รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 562

เปปเปอร์แกว่งน้ำผลไม้ในมือ น้ำผลไม้สีแดงสด โดนแสงไฟในห้องโถงส่องลงมา ยิ่งทำให้แดงขึ้นอีก งดงามเป็นอย่างมาก

เขาเงยหน้าขึ้นจิบ

หวานมาก หวานจนเลี่ยน แต่ก็หวานลงไปในส่วนลึกของหัวใจด้วย

ขณะนั้น มายมิ้นท์ยกแก้วไวน์แดง ที่แย่งจากมือเขาเมื่อครู่ขึ้นจิบ จึงตอบคำถามที่เขาพูดเมื่อกี้ “อืม จิไม่ยอมยกเลิกการแต่งงาน”

“เธอรักเขาเหรอ” เปปเปอร์มองเธอ

เขาที่ว่าคือผู้ชายกากเดนอย่างคชา

มายมิ้นท์ส่ายหน้า “ไม่ใช่อยู่แล้ว จิบอกว่าคนที่เธออยากแต่งงานด้วย ตายไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้เพื่อตระกูล จะแต่งกับใครก็ได้ อีกทั้งต่อไปเมื่อแต่งงานแล้ว ต่างคนก็ต่างมีอิสระ”

“อย่างนี้นี่เอง” เปปเปอร์พยักหน้า จากนั้นจึงมองไปข้างหน้า

หลังจากเห็นทั้งสองคนเดินลงมา เขาเงยหน้าดื่มน้ำผลไม้ที่เหลือจนหมดแก้ว และวางแก้วลง พูดกับมายมิ้นท์ว่า “ผมจะไปเจอพ่อของคชา คุณจะไปไหม”

มายมิ้นท์โบกมือ “ฉันไม่ไปละ ฉันไม่รู้จักอีกฝ่ายด้วย”

“งั้นโอเค คุณรอผมที่นี่ ทานอะไรสักหน่อย เดี๋ยวผมรีบกลับมา” เปปเปอร์หยิบจานขึ้นมา คีบขนมรสมะม่วงสองชิ้น แล้วยื่นจานให้เธอ

มายมิ้นท์รับมา “ไปเถอะ ฉันจะรอคุณ”

“งั้นผมไปละ” เปปเปอร์ยิ้ม จากนั้นจึงหันหลังเดินไป

หลังจากเขาไป จู่ๆ มายมิ้นท์อึ้งไป

แปลกชะมัด ทำไมเธอตอบตกลงว่าจะรอเขา

แอบมีคำตอบผุดขึ้นในใจมายมิ้นท์ แต่เธอก็เก็บมันไว้อย่างรวดเร็ว

เธอก้มหน้า ใช้ส้อมเงินอันงดงาม ผ่าขนมออก และใช้ส้อมจิ้มขนมเข้าปาก หวานละมุน

ที่น่าแปลก ถึงรสชาติของขนมจะดี แต่ไม่มีทางเทียบกับขนมฝีมือเพสทรีเชฟชั้นยอดได้เลย

แต่ไม่รู้ทำไม เธอกลับรู้สึกว่าอร่อยกว่าขนมฝีมือเพสทรีเชฟชั้นยอด

มายมิ้นท์นั่งบนโซฟาตรงมุม ทานขนมพลางรอเปปเปอร์กลับมา

รออยู่ครู่หนึ่ง เธอวางจานลง ลุกขึ้นเดินไปทางห้องน้ำ

หลังเข้าห้องน้ำเสร็จ มายมิ้นท์ยืนล้างมือหน้าอ่างล้างมือ และถือโอกาสเติมหน้า

จู่ๆ เธอมองผ่านกระจก เห็นประตูห้องน้ำด้านหลังเปิดออก ดารามายเดินจัดผมออกมา

ทันใดนั้น มายมิ้นท์วางลิปสติกในมือ และรีบหันไปตะโกนว่า “ดารามาย!”

ดารามายที่กำลังจัดผมชะงักไป จากนั้นเงยหน้าขึ้น “ใครเรียก......มายมิ้นท์”

เธอตกใจจนเสียงแหลม แววตาที่มองมายมิ้นท์ เต็มไปด้วยความตกใจและไม่อยากเชื่อ

“เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง” ดารามายก้าวมาข้างหน้าสองก้าวอย่างรวดเร็ว หยุดลงตรงหน้ามายมิ้นท์ แล้วถามเสียงดัง

มายมิ้นท์เก็บลิปสติกและปิดฝา ใส่ลงไปในกระเป๋า พูดอย่างราบเรียบว่า “ฉันมาร่วมงานหมั้นของเพื่อน ทำไมจะมาอยู่ที่นี่ไม่ได้”

“เพื่อนเหรอ” ดารามายตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว สีหน้าไม่สู้ดี “เธอเป็นเพื่อนกิมจิเหรอ”

กิมจิคือตัวเอกหญิงของงานหมั้นวันนี้

คู่หมั้นของคชา

มายมิ้นท์กอดอก “ใช่ แต่ดูเหมือนเธอจะมีปัญหากับจินะ เพราะคู่หมั้นของจิเหรอ”

เมื่อได้ยินดังนั้น ดารามายสีหน้าอึ้งไป จากนั้นกำมือแน่น พูดด้วยแววตาตระหนก “เธอ......เธอพูดอย่างนี้ หมายความว่ายังไง”

“หมายความว่ายังไง เธอรู้ดีแก่ใจ” มายมิ้นท์สีหน้าเคร่งขรึม “ดารามายไม่เจอกันหกปี คิดไม่ถึงว่าเธอจะเซอร์ไพรส์ฉันใหญ่ขนาดนี้ คิดไม่ถึงว่าจะเป็นชู้”

คำว่าชู้กระแทกใส่ดารามายเต็มๆ

ดารามายรีบเบิกตาโต มองมายมิ้นท์ด้วยตาแดงก่ำ “เธอว่าฉันเป็นชู้เหรอ กิมจิเป็นชู้ต่างหาก ฉันรักกับคชา คชาไม่ได้รักเธอ เธอต้องหมั้นกับเขา ดังนั้นเธอไม่ใช่เหรอ ที่เป็นชู้ระหว่างฉันกับคชา”

ถ้ากิมจิรู้ว่าอะไรเป็นอะไร ต้องเป็นฝ่ายถอนหมั้นกับคชา ถอยออกไปถึงจะถูก

เมื่อได้ยินดังนั้น มายมิ้นท์โกรธจนหัวเราะออกมา รู้สึกว่าความเข้าใจของเธอพังทลายหมดแล้ว “ที่แท้เธอเข้าใจคำว่าชู้แบบนี้เหรอ เพราะเธอรักกับคชา ดังนั้นคนที่ถูกต้องตามหลักอย่างจิ จึงเป็นชู้ในสายตาเธอ ชู้ที่ขัดขวางไม่ให้เธอแต่งกับคชา เหอะ เธอหน้าไม่อายจริงๆ เธอทำแบบนี้ ไม่ทำให้พ่อผิดหวังเหรอ”

พ่อ......

แววตาดารามายวูบไหว บนหน้าฉายแววร้อนตัว แต่ก็หายไปอย่างรวดเร็ว เธอเท้าเอวพูดอย่างมั่นใจ “พ่อตายไปนานแล้ว ฉันไม่สนใจว่าจะทำให้เขาผิดหวังหรือเปล่า ดังนั้นเธอเลิกเอาพ่อมากดดันฉันได้แล้ว”

“เธอ!” มายมิ้นท์โกรธจนหน้าแดง ชี้เธออย่างโมโห “ดารามาย เธอก็รู้ว่าพ่อตายแล้ว งั้นเธอรู้ไหมว่าเธอทำให้พ่อตาย!”

ดารามายกลอกตาไปมาไม่หยุด เธอหลบสายตา “มายมิ้นท์เธออย่าพูดบ้าๆ ฉันจะทำให้พ่อตายได้ยังไง”

เธอไม่อยากแบกรับโทษนี้เอาไว้

แม้ว่ามันจะเป็นความจริงก็ตาม

“เป็นไปไม่ได้งั้นเหรอ” มายมิ้นท์แสยะยิ้มเย็นชา “หกปีก่อน เธอกับแม่เธอคิดว่าเทนเดอร์กรุ๊ปไม่รอดแล้ว หอบเงินทุนก้อนสุดท้ายหนีไป ทิ้งปัญหาใหญ่ให้พ่อจัดการ พ่อกระโดดตึกฆ่าตัวตาย ท่ามกลางความท้อแท้ นี่ยังไม่พอที่จะบอกว่าเธอสองแม่ลูก เป็นคนฆ่าพ่ออย่างนั้นเหรอ”

“เธออย่าไร้สาระ!” ดารามายกำหมัดแน่น “เมื่อกี้เธอก็พูดแล้ว พ่อฆ่าตัวตาย งั้นฉันกับแม่จะฆ่าเขาได้อย่างไร เธออย่ามาใส่ร้ายฉันกับแม่ การตายของพ่อเกี่ยวอะไรกับเรา”

ได้ยินเธอเถียงข้างๆ คูๆ อย่างเฉยเมยเช่นนี้ มายมิ้นท์ส่ายหน้าด้วยสีหน้าเย้ยหยัน “ดารามาย เธอนี่น่ากลัวจริงๆ เธอยังเป็นลูกสาวพ่ออยู่หรือเปล่า”

“ไม่ใช่!” ดารามายคอเป็นเอ็น ตอบอย่างไม่ลังเลสักนิด “ตั้งแต่พ่อปกป้องเธอทุกครั้ง ดุฉัน ตีฉัน ในใจฉัน เขาก็ไม่ใช่พ่อฉันอีกแล้ว”

มายมิ้นท์เบิกตาโตอย่างไม่อยากเชื่อ “เพราะเรื่องนี้ เธอเลยแค้นเคืองพ่อ ถึงขนาดที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองเป็นลูกสาวคนโตของพ่ออย่างนั้นเหรอ”

“นี่ยังไม่พอหรือไง” ดารามายยิ้มเยาะเย้ย

มายมิ้นท์ปิดตาลง สูดหายใจลึก พยายามสะกดกลั้นความโกรธในใจ แล้วพูดว่า “ดารามาย เธอรู้หรือเปล่า ทำไมพ่อถึงดุเธอ ตีเธอ เพราะเธอเอาแต่รังแกฉัน เอาแต่สร้างปัญหา ไม่ว่าพ่อจะสอนเธอยังไง เธอก็ไม่ฟัง ดังนั้นพ่อจึงตีเธอ ดุเธอ เขาทำแบบนี้ เพราะหวังดีกับเธอ หวังว่าเธอจะจดจำ เปลี่ยนแปลงไปในทางที่ดี แต่ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะแค้นพ่อเพราะเรื่องนี้ ถึงกระทั่งที่ไม่ยอมรับพ่อ!”

“อะไรที่เรียกว่าหวังดีกับฉัน มายมิ้นท์เธอเลิกเอาแต่พูดได้แล้ว คนที่โดนตี โดนดุ ไม่ใช่เธอ เธอก็พูดได้สิ ฉันไม่เคยคิดว่าเขาหวังดีกับฉัน ในใจของเขามีเพียงลูกสาวคนดีอย่างเธอเท่านั้น ส่วนฉันเป็นลูกสาวเลว ที่ทำให้เขาอับอายขายหน้า เขาคงเสียใจที่เกิดฉันมา” ดารามายพูดเสียงดังด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

“บ้าไปแล้ว เธอบ้าไปแล้ว!” ในแววตามายมิ้นท์ เต็มไปด้วยความตกตะลึง

ดารามายจ้องเธออย่างเคียดแค้น “ฉันไม่ได้บ้า ฉันมีสติดีมาก ฉันเคยได้ยินเขาพูดแบบนี้ เขาบอกว่าน่าจะบีบคอฉันให้ตายไปตั้งแต่แรก เพื่อไม่ให้เป็นหายนะของตระกูลกิตติภัคโสภณ ในเมื่อเขาทำกับฉันแบบนี้ แล้วทำไมฉันกับแม่จะหอบเงินหนีไปไม่ได้ เธอรู้หรือเปล่า ฉันอยากให้เขาตายไปนานแล้ว ดังนั้นหลังจากฉันกับแม่ได้ยินว่าเขาตาย ไม่ต้องพูดเลยว่าดีใจแค่ไหน” ดารามายเอามือกุมท้อง หัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุข

มายมิ้นท์สีหน้าไร้ความรู้สึก เคร่งขรึมเป็นอย่างมาก ไม่เก็บความโกรธในใจเอาไว้อีก หลังกำมือแน่น เธอโยนกระเป๋าในมือทิ้ง คว้าผม ดารามายเอาไว้ ลากเธอมาหน้าอ่างล้างมือ

ดารามายคิดไม่ถึงว่ามายมิ้นท์จะทำอะไรเธอ อีกทั้งยังดึงผมด้วย เธอรู้สึกว่าหนังหัวตัวเองจะหลุดออกมาแล้ว ร้องอย่างเจ็บปวดว่า “โอ๊ย! ปล่อยฉันนะ!”