รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 589

มายมิ้นท์มองดูที่ท่านย่า ก็รู้ตัวและไม่ได้พูดอะไร

เพราะไม่ว่าอย่างไรเปปเปอร์จุกจิกจู้จี้ได้ขนาดนี้ ก็เพราะเธอนั่นไง

เดี๋ยวกลัวว่าเธอจะหนาว เดี๋ยวกลัวว่าเธอจะถูกท่านย่ายืดเวลาคุยกับเธอแล้วรบกวนการนอนของเธอ

แต่สิ่งเหล่านี้ เขากังวลใจไปเปล่าๆทั้งนั้น

ที่ศาลาริมน้ำมีเครื่องทำความร้อน ไม่มีทางที่เธอจะหนาวแน่นอน

และอีกอย่างแม้ว่าท่านย่าจะพูดคุยกับเธอเป็นเวลานาน ก็จะไม่รบกวนการพักผ่อนของเธอเลย เพราะการนอนดึกเป็นเรื่องปกติของเธอแล้ว

แต่พอเผชิญกับความเป็นห่วงเช่นนี้ของเขา ในเวลาเดียวกันที่เธอรู้สึกตลกนั้น ภายในใจก็มีความตื้นตันใจอยู่เล็กน้อย

เธอเข้าใจดี หากไม่ใช่คนที่เป็นห่วงเธอจริงๆล่ะก็ ไม่มีทางที่จะมากังวลเรื่องเหล่านี้เพื่อเธอเลย

“คิดอะไรอยู่หรือมิ้นท์ ทำไมถึงหัวเราะซื่อๆขึ้นมาแล้วล่ะ？”ท่านย่าได้มองดูมายมิ้นท์ที่ยิ้มแย้มอยู่ ในสายตาคู่นั้นมีแสงแวบวาบผ่าน

ดวงตามายมิ้นท์ประกาย และได้กลับมาตั้งสติได้อีกครั้ง โบกมือเล็กน้อย “ไม่มีอะไรค่ะ ท่านย่า ตอนนี้เปปเปอร์ไม่อยู่แล้ว ท่านย่าสามารถพูดเรื่องสำคัญได้แล้วใช่ไหมคะ？”

เมื่อได้ยินคำพูดของเธอเช่นนี้ ท่านย่าก็ได้เก็บรอยยิ้มที่เมตตาและอ่อนโยนบนใบหน้านั้น และจริงจังขึ้นมาทันที

พอเห็นเช่นนี้ มายมิ้นท์ก็ยืดตัวตรงโดยทันที สีหน้าท่าทางก็ดูจริงจังมากกว่าเดิม“ท่านย่าคะ เกิดเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ？”

“นั่นมันก็ไม่ใช่”ท่านย่าได้ส่ายหัว“เพียงแต่ว่าอีกไม่กี่วัน ก็จะเป็นวันครบรอบการเสียชีวิตของคุณแม่ที่แท้จริงของเปปเปอร์แล้ว”

“วันครบรอบการเสียชีวิต？”

“ใช่แล้ว”ท่านย่าได้ถอนหายใจ“สิ่งที่ฉันอยากจะพูดกับคุณ ก็คือเรื่องนี้เองแหละ ฉันให้เปปเปอร์เรียกคุณมานี่ ก็คือต้องการให้คุณช่วยฉันหน่อย”

“ท่านย่าพูดเลยค่ะ ถ้าหากฉันสามารถช่วยได้ ฉันช่วยแน่นอนค่ะ”มายมิ้นท์พูดด้วยสีหน้าจริงจัง

ท่านย่ายิ้มอย่างชื่นใจเล็กน้อย“ถ้างั้นก็ขอบคุณมิ้นท์นะคะ การช่วยเหลือนี้ คุณช่วยได้แน่นอน ฉันอยากจะขอให้คุณอยู่เป็นเพื่อนเปปเปอร์ตลอดงาน ในวันครบรอบการเสียชีวิตของคุณแม่ที่แท้จริงของเปปเปอร์น่ะ ”

“นี่……คือมีวิธีการพูดยังไงคะ？”มายมิ้นท์เอียงศีรษะมีความสงสัยเล็กน้อย

ท่านย่าถูที่ไม้เท้าตรงหัวมังกรนั้น ใบหน้าที่ดูแก่นั้น เต็มไปด้วยความเอ็นดู“ไม่รู้ว่าเปปเปอร์เคยพูดกับคุณหรือเปล่า เกี่ยวกับเรื่องของคุณแม่ที่แท้จริงของเขา”

“เคยพูดอยู่นิดหน่อยค่ะ ฉันรู้เพียงว่าคุณแม่ที่แท้จริงของเขานั้นฆ่าตัวตายค่ะ ”มายมิ้นท์ตอบกลับพร้อมพยักหน้า

ท่านย่าได้ตอบกลับ“ใช่ค่ะ คุณแม่ของเปปเปอร์นั้นได้ฆ่าตัวตาย คนที่พบเห็นร่างคนแรกนั้น ก็คือเปปเปอร์ ในตอนนั้นเปปเปอร์ยังเด็กอยู่ มีอายุประมาณสิบกว่าปีเท่านั้น ตอนที่เห็นร่างของคุณแม่ตัวเอง ก็นึกภาพออกได้เลย ว่ามันกระทบต่อจิตใจที่อ่อนเยาว์ของเขามากแค่ไหน ดังนั้นทุกปีของวันครบรอบการเสียชีวิตของคุณแม่เปปเปอร์ สถานการณ์ของเปปเปอร์ก็จะผิดปกติอย่างมาก”

“มีความผิดปกติมากแค่ไหนคะ？”มายมิ้นท์กำมือแน่นทันที ภายในใจอดไม่ได้ที่จะรู้สึกตึงเครียดขึ้นมา

ท่านย่าได้ยกแก้วน้ำชาขึ้นมาจิบชา“ในวันนั้น เขาจะทิ้งความเข้มแข็งที่ปกติพวกเราเคยเห็นนั้นไป จะกลายเป็นคนอ่อนแออย่างมาก และมากไปกว่านั้นคือจะขังตัวเองไว้ แล้วดื่มเหล้าอย่างบ้าคลั่งในนั้น ไม่มีใครเห็นเขา จากนั้นเขาออกมาในวันรุ่งขึ้น เขาก็ทำเหมือนกับคนที่ไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเช่นนั้น แต่ร่างกายของเขากลับมีบาดแผลเล็กน้อยตลอด”

“มีบาดแผล？”รูม่านตาของมายมิ้นท์ขยายและหดตัวลงทันที คำสองคำผุดขึ้นในหัวสมองในทันที“หรือว่าเขาอยู่ข้างในนั้นแล้วทำร้ายตัวเองหรือคะ？”

ท่านย่าพยักหน้าด้วยความเสียใจเป็นอย่างมาก“คุณพูดถูกแล้ว เขาทำร้ายตัวเองจริงๆ คุณแม่ของเปปเปอร์ได้กรีดข้อมือฆ่าตัวตาย และเปปเปอร์ก็เป็นคนแรกที่พบเห็นร่างของคุณแม่ของเขา ดังนั้นอดีตจิตแพทย์ของเปปเปอร์พูดว่า เนื่องจากเปปเปอร์ในตอนนั้นได้รับผลกระทบอย่างมาก เป็นผลทำให้ทุกๆปีในวันครบรอบการเสียชีวิตของคุณแม่ของเขานั้น สภาพจิตใจของเขาจะผิดปกติ และเขาจะทำร้ายตัวเองโดยไม่รู้ตัว ”

“ที่แท้ก็อย่างนี้นี่เอง！”มายมิ้นท์ได้กัดริมฝีปากเล็กน้อย

เธอไม่รู้เลย ว่าเปปเปอร์ยังมีความลับเช่นนี้อยู่อีกด้วย

แต่ก็จริง เธอไม่เคยรู้จักเขาเลยจริงๆ สักครั้ง

ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เป็นเพื่อนทางจดหมาย หรือหลังจากที่แต่งงานแล้ว เขาก็ไม่ค่อยจะมีความคิดริเริ่มที่จะบอกเธอ เกี่ยวกับเรื่องราวในตัวเขาเลย

ระหว่างที่เป็นเพื่อนทางจดหมายนั้น โดยปกติแล้วจะเป็นเธอที่ริเริ่มเล่าให้เขาฟัง ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอ ส่วนมากแล้วจะเป็นเขาที่ให้ความกระจ่างแก่เธอ และเขาไม่ค่อยพูดถึงเรื่องราวของตัวเองเลย เธอก็แทบจะไม่ถามเลยด้วย ดังนั้นหลายปีที่ผ่าน เธอก็ไม่รู้เลยสักนิดว่าข้าวก้องอายุเท่าไหร่ เขาอาศัยอยู่ที่ไหน และสถานการณ์ครอบครัวของเขาเป็นอย่างไร เธอรู้แต่เพียงว่า เขาเป็นผู้ชาย

และหลังจากที่เธอได้ตกหลุมรักเปปเปอร์แล้ว ก็รู้เพียงเปปเปอร์เป็นรุ่นพี่ที่อ่อนโยนอย่างมาก กลับไม่รู้ว่ารุ่นพี่คนนี้ ก็คือข้าวก้องเพื่อนทางจดหมายที่ได้พูดคุยกันมาหลายปี

จะว่าไปแล้ว สิ่งที่เธอทำกับเปปเปอร์นั้นไม่ยุติธรรมต่อเขาเลย เธอเอาแต่โทษเปปเปอร์มาโดยตลอดที่จำไม่ได้ว่าส้มเปรี้ยวไม่ใช่เธอ

แต่เธอก็ไม่เคยจำได้มาก่อนเช่นกัน ว่าเปปเปอร์ก็คือข้าวก้องเพื่อนทางจดหมายไม่ใช่หรือ？