลียดชังส้มเปรี้ยวจนอยากจะฆ่าให้ตายคนหนึ่ง

การันต์ได้ดันแว่นตา “ช่างน่าเสียดาย ผมน่าจะวางยาให้มากกว่านี้ ทำให้เธอเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงALSเลย มิเช่นนั้นก็คงไม่ปล่อยให้เธอมาสร้างปัญหามากมายในภายหลังหรอก”

ตอนนั้นเขาคิดได้ว่าจะวางยาให้กับส้มเปรี้ยว ทำให้ส้มเปรี้ยวเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงALSและได้ตายจากอย่างทรมานนั้น เขาได้เตรียมยาในปริมาณที่เพียงพอแล้ว

แต่ที่น่าเสียดายคือ เขาได้วางยาให้ส้มเปรี้ยวเพียงสองครั้ง ส้มเปรี้ยวก็เพราะสร้างปัญหามากมาย ไม่ถูกควบคุมตัวไว้ ก็ถูกกักขังไว้ที่ตระกูลภักดีพิศุทธิ์ จนทำให้เขาหาโอกาสที่จะวางยากับส้มเปรี้ยวไม่ได้เลย จึงทำให้ส้มเปรี้ยวยังไม่เป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงALSอย่างเต็มที่ ยังสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระ

แต่ยังโชคดีที่ร่างกายของส้มเปรี้ยวก็มีปัญหาไม่มากก็น้อยเกิดขึ้นแล้ว ซึ่งทำให้เขาโล่งอกสบายใจได้เล็กน้อย

“เอาล่ะ ยังไม่พูดเรื่องพวกนี้กันก่อน คุณไปทำการตรวจก่อนเลย”การันต์หยุดหมุนมีดผ่าตัดที่มือ มองดูเปปเปอร์พร้อมพูด

เปปเปอร์พยักหน้า “ไปเถอะ”

มายมิ้นท์ตอบตกลง และเข็นเขาเดินตรงไปทางแผนกศัลยกรรม

ผู้ช่วยเหมันตร์ไม่ได้เดินตามแล้ว แต่กลับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วโทรออกไป

พอถึงแผนกศัลยกรรมแล้ว คุณหมอได้ตรวจดูขาของเปปเปอร์ และได้เปลี่ยนยาให้ใหม่

การันต์ที่ยืนอยู่ข้างๆ มองไปที่แขนของเขาแล้วพูดทันทีว่า：“แขนของคุณก็ได้ใส่เฝือกมาระยะหนึ่งแล้ว ควรที่จะเอาเฝือกออกมาได้แล้วนะครับ”

“หลังจากที่เอาเฝือกออกมาแล้ว จะมีผลกระทบอะไรกับแขนไหมคะ？กระดูกของเขา ยังไม่หายดีหรือเปล่า”มายมิ้นท์จ้องที่แขนของเปปเปอร์ พูดด้วยความเป็นห่วงเล็กน้อย

การันต์ดันแว่นตา“ไม่มีผลกระทบอะไรเลยครับ กลับทำให้แขนและลำคอของเขารู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น แต่ว่าก็ต้องระมัดระวังไม่ชนโดนอะไรก็พอแล้ว ”

“ถ้างั้นก็ดีค่ะ”มายมิ้นท์รู้สึกโล่งใจขึ้นมาทันที จากนั้นก็มองไปที่เปปเปอร์“แล้วคุณล่ะว่ายังไงบ้าง？”

“ถอดออกเลย”สายตาของเปปเปอร์ตกอยู่บนเฝือกแขนซ้ายนั้น ดวงตาคู่นั้นเต็มไปด้วยความรังเกียจ“พกสิ่งของนี้ไว้ ผมก็ไม่สะดวกเท่าไหร่”

“ถ้างั้นก็ถอดออกเลย”มายมิ้นท์ได้พูดกับการันต์

การันต์ไม่ได้พิงผนังต่อ เอามือออกจากกระเป๋าเสื้อกาวน์ของเขา และเดินตรงไปหาทั้งสองคน

พอเดินไปถึงตรงหน้าของเปปเปอร์แล้ว เขาก็หยุดเดิน“ได้เลย ผมตรวจดูก่อนว่าสามารถถอดออกได้ไหม คุณไปลงทะเบียนให้เขาก่อนเลย”

เขามองไปที่มายมิ้นท์

มายมิ้นท์พยักหน้า“โอเคค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลย”

พอพูดเสร็จ เธอก็ยกเท้าออกจากประตูไป และได้ไปลงทะเบียนให้เขา

การันต์ได้หยิบค้อนขนาดเล็กพิเศษ ได้เคาะที่เฝือกแขนซ้ายของเปปเปอร์“เป็นยังไงบ้าง？มีความรู้สึกไหม？”

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย“รู้สึกปวดนิดหน่อย”

“ปวดก็ต้องทนไว้”การันต์วางค้อนเล็กนั้นลง ได้เริ่มใช้เครื่องมือในการถอดเฝือกของเขาออก

ในขั้นตอนนี้ แขนของเปปเปอร์นั้นปวดมาก

แต่ใบหน้าของเขากลับไร้ความรู้สึก แม้แต่ขมวดคิ้วก็ไม่มี ได้มองดูเฝือกที่แขนค่อยๆถอดออกทีละนิดทีละน้อย ราวกับที่ถูกถอดออกนั้น ไม่ได้เป็นแขนของเขาเลยเช่นนั้น

ทันใดนั้น มายมิ้นท์ก็ได้ลงทะเบียนกลับมาแล้ว

เมื่อได้ยินเสียงส้นสูงของเธอ จากใบหน้าที่ไม่แสดงอะไรของเปปเปอร์ ก็แสดงออกถึงความอดกลั้นในทันที และคิ้วของเขาก็ขมวดแน่น มีท่าทีเหมือนกับว่าเจ็บปวดมากอย่างนั้น

เมื่อมายมิ้นท์เห็นแล้ว เธอรีบวางใบลงทะเบียนในมือของเธอแล้วเดินไป“คุณเป็นอะไรคะ？”

“ปวดมาก！”เปปเปอร์มองที่แขนซ้ายของตัวเอง ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่แหบแห้ง

พอได้ยินเขาบอกว่าปวดนั้น มายมิ้นท์กังวลทันที ได้กัดริมฝีปากพูดกับการันต์ว่า：“คุณหมอการันต์คะ ทำเบาๆหน่อยได้ไหมคะ？”