รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 568
เมื่อคิดถึงตรงนี้ มายมิ้นท์กลอกตามองบนใส่เปปเปอร์ และส่งเสียงหึใส่เขา จากนั้นจึงเดินไปยังประตูคฤหาสน์
เปปเปอร์ยืนงงอยู่ที่เดิม มองดูแผ่นหลังของเธอ
ทำไมเธอโกรธอีกแล้ว
เหมือนเขาไม่ได้ทำอะไรเลยนะ
ครุ่นคิดครู่หนึ่ง หลังเปปเปอร์พบว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไร จึงก้าวขาเดินตามไป
“มายมิ้นท์ รอก่อน”
มายมิ้นท์ทำเป็นไม่ได้ยิน เดินเข้าไปด้านในต่อ
เปปเปอร์เห็นดังนั้น รีบเร่งฝีเท้าตามหลังเธอเข้ามาตรงทางเข้า
เมื่อปิดประตู เปปเปอร์คว้าข้อมือมายมิ้นท์เอาไว้ ผลักเธอเข้าหากำแพงเบาๆ ก้มมองเธอแล้วถามว่า “บอกผมมา คุณเป็นอะไร โกรธอะไร”
มายมิ้นท์กลอกตามองบนอีก
เขายังมาถามเธอว่าโกรธอะไรเหรอ
มายมิ้นท์ยกมือขึ้นผลักอกเปปเปอร์ เพื่อจะผลักเขาออก “ไม่มีอะไร คุณหลีกไป ฉันจะเดิน”
เปปเปอร์ไม่หลีกให้ อกแข็งแกร่งเหมือนกำแพง “คุณต้องพูดให้ชัดเจนว่าเป็นอะไร ไม่งั้นผมคงไม่วางใจ”
มายมิ้นท์สูดหายใจลึก เงยหน้ามองเขา “คุณอยากรู้จริงเหรอ”
“จริงสิ ไม่งั้นผมไม่รั้งคุณเพื่อถามหรอก”
มายมิ้นท์เม้มปาก และตอบว่า “เปปเปอร์ คุณจงใจตามฉันมาอยู่ที่นี่ใช่ไหม”
“.…..” จู่ๆ เปปเปอร์พูดอะไรไม่ออก
เธอเดาออกจริงๆ
ดูเหมือนคำพูดของเขาเมื่อครู่ คงมีพิรุธสินะ
เปปเปอร์เงียบ มายมิ้นท์ถอนหายใจ “ตามคาด คุณนี่......หน้าด้านจริงๆ!”
ตอนนี้เปปเปอร์เข้าใจแล้ว เขาเลิกคิ้วขึ้น “ดังนั้นที่คุณโกรธ เพราะผมตามคุณเข้ามาใช่ไหม”
มายมิ้นท์ไม่ปฏิเสธ “คุณทำแบบนี้ ทำให้ฉันรู้สึกว่าคุณกำลังสะกดรอยตามฉัน”
เปปเปอร์พูดตอบว่า “ขอโทษที่ทำให้คุณตกใจ แต่สิ่งที่ผมอยากบอกคุณคือ ผมอยากอยู่กับคุณไปตลอดชีวิต!”
มายมิ้นท์ก้มหน้าลง หน้าร้อนผ่าว “ใครต้องการให้คุณอยู่กับฉันตลอดชีวิต ฉันรำคาญนะ หลีกไปเลย!”
เธอใช้แรงผลักเขา ถอดรองเท้าส้นสูงออก สวมรองเท้าแตะ แล้วเดินเข้าไปในห้องรับแขก
เปปเปอร์หัวเราะเบาๆ เปลี่ยนรองเท้า แล้วเดินตามไป
มายมิ้นท์กำลังนั่งพักอยู่บนโซฟา
ตอนเช้านั่งเครื่องบินหลายชั่วโมง ตอนบ่ายก็ออกไปซื้อยา ตอนค่ำยังต้องไปงานหมั้น เหนื่อยมาทั้งวัน
โดยเฉพาะไหล่ ปวดเมื่อยมาก
เห็นเธอทุบไหล่ตัวเอง เปปเปอร์ครุ่นคิด แล้วเดินไปที่ห้องครัว ชงชาหนึ่งแก้ว แล้วเดินออกมายื่นให้เธอ “ตอนค่ำคุณดื่มเหล้าไปไม่น้อย ดื่มนี่หน่อย ล้างฤทธิ์แอลกอฮอล์ ไม่งั้นอีกเดี๋ยวจะปวดหัว”
มายมิ้นท์มองชาที่เขาถือมา ตอนแรกเธออึ้งไป จากนั้นรู้สึกอุ่นใจ ยื่นมือไปรับมา “ขอบใจ”
เปปเปอร์นั่งลงข้างเธอ “ตอนนี้ไม่โกรธแล้วเหรอ”
เมื่อได้ยิน มายมิ้นท์ที่กำลังดื่มชาชะงักไป จากนั้นส่งเสียงหึออกมาเบาๆ “เห็นแก่ชาแก้วนี้ของคุณ หักล้างกันได้”
เปปเปอร์หัวเราะเบาๆ “โอเค”
มายมิ้นท์ก้มหน้าดื่มชาต่อ
เปปเปอร์นั่งจ้องเธออยู่ข้างๆ
สายตาของเขาทั้งจดจ่อและเร่าร้อน มายมิ้นท์โดนเขาจ้องจนทำตัวไม่ถูก เธอวางแก้วลง แล้วยืนขึ้น “เอ่อ......นี่ก็ดึกแล้ว ฉันควรขึ้นไปพักผ่อนแล้ว”
“อืม รีบนอน” เปปเปอร์พยักหน้า
มายมิ้นท์หยิบกระเป๋าบนโซฟาขึ้นมา “คุณก็เหมือนกัน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: รักหวานอมเปรี้ยว