รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 551

มายมิ้นท์ยิ้มมุมปากด้วยความเย็นเยือก“ไม่ยังไง！”

“อะไรนะ？”สีหน้าชวนชมแข็งทื่อไปครู่หนึ่ง

มายมิ้นท์มองดูเธอด้วยความเย็นชา“ฉันไม่มีทางร่วมมือกับคุณ คุณไปเถอะ”

“เพราะอะไร？”ชวนชมเดินเข้าไปใกล้ด้วยความไม่เข้าใจ“ส้มเปรี้ยวเป็นศัตรูคู่อาฆาตของคุณ เธออยู่ด้านนอกคงต้องแก้แค้นคุณแน่นอน และหากพวกเราสองคนร่วมมือกัน มันจะยิ่งง่ายต่อการจัดการเธอ”

“ที่พูดมามันก็ถูก แต่ฉันไม่จำเป็นต้องมาร่วมมือกับคุณนี่คะ”มายมิ้นท์หัวเราะด้วยความเยาะเย้ย“คุณคิดว่าคุณมีกำลังอะไรหรือคะ？แม้ว่าคุณจะมี ฉันก็ไม่มีทางตอบตกลงกับคุณแน่นอน อย่าลืมสิคะ คุณก็เคยทรยศฉันอยู่ครั้งหนึ่ง คุณคิดว่าฉันจะเชื่อคุณอีกเป็นครั้งที่สองหรือคะ？”

ชวนสำลักไปครู่หนึ่ง สีหน้าดูแย่เล็กน้อย

เธอก็รู้ว่าตัวเองเคยทรยศมายมิ้นท์อยู่ครั้งหนึ่ง และได้สูญเสียความน่าเชื่อถือแล้วสำหรับมายมิ้นท์

แต่ในครั้งนี้ เธอจริงใจที่จะร่วมมือกับมายมิ้นท์จริงๆ

เพราะว่าการที่เธอตามหาตัวส้มเปรี้ยวคนเดียวนั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสำหรับเธอ

ก็เหมือนอย่างที่มายมิ้นท์พูดเช่นนั้น เธอไม่มีกำลังใดๆ เงินก็มีไม่มากพอ ดังนั้นหากต้องการตามหาตัวส้มเปรี้ยวให้เจอ ทำได้เพียงไปร่วมมือกับผู้อื่น

และคนคนนี้ ก็คือมายมิ้นท์ที่มีความเกลียดชังอย่างมากระหว่างทั้งสองคนนั้น

แต่ว่ามายมิ้นท์ กลับไม่เห็นด้วยที่จะร่วมมือกับเธอ

“คุณมายมิ้นท์คะ ขอโทษจริงๆสำหรับเรื่องครั้งก่อน แต่ว่ามันก็คนละเรื่องไม่เกี่ยวกันเลย พวกเราสามารถเอาเรื่องในครั้งนั้นปล่อยไปก่อน ค่อยคุยกันทีหลัง สิ่งสำคัญที่สุดในตอนนี้ คือพวกเราต้องรีบตามหาตัวส้มเปรี้ยวให้เจอ ตราบใดที่หาตัวส้มเปรี้ยวไม่เจอสักที มันก็เป็นเรื่องไม่ดีสำหรับเรา ดังนั้น ……”

“คุณไม่ต้องพูดแล้ว”มายมิ้นท์ได้ยกมือขึ้น ขัดจังหวะพูดของเธอด้วยความไม่สบอารมณ์“ฉันยังคงเป็นคำเดิม ฉันไม่มีทางร่วมมือกับคุณแน่นอน ฉันจะหาตัวส้มเปรี้ยวด้วยตัวฉันเอง ไม่ต้องการให้คุณมาเป็นห่วง คนที่ฉันรอมาถึงแล้ว คุณแย่งที่ของเธอไป ดังนั้นไปให้พ้นเดี๋ยวนี้เถอะ อย่าให้ฉันเรียกพนักงานมาเพื่อเชิญคุณออกไปเลย！”

“คุณ……”ชวนชมถลึงตาใส่มายมิ้นท์ด้วยสีหน้าที่ดูแย่มาก

มายมิ้นท์เอ่ยปากพูดด้วยริมฝีปากอันแดงก่ำของเธอ และพูดคำนี้ออกมาด้วยความรังเกียจ“ไปให้พ้น！”

“เหอะ แล้วคุณจะเสียใจ！” ชวนชมไม่สามารถทนต่อคำเย้ยหยันของมายมิ้นท์ได้ และอดกลั้นความอยากพาลหาเรื่องนั้น ลุกขึ้นด้วยความโกรธ ถือกระเป๋าแล้วเดินจากไป

ในตอนที่เดินไปถึงหน้าประตู เกือบจะชนโดนคุณนายราศรีที่เดินเข้ามาอยู่

โชคดีที่คุณนายราศรีตั้งตัวทัน ก้าวไปอยู่ข้างๆหนึ่งก้าว จึงจะเลี่ยงผลที่ตามมาจากการถูกชนจนกระแทกพื้นของชวนชม

เมื่อเห็นชวนชมเดินจากไปด้วยก้าวใหญ่โดยไม่ทันสังเกตว่าเธอเกือบจะชนโดนคน คุณนายราศรีก็ขมวดคิ้ว และความรังเกียจได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ

“คุณป้าคะ”มายมิ้นท์ได้โบกมือให้กับคุณนายราศรี“ทางนี้ค่ะ”

คุณนายราศรีได้ยินเสียงของเธอ หันศีรษะกลับไปดู และได้เก็บสีหน้าที่รังเกียจบนใบหน้า เดินไปหาด้วยรอยยิ้ม“มิ้นท์ ขอโทษที่ให้คุณรอนานนะคะ รถติดระหว่างทางนิดหน่อย”

“ไม่เลยค่ะ ฉันก็พึ่งมาถึงได้ไม่นานเองค่ะ”มายมิ้นท์ลุกขึ้นยืน ได้ดึงเก้าอี้ออกมาให้คุณนายราศรี

คุณนายราศรีได้แตะหลังมือของเธอด้วยความสนิทสนม จากนั้นก็นั่งลงไป

มายมิ้นท์ก็ได้กลับมานั่งที่ของตัวเอง จากนั้นก็นำกาแฟแก้วหนึ่งให้คุณนายราศรี“คุณป้าคะ ฉันได้สั่งกาแฟบลูเมาท์เทนให้คุณค่ะ เป็นสิ่งที่คุณป้าชอบที่สุด ”

“ขอบคุณนะคะมิ้นท์”คุณนายราศรีจิบกาแฟด้วยความดีใจ

มายมิ้นท์ได้หยิบช้อนกาแฟขึ้นมา และก็ได้คนกาแฟของตัวเอง

ทันใดนั้น คุณนายราศรีก็ถามขึ้นมากะทันหันว่า：“จะว่าไปแล้วมิ้นท์ ผู้หญิงที่เดินออกไปเมื่อสักครู่เป็นใครกันหรือ？ตอนที่ฉันลงจากรถนั้น เห็นพวกคุณกำลังคุยกันอยู่ พวกคุณรู้จักกันหรือ？”

มายมิ้นท์พยักหน้า“ถือว่าใช่มั้งคะ เธอเป็นลูกสาวคนโตที่เยี่ยมบุญสองสามีภรรยาคู่นั้นได้ตามเจอมาใหม่”

“ลูกสาวคนโต？”คุณนายราศรีเข้าใจทันทีทันใด“ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง เป็นลูกที่คลอดโดยเยี่ยมบุญสองสามีภรรยาคู่นั้นจริงๆด้วย ไม่มีมารยาทเลยแม้แต่น้อย”

มายมิ้นท์พยักหน้า แสดงเห็นด้วย

“เอาล่ะ ไม่พูดเธอแล้ว พูดเรื่องสำคัญเถอะ มิ้นท์ คุณรู้ไหมว่าที่ฉันเรียกคุณออกมา เพราะอะไร？”คุณนายราศรีวางแก้วกาแฟลง และมองไปที่มายมิ้นท์

ท่าทางที่มายมิ้นท์คนกาแฟก็ได้หยุดลง“พอจะเดาได้ค่ะ เพราะเต้ใช่ไหมคะ？”

คุณนายราศรีพยักหน้า“ใช่ค่ะ สองวันมานี้เต้ดูผิดปกติมากเลย วันก่อนที่กลับมา ก็กลิ่นเหล้าเต็มไปหมด ”