รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 569

กิมจิหัวเราะ “ไม่ว่าจะเหตุผลอะไร แต่พวกคุณก็ช่วยฉัน ดังนั้นฉันขอบคุณพวกคุณมาก แต่คืนนี้ฉันรีบมา เลยไม่ได้เตรียมของขวัญอะไรไว้ พรุ่งนี้ฉันค่อยชดเชยให้ งั้นฉันขอกลับก่อน”

“อืม” เปปเปอร์ตอบอย่างราบเรียบ

กิมจิโค้งตัวคำนับอีกครั้ง จากนั้นจึงหันหลังเดินออกไป

เปปเปอร์ปิดประตูลง กลับมาที่ห้องรับแขก หยิบโน้ตบุ๊กที่วางไว้เมื่อครู่ ขึ้นไปด้านบน

ตอนผ่านห้องมายมิ้นท์ เขาชะลอฝีเท้าลง หันไปมองทางประตูห้องเธอ

เห็นแสงไฟลอดออกมาจากช่องด้านล่างประตู จึงหยุดลง

ไฟยังสว่างอยู่ มายมิ้นท์ยังไม่นอนเหรอ

ขณะกำลังครุ่นคิด เปปเปอร์ยกมือเคาะประตู กะจะบอกเรื่องที่กิมจิมาหาเธอ เอาไว้ก่อนสักหน่อย

“มายมิ้นท์ คุณอยู่ไหม” เปปเปอร์เคาะประตูพลางเอ่ยถาม

แต่เคาะอยู่นาน ประตูก็ไม่เปิด ด้านในก็ไม่มีความเคลื่อนไหว

หลับแล้วเหรอ

เปปเปอร์ขมวดคิ้ว ไม่นานก็สลัดความคิดนี้ทิ้ง

เป็นไปไม่ได้ ตอนนอนมายมิ้นท์ไม่ชอบแสงไฟ ดังนั้นเปิดไฟตอนนอน เธอไม่มีทางนอนหลับ

ดังนั้นเธอน่าจะยังไม่นอน

แต่ทำไมถึงไม่เปิดประตู หรือไม่อยู่ในห้องเหรอ

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เปปเปอร์สีหน้าตึงเครียดขึ้นมา หยุดเคาะประตู จากนั้นเอามือวางไว้ตรงลูกบิดประตู หมุนเบาๆ ประตูเปิดออก

เปปเปอร์ผลักประตูเดินเข้าไป มองไปทางเตียงเป็นอันดับแรก เห็นบนเตียงไม่มีใคร เขาหรี่ตาลงทันที

เธอไม่อยู่จริงๆ!

เธอไปไหน

หัวใจเปปเปอร์บีบรัด กำมือแน่น หันไปมองในห้องว่ามายมิ้นท์จะออกจากห้องได้ยังไง

เพราะเขาอยู่ข้างล่าง ไม่เห็นมายมิ้นท์ลงไป

แต่เมื่อเขากำลังมอง ก็เห็นบนพื้นไม่ไกลจากห้องน้ำ มีอะไรยาวๆ สีดำ เหมือนผม

แต่การมองเห็นของเขาโดนโซฟาด้านหน้าบดบังไปเยอะมาก เขาก็ไม่แน่ใจ

แต่เปปเปอร์ก็เดินอ้อมขาเตียงไปที่โซฟา กะว่าจะไปดูสักหน่อย เมื่อมองดู เห็นมายมิ้นท์นอนอยู่บนพื้น ไม่รู้ว่าเป็นหรือตาย

“มายมิ้นท์!” เปปเปอร์หน้าเปลี่ยนสี เดินเข้าไปอย่างรวดเร็ว ดูอาการของมายมิ้นท์

เขายกหัวมายมิ้นท์ขึ้นมา ให้เธอพิงตรงอกตัวเอง จากนั้นยื่นมือไปสัมผัสหน้าผากเธอ ไม่ร้อน และตรวจดูลมหายใจของเธอ พบว่ายังหายใจปกติ ไม่ได้หายใจรุนแรง เหมือนตอนที่ป่วย

ทันใดนั้น เปปเปอร์ใจเย็นลง รู้สึกตลกมาก

เพราะว่ามายมิ้นท์ไม่ได้ไม่สบาย เธอแค่หลับ

แต่นอนหลับตรงนี้ เขานับถือเธอจริงๆ ไม่กลัวเป็นหวัดเลย

เปปเปอร์ไม่คิดจะปลุกมายมิ้นท์ เขาเอาแขนทั้งสองข้างของเธอ วางบนคอตัวเอง และใช้แขนข้างหนึ่งช้อนสะโพกเธอเอาไว้ แล้วอุ้มเธอขึ้นมา เดินไปที่เตียง

เมื่อมาถึงข้างเตียง เปปเปอร์วางมายมิ้นท์ลงบนเตียง จัดผมเผ้าบนใบหน้าและห่มผ้าให้เธอ ก้มลงจูบหน้าผากเธอ แล้วเดินไปปิดไฟ จากนั้นจึงเดินออกไป

วันต่อมา ตอนมายมิ้นท์ตื่น เป็นเวลา 11 โมงแล้ว

เธอลืมตามองเพดาน มองเตียงใต้ตัว แล้วอึ้งไป

แปลกจัง เธออยู่บนเตียงได้ยังไง

เธอจำได้ว่าเมื่อคืนหลังออกมาจากอาบน้ำ เธอเมาแล้วล้มลงบนพื้นไม่ใช่เหรอ

อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนเปปเปอร์เข้ามาในห้องเธอ

มายมิ้นท์เม้มปาก นวดขมับแล้วลุกขึ้นนั่ง