รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 570

“ซุปแก้เมาค้าง” เปปเปอร์ตอบ

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว “ทำไมซุปแก้เมาค้างสีกับกลิ่นถึงเป็นแบบนี้ล่ะ”

เปปเปอร์ก้มมองน้ำซุปดำในถ้วย ครุ่นคิดอยู่สองวินาที “ดูไม่ค่อยดีเท่าไร ไม่ค่อยหอมเท่าไร แต่ได้ผลก็พอแล้ว ดื่มสิ”

อันที่จริง ซุปแก้เมาค้างนี้ เมื่อคืนเขาดูจากอินเทอร์เน็ตและเคี่ยวออกมา

เมื่อคืนหลังจากเขาอุ้มเธอไปที่เตียง ก็ได้กลิ่นเหล้าบนตัวเธอ ถึงเธออาบน้ำแล้ว แต่ก็ยังได้กลิ่นเหล้าอยู่บ้าง

ด้วยเหตุนี้เขาจึงรู้ว่า เหตุผลที่เธอนอนอยู่บนพื้น เพราะต้องเมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์แน่นอน

ดังนั้นตอนเขาออกจากห้องเธอ จึงเดินลงมาที่ห้องครัว ศึกษาดูว่าต้มซุปแก้เมาค้างยังไง

จากนั้นก็ต้มออกมาเป็นสิ่งที่อยู่ในมือถ้วยนี้ เป็นภาพที่แตกต่างจากที่เขาเรียนรู้ในวิดีโออย่างสิ้นเชิง

แต่เพื่อทดสอบว่าซุปแก้เมาค้างที่ตัวเองทำออกมา ได้ผลหรือเปล่า เขาตั้งใจดื่มให้ตัวเองเกือบเมา และดื่มซุปแก้เมาค้างที่ตัวเองทำ พอตื่นขึ้นมาวันนี้ พบว่าตัวเองไม่มีอาการที่เกิดขึ้นหลังจากเมาเลย จึงรู้ว่าซุปแก้เมาที่ตัวเองทำได้ผลมาก

เดิมทีเขากะจะให้มายมิ้นท์ดื่ม แล้วรอให้เธอถามว่าใครทำ จากนั้นเขาจะได้บอกเธออย่างภูมิใจว่าเขาทำ ไม่แน่ เขาอาจเห็นแววตาตกใจและชื่นชมของเธอก็ได้

แต่ตอนนี้เห็นท่าทางรังเกียจของเธอ ช่างมันดีกว่า ไม่ยอมรับว่าตัวเองทำหรอก

ขณะกำลังคิด เปปเปอร์กระแอมเบาๆ “ไม่รู้ สงสัยเป็นรสชาติใหม่ที่โรงแรมคิดขึ้นมามั้ง”

“รสชาติใหม่เหรอ” มายมิ้นท์มุมปากกระตุก “โรงแรมไหนกล้าขนาดนี้ กล้าคิดค้นซุปแก้เมาค้าง ที่ดูแค่ภายนอกก็เหมือนยาพิษแล้ว คงขายไม่ได้สักขวดละมั้ง เพราะนอกจากคนโง่ คนปกติที่ไหนจะซื้อซุปแก้เมาค้างแบบนี้กันล่ะ”

คนโง่เปปเปอร์ ถึงกับพูดอะไรไม่ออก มองเธอด้วยแววตาไม่พอใจเล็กน้อย

มายมิ้นท์ยังไม่เห็นว่าเขาผิดปกติ แต่กิมจิที่ยืนอยู่ข้างๆ เห็นแล้ว เธอยื่นมือไปดึงแขนเสื้อมายมิ้นท์

“มีอะไรเหรอ” มายมิ้นท์หันมามองเธอ

กิมจิไม่ได้พูดอะไร แต่พยักพเยิดหน้าไปทางเปปเปอร์

มายมิ้นท์หันไปมอง เห็นสีหน้าของเปปเปอร์ และสายตาที่มองซุปแก้เมาค้าง เธอรู้ทันที ยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “เอ่อ......ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันลืมไปว่าคุณซื้อซุปนี้มา”

ไม่ได้โกหกนะ เธอลืมจริงๆ

ไม่งั้นคงไม่พูดว่ามีแค่คนโง่ที่ซื้อซุปแก้เมาค้างแบบนี้หรอก

นี่ด่าใส่เขาเต็มๆ

เปปเปอร์เห็นท่าทางกระอักกระอ่วนของมายมิ้นท์ จึงถอนหายใจอย่างเหนื่อยใจ พูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดู “โอเค รีบดื่มสิ ไม่มึนหัวเหรอ”

มายมิ้นท์ยิ้ม “อืม ฉันดื่ม”

ถึงซุปแก้เมาค้างถ้วยนี้ ดูเหมือนไม่อร่อย แต่เป็นความหวังดีของเขา

เธอจะปฏิเสธความใส่ใจของเขาไม่ได้

คิดถึงตรงนี้ มายมิ้นท์สูดหายใจ หลับตาลง เงยหน้าขึ้นดื่มซุปแก้เมาค้างในถ้วย

ตอนเธอดื่ม เปปเปอร์ล้วงมือลงไปในกระเป๋ากางเกง คลำเอาลูกอมทอฟฟีออกมา ถือไว้ในมือ แล้วมองมายมิ้นท์

เมื่อมายมิ้นท์ดื่มหมด ยังไม่ทันได้วางถ้วย ก็เห็นมีลูกอมอยู่ตรงหน้า

เธออึ้งไป เงยหน้ามองคนที่ยื่นลูกอมมา

สายตาของชายหนุ่มวูบไหว “รสชาติของซุปแก้เมานี้ไม่ค่อยดีเท่าไร กินลูกอมสักหน่อย จะได้ล้างรสชาติในปาก”

เขาเป็นคนเคี่ยวซุป รู้อยู่แล้วว่ารสชาติซุปเป็นอย่างไร

ดังนั้นเขาจึงตั้งใจเตรียมลูกอมนี้เอาไว้

มายมิ้นท์เห็นเปปเปอร์ดูแลเอาใจใส่ขนาดนี้ หลังจากอึ้งไปครู่หนึ่ง ความอบอุ่นทะลักเข้ามาในใจ เธอหัวเราะออกมา “ขอบใจ”

เธอยื่นมือมารับลูกอม

เปปเปอร์ก็หัวเราะ “ไม่เป็นไร เอาถ้วยมาให้ผม”