รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 550

“อย่างนี้เองหรอกหรือ”มายมิ้นท์พยักหน้า ตอบกลับด้วยรอยยิ้มว่า：“โอเค ถ้างั้นคุณไปทำงานก่อนเถอะ”

“ค่ะ”เลขาซินดี้รีบตอบกลับอย่างเร็วไว และหันกลับเดินออกไปทางประตู

มายมิ้นท์มองดูจากด้านหลังของเธอ ไม่รู้ว่าเป็นสิ่งที่ตัวเองคิดไปเองหรือเปล่า มักจะรู้สึกว่าท่าเดินของเธอแปลกเล็กน้อย

แต่ว่ามายมิ้นท์ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก คิดว่าเธอแค่เปลี่ยนรองเท้าส้นสูงคู่ใหม่ แล้วเดินไม่ค่อยถนัดนิดหน่อย ดังนั้นจึงได้ก้มศีรษะลงและทำงานต่อไป

และเลขาซินดี้ที่ได้เดินออกจากออฟฟิศของมายมิ้นท์นั้น แต่กลับไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้เลย

หลังจากที่เธอปิดประตูออฟฟิศของมายมิ้นท์แล้ว ได้พิงที่ประตูและนั่งลงช้าๆ หยุมหัวเข้าไปตรงหัวเข่า บรรยากาศรอบตัวเธอเกิดความสับสนวุ่นวายเต็มไปหมด

จนตอนนี้เธอยังคงรู้สึกว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานซืน ราวกับเป็นความฝันเช่นนั้น

ทั้งที่เธอได้ฟังคำสั่งของประธานมายมิ้นท์ ไปเฝ้าระวังประธานลาเต้ ทำไมท้ายที่สุดแล้วกลายเป็นว่ามีอะไรกับประธานลาเต้แล้วล่ะ？

เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น ภายในใจของเลขาซินดี้ก็วุ่นวายจนไม่รู้ว่าต้องทำอะไรก่อนหรือทำอะไรหลัง ยุ่งเหยิงอย่างมาก มันทั้งดีใจและเจ็บปวด

สิ่งที่ดีใจคือ ในที่สุดเธอก็ได้ผู้ชายที่ตัวเองรักมา และได้มีอะไรกันกับเขา ระหว่างพวกเขา ก็เคยมีระยะห่างที่ใกล้ชิดมากเช่นนี้มาก่อนแล้ว

แต่สิ่งที่เจ็บปวดคือ หลังจากที่เขาสร่างเมาแล้ว กลับเตือนเธอด้วยความเย็นชา ให้เธอลืมเรื่องนี้ไป ทำเหมือนว่าไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้น และยังไม่ให้เธอบอกกับประธานมายมิ้นท์อีกด้วย

เมื่อนึกถึงสายตาที่เย็นเยือกในตอนนั้นของลาเต้แล้ว การหายใจของเลขาซินดี้ก็เร็วขึ้น หัวใจของเธอเจ็บปวดราวกับถูกมีดแทง คนทั้งคนดูเจ็บปวดอย่างมาก และใบหน้าเธอก็ซีดขาวไปหมด

ในทันใดนั้น ก็มีผู้ช่วยคนหนึ่งเดินเข้ามา กำลังจะไปที่ออฟฟิศของมายมิ้นท์ พอเห็นซินดี้ที่นั่งอยู่ตรงหน้าประตูออฟฟิศของมายมิ้นท์แล้ว ได้ถามด้วยความประหลาดใจ“เลขาซินดี้คะ ทำไมถึงมานั่งอยู่ตรงนี้คะ？”

สายตาของเลขาซินดี้ประกายทันที และได้เงยหน้าขึ้นจากหัวเข่าของเธอ ฝืนยิ้มออกมาเล็กน้อย“ฉันไม่ค่อยสบายเท่าไหร่น่ะ เลยนั่งที่นี่สักครู่หนึ่ง”

“ไม่สบายหรือคะ？”ผู้ช่วยได้มองไปที่ใบหน้าของเธอ และเห็นว่ามันซีดขาวจริงๆ รีบถามด้วยความเป็นห่วงว่า：“ฉันพาคุณไปที่ห้องพยาบาลนะ”

ขณะที่พูด ก็จะยื่นมือไปพยุงเธอ

เลขาซินดี้ได้ปฏิเสธ และได้จับผนังลุกขึ้นมาด้วยตัวเอง“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่เป็นอะไรแล้วล่ะ จึงไม่ต้องไปห้องพยาบาลแล้ว คุณจะไปหาประธานมายมิ้นท์ไม่ใช่หรือ รีบไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉันหรอก ฉันกลับออฟฟิศก่อนนะคะ”

ทันทีที่พูดจบ เธอได้จัดเสื้อผ้าให้เป็นระเบียบ จากนั้นก็ก้าวเดินด้วยท่าเดินที่แปลกประหลาดเล็กน้อย ได้เปิดประตูออฟฟิศของเลขาแล้วเดินเข้าไป

ผู้ช่วยได้ยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหนเอียงศีรษะมองดูทิศทางที่เธอเดินจากไปด้วยความสงสัย เพียงแค่รู้สึกว่าเธอประหลาดเล็กน้อย

แต่ว่าผู้ช่วยก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมาย หลังจากที่ยักไหล่แล้ว ก็หันกลับเดินตรงไปทางออฟฟิศของมายมิ้นท์

“ประธานมายมิ้นท์คะ ฉันมารับเอกสารค่ะ”ผู้ช่วยได้เดินตรงไปหามายมิ้นท์ และพูดกับมายมิ้นท์

มายมิ้นท์ได้เปิดลิ้นชักออก แล้วยื่นเอกสารให้ไป“เอานี่ไป หลังจากที่ใช้เสร็จแล้ว อย่าลืมเก็บล่ะ”

“วางใจได้เลยค่ะประธานมายมิ้นท์”ผู้ช่วยยิ้มและตอบกลับ

ริมฝีปากอันแดงของมายมิ้นท์ได้ขยับเล็กน้อย เหมือนจะพูดอะไรอีก แต่เสียงโทรศัพท์ก็ได้ดังขึ้นกะทันหัน

เมื่อมองดูหมายเลขผู้โทรแล้ว เธอยิ้มเล็กน้อย จากนั้นก็โบกมือให้ผู้ช่วยพร้อมพูดว่า：“คุณออกไปก่อนเลย”

“ค่ะ”ผู้ช่วยพยักหน้า และหันหลังเดินออกไป

มายมิ้นท์ได้รับสายโทรศัพท์ แล้วจับโทรศัพท์แนบข้างหู “ค่ะ คุณป้า”

“มิ้นท์คะ ไม่ได้รบกวนคุณทำงานใช่ไหมคะ？”เสียงของคุณนายราศรีที่พูดอย่างสนิทสนมดังออกมาจากปลายอีกด้านของโทรศัพท์

มายมิ้นท์ยิ้มพร้อมกับส่ายหัว“ไม่อยู่แล้วค่ะ”

“ถ้างั้นก็ดี”คุณนายราศรีถอนหายใจด้วยความโล่งอก

มายมิ้นท์ถามอย่างสงสัยว่า：“คุณป้าคะ คุณป้าโทรมาหาฉันเวลานี้ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ？”

ในอีกด้านของโทรศัพท์นั้น คุณนายราศรีมองไปยังห้องชั้นบนแล้วถอนหายใจ“มีเรื่องนิดหน่อยค่ะ มิ้นท์คะ สามารถออกมาข้างนอกหน่อยได้ไหมคะ？คุณป้าอยากคุยกับมิ้นท์หน่อย”

“ได้สิคะ จะว่าไปคุณป้าอยากคุยอะไรหรือคะ？”

คุณนายราศรียิ้มเล็กน้อย “ถึงเวลาคุณก็รู้เอง”

“อย่างนี้หรือคะ งั้นก็ได้ค่ะ”ไม่ได้รับคำตอบที่ชัดเจนพอ มายมิ้นท์ก็ไม่ได้เสียความรู้สึกใดๆ และมายมิ้นท์ได้พยักหน้าตอบตกลง

“อีกหนึ่งชั่วโมงเจอกันที่ร้านกาแฟมหาดทัย”คุณนายราศรีได้พูดอีกครั้ง พร้อมบอกสถานที่ที่นัดเจอกัน

“ได้ค่ะคุณป้า”มายมิ้นท์ยิ้มและตอบตกลง

พอวางสายโทรศัพท์แล้ว เธอได้วางโทรศัพท์ลง ปลายนิ้วมือได้เคาะเบาๆบนโต๊ะทำงานนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆจางหายไป กลายเป็นความซับซ้อน