รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 561

“เหรอ” เปปเปอร์พยักหน้า และไม่ได้คิดอะไรมาก เขาย่อตัวลง วางรองเท้าส้นสูงตรงเท้าเธอ “สวมสิ”

“อืม” มายมิ้นท์ตอบรับ เอามือยันกำแพง กำลังจะสวมรองเท้า

ทันใดนั้น จู่ๆ เปปเปอร์ลุกขึ้นมา จับมือเธอไปวางบนไหล่ตัวเอง

มายมิ้นท์มองเขาอย่างตกใจ “คุณทำอะไร”

“จับไหล่ผมแล้วสวมซะ” เปปเปอร์ตอบ

“ไม่ต้อง ฉันจับกำแพงก็เหมือนกัน” มายมิ้นท์เอ่ยขึ้น และจะดึงมือกลับมา

แต่เปปเปอร์กลับกดมือเธอไม่ปล่อย “กำแพงเย็นมาก เย็นมือน่ะ ไหล่ผมอุ่น ไม่เย็นมือ”

เมื่อได้ยินดังนั้น มายมิ้นท์รู้สึกตลกมาก “คุณนี่จริงๆ เลย......ช่างเถอะ ในเมื่อคุณยอมเป็นกำแพง ถ้าไม่จับก็น่าเสียดาย”

พูดจบ เธอก็ไม่ชักมือกลับมาอีก จับไหล่เขาเอาอย่างนั้น และยกเท้าขึ้นสวมรองเท้า

หลังสวมเสร็จ มายมิ้นท์ชักมือกลับมา “ขอบคุณนะ คุณกำแพง”

สรรพนามนี้ทำให้เปปเปอร์อดเลิกคิ้วขึ้นไม่ได้ “คุณกำแพง”

“ใช่ คุณเป็นกำแพงให้ฉันไม่ใช่เหรอ ดังนั้นก็เลยเรียกคุณว่าคุณกำแพง คงไม่ผิดใช่ไหม” มายมิ้นท์มองเขาอย่างยียวน

เปปเปอร์ยกยิ้มมุมปาก “คุณชอบก็ดี แต่คุณเรียกชื่อผม ผมจะยิ่งดีใจกว่า เพราะฉะนั้นมายมิ้นท์ ต่อไปไม่ต้องเรียกผมว่าประธานเปปเปอร์แล้ว โอเคไหม”

ในแววตาลึกซึ้งของเขา ดูมีความคาดหวัง จนทำให้คนปฏิเสธไม่ได้

มายมิ้นท์หันหน้าไปทางอื่น หลบสายตาของเขา “งั้นต่อไปฉันเรียกคุณว่าเปปเปอร์ละกัน”

“โอเค” เปปเปอร์พยักหน้าตกลง

ถึงจะเรียกชื่อเต็มๆ แต่ก็ยังรู้สึกห่างเหินนิดหน่อย

แต่เธอไม่เรียกเขาว่าประธานเปปเปอร์ที่ดูห่างเหินยิ่งกว่า ถือว่าพัฒนาขึ้นแล้ว

ต้องมีสักวัน เขาจะทำให้เธอเรียกแบบสนิทกว่านี้ให้ได้

“ไปกันเถอะ เดี๋ยวผมพาคุณไปเจอประธานประวิช” เปปเปอร์ดูเวลา ตอนนี้ห้าทุ่มแล้ว

ถ้ายังไม่ไปอีก อีกเดี๋ยวเขาน่าจะกลับแล้ว

เป้าหมายหลักที่มายมิ้นท์มาที่นี่ คือจะเจอประธานประวิช เมื่อได้ยินที่เขาพูด จึงพยักหน้า

“อืม”

ทั้งสองเดินเข้าไปในลิฟต์ ไปยังห้องรับรองชั้นบน

เมื่อมาถึงหน้าประตูห้องรับรองของประธานประวิช เปปเปอร์หยุดลงทันที

มายมิ้นท์เห็นการกระทำของเขา ก็สงสัยมาก

ขณะที่เธอกำลังจะถามว่าเขาเป็นอะไร

เขาพูดว่า “คุณเข้าไปเองเถอะ ผมรอคุณข้างนอก คุณบอกว่าจะใช้ความสามารถตัวเอง เอาสิทธิ์การซื้อมาไม่ใช่เหรอ ดังนั้นผมไม่เข้าไปแล้ว”

ถ้าเขาเข้าไป ประธานประวิชเห็นว่าเขามากับเธอ ต้องไม่ลังเลและให้สิทธิ์การซื้อกับเธอแน่นอน

เมื่อเป็นเช่นนั้น เธอก็จะไม่ได้สิทธิ์การซื้อ จากความสามารถของตัวเอง แต่เป็นเพราะเขา

ดังนั้นเขาจึงไม่เข้าไปส่งผลกระทบต่อเธอ

มายมิ้นท์เข้าใจคำพูดของเปปเปอร์ทันที สีหน้าจริงจังขึ้นมา “โอเค ฉันจะรีบออกมา”

เขาพูดถูก ต้องเอาสิทธิ์การซื้อ มาด้วยความสามารถของตัวเอง

ดีแล้วที่เขาไม่เข้าไป

เมื่อกี้เธอลืมเรื่องนี้ไปเลย ยังดีที่เขาเตือนเธอ

“ไปเถอะ สู้ๆ” เปปเปอร์พยักหน้า ยิ้มและพูดให้กำลังใจเธอ

มายมิ้นท์ก็ยิ้มตอบ “ฉันทำได้ งั้นฉันเข้าไปแล้วนะ”

เปปเปอร์ตอบรับ

มายมิ้นท์สูดหายใจลึก หลังจัดแจงเสื้อผ้าหน้าผมเรียบร้อย เธอยกมือเคาะประตู และบิดประตูเข้าไป

เปปเปอร์ยืนรอหน้าประตู เหมือนเทพารักษ์อย่างไรอย่างนั้น

รอประมาณครึ่งชั่วโมง มีความเคลื่อนไหวหลังประตู

เปปเปอร์ยืนตัวตรงมองประตูตรงหน้า ประตูเปิดออก มายมิ้นท์เดินออกมาจากข้างใน ด้วยสีหน้าตื่นเต้น