รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 588

“ดังนั้นแล้วท่านย่าไม่ได้โกรธผมใช่ไหมครับ？”เปปเปอร์ยิ้มมุมปาก

ท่านย่าได้เหลือกตาใส่เขา“ถ้าไม่ใช่เพราะว่าคุณทำเพื่อมิ้นท์ แต่เป็นการคิดขึ้นมากะทันหันแล้วก็ไปทำเช่นนี้เลย หญิงชราอย่างฉันคงตีคุณแน่ๆ”

เปปเปอร์ยิ้มเล็กน้อย ไม่ได้พูดอะไรเลย

ด้านข้างนั้น คนทั้งคนของมายมิ้นท์รู้สึกอึดอัดไปหมดแล้ว

แม้ว่าเรื่องที่เปปเปอร์ทุบทางเดินทิ้งนั้น ไม่ได้เป็นการยุยงของเธอ และท่านย่าก็ไม่ได้โกรธเลย

แต่ว่าเรื่องนี้ ก็ถือได้ว่าเกิดจากเธอเช่นกัน ภายในใจของเธอรู้สึกผิดเล็กน้อย รู้สึกว่าเป็นความผิดของตัวเองตลอด

หากไม่ใช่เพราะว่าตัวเองใส่รองเท้าส้นสูง เปปเปอร์ก็คงไม่มีความคิดที่จะทุบทางเดินนั้นทิ้งเลย

เดิมทีแล้วตัวเองก็แค่เป็นแขกรับเชิญคนหนึ่ง แต่กลับมาถึงบ้านเพียงครู่หนึ่ง ก็ทำให้เจ้าของบ้านนั้นปรับเปลี่ยนบ้านให้อำนวยความสะดวกเพราะตัวเอง นี่ทำให้เธอรู้สึกมีแรงกดดันเกินไปหน่อย

“ท่านย่าคะ ไม่ต้องฟังเปปเปอร์ที่ว่าจะปูทางเดินใหม่นะคะ ฉันไม่ได้มาบ่อยสักหน่อย พวกคุณทำเช่นนี้ ทำให้ฉันรู้สึกลำบากใจมากเลยค่ะ”มายมิ้นท์ได้จับมือของท่านย่าไว้ รีบพูดอย่างเร็วไว ต้องการหยุดความคิดของย่าหลานสองคนนี้ที่ต้องการจะเปลี่ยนทางเดินนั้น

แต่ท่านย่ากลับแตะที่มือของเธอ ยิ้มอย่างอ่อนโยน“มิ้นท์รู้สึกมีแรงกดดันที่ฉันเห็นด้วยกับการที่เปปเปอร์จะปูทางเดินใหม่ใช่ไหมคะ？ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องคิดเยอะ และก็ไม่ต้องใส่ใจเลย เปปเปอร์ยอมทำเพื่อคุณ ก็แสดงให้เห็นว่าเขารักคุณจริงๆ ดังนั้นคุณไม่ต้องรู้สึกเลยว่าจะมีแรงกดดันอะไร”

“แต่ว่า……”

มายมิ้นท์ต้องการจะพูดอะไรอีก เปปเปอร์ก็ได้หันศีรษะมองดูเธอ“ใครว่าคุณจะไม่มาบ่อยๆ？อีกหน่อยเราคบหากันแล้ว ก็พักที่บ้านเก่านี้เลย”

เขาได้คิดไว้แล้ว ว่าในอนาคตจะไม่พักที่คฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์ ให้มายมิ้นท์กับคุณแม่แยกกันอยู่

ทั้งสองคนมาที่บ้านเก่า มาอยู่กับท่านย่า

ท่านย่าอายุมากแล้ว ชอบความครึกครื้น เพราะว่าไม่ชอบคุณแม่ ดังนั้นจึงไม่ยอมไปพักอยู่ที่คฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์ จึงอยู่ที่บ้านเก่ามาโดยตลอด

รออีกหน่อย เขากับมายมิ้นท์ย้ายเข้ามาล่ะก็ ท่านย่าคงต้องชอบมากแน่ๆ

เป็นอย่างที่คาดไว้เลย พอท่านย่าได้ยินคำพูดนี้ของเปปเปอร์แล้ว ดวงตาประกายทันที“ข้อเสนอนี้ของคุณดีเลย”

“นายหญิงคะ ฉันก็รู้สึกว่ามันไม่เลวเลยค่ะ อีกหน่อยคุณชายใหญ่พวกเขาเข้ามาอยู่แล้ว ที่บ้านคงต้องครึกครื้นแน่นอนเลยค่ะ ”ป้าแดงก็พูดด้วยความดีอกดีใจ

“นั่นน่ะสิ”ท่านย่าก็ได้ยิ้มพร้อมกับพยักหน้า

ใบหน้ามายมิ้นท์แดงก่ำไปหมด คนทั้งคนนรู้สึกเขินทำอะไรไม่ถูกเลย “ท่านย่าคะ ท่านย่าพูดอะไรเนี่ย ฉันและเปปเปอร์เป็นแค่เพื่อนทั่ว……”

“ในไม่ช้าก็เร็ว พวกเราก็จะคบหากัน ไม่ใช่หรือครับ？”เปปเปอร์ขัดจังหวะพูดของเธอ พร้อมมองดูเธอด้วยสายตาที่ล้ำลึก

ริมฝีปากที่แดงก่ำของมายมิ้นท์เปิดออก แต่พูดอะไรไม่ออกเลย

โดยหลักแล้ว เธอควรจะคัดค้านว่าพวกเขาไม่มีทางคบหากันเลย

แต่พอคำพูดนั้นมาถึงปาก เธอกลับพูดไม่ออกเลยสักนิด

เพราะเธอรักเขา ดังนั้นภายในใจของเธอก็คิดที่จะคืนดีกับเขาอยู่สินะ？

มายมิ้นท์ก้มศีรษะลง ทำให้คนดูสีหน้าบนใบหน้าได้ไม่ชัดเจน

เปปเปอร์รู้ว่าเธอหนีปัญหาอีกแล้ว ไม่ยอมที่จะเผชิญหน้ากับมัน จึงเลือกที่จะหนี ได้ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็ได้เปลี่ยนเรื่อง“เอาเถอะ ไปกินข้าวก่อนเลย”

ท่านย่าก็ดูการหนีปัญหาของมายมิ้นท์ออก มองดูเปปเปอร์ด้วยความเห็นอกเห็นใจเล็กน้อย และได้พยักหน้า“กินข้าวกันเถอะ มิ้นท์ กินข้าวกันนะ”

เหตุผลที่เธอพูดกับแดงเช่นนั้น เป็นเพราะเธอต้องการช่วยเปปเปอร์สักหน่อย ทำให้เปปเปอร์และมิ้นท์ได้อยู่ด้วยกันโดยเร็วที่สุด

เพียงแต่นึกไม่ถึงเลย ว่าตอนนี้มิ้นท์จะขี้ขลาดต่อความรู้สึกถึงขั้นนี้ได้ขนาดนี้

เห็นได้ว่าหกปีมานี้ เธอเจ็บปวดมากจริงๆ

ขณะที่คิด ท่านย่าก็ได้มองไปทางเปปเปอร์ด้วยความไม่สบอารมณ์

แม้เปปเปอร์ไม่รู้ว่าทำไมจู่ๆท่านย่าถึงไม่ชอบตัวเองขึ้นมา แต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมากมาย ได้ตักอาหารเล็กน้อยใส่ไปที่ถ้วยของมายมิ้นท์“ลองชิมดูว่ารสชาติเป็นยังไงบ้าง？”

“ฉันตักเองค่ะ”มายมิ้นท์หยิบตะเกียบขึ้นมา และได้คีบกุ้งที่อยู่ในถ้วยใส่เข้าไปในปากของตัวเอง

เปปเปอร์มองดูที่เธอ เห็นได้ชัดว่ากำลังรอความคิดเห็นจากเธออยู่