รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 587

“คุณลืมแล้วหรือว่าถนนที่สวนนั้นปูพื้นอะไรไว้？”เปปเปอร์ก้มศีรษะมองดูรองเท้าส้นสูงที่สูงประมาณสิบเซนติเมตรของเธอแล้วพูด

มายมิ้นท์ก็เข้าใจในทันที ได้ขยับส้นของรองเท้าส้นสูงนั้น และได้ตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่เบาราวกับเสียงยุงแมลงวันนั้น“ฉันเข้าใจแล้ว”

ถนนที่สวนเส้นนั้น ได้ปูด้วยแผ่นหินกรวดแม่น้ำ และรองเท้าส้นสูงของเธอก็เดินไม่สะดวกจริงๆด้วย มันง่ายที่จะล้มลง เธอต้องการจับเขาไว้จริงๆ

“ทีหลังอย่าใส่รองเท้าสูงขนาดนี้ล่ะ หากว่าเท้าพลิกแล้วจะทำยังไง？”เปปเปอร์เม้มริมฝีปากและพูดอย่างไม่เห็นด้วย

มายมิ้นท์ถลึงตาใส่เขา“คุณยุ่งอะไรกับฉัน”

“ผมเป็นห่วงคุณ”เปปเปอร์ขมวดคิ้ว

มายมิ้นท์ก้มศีรษะลง“ไม่จำเป็น ไปเถอะ”

เธอเดินไปทางประตูก่อน

เปปเปอร์ที่มองดูเธอจากด้านหลัง ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ จากนั้นก็ได้เดินตามหลังเธอไป

ในตอนที่ถึงสวนนั้น มายมิ้นท์ก็ได้หยุดเดิน และได้หันหลังรอผู้ชายที่อยู่ด้านหลังนั้น

ผู้ชายคนนั้นก็รีบเดินมาอย่างรวดเร็ว หูหิ้วที่อยู่ในมือหลายอันนั้นได้เลื่อนขึ้นไป เลื่อนไปถึงข้อพับแขน และเอื้อมมือออกไปหาเธอ“ยื่นมือมาให้ผม”

เดิมทีมายมิ้นท์ต้องการบอกว่าตัวเองจับที่แขนของเขาก็พอแล้ว แต่พอมองดูแขนของเขาที่คล้องสิ่งของไว้นั้น ท้ายที่สุดแล้วคำพูดเหล่านี้ ก็ไม่ได้พูดออกมา และนำมือตัวเองไปวางบนมือของเขา

เปปเปอร์กำมือของเธอแน่นหนา พาเธอเดินไปทางแผ่นหินนั้น

เขาเดินช้ามาก เพื่อให้มายมิ้นท์สามารถรักษาจังหวะเดียวกันกับเขา

ในศาลาริมน้ำที่อยู่ไม่ไกลนั้น ท่านย่าและป้าแดงยืนอยู่ตรงหน้าต่าง มองเห็นการเคลื่อนไหวของทั้งสองอย่างชัดเจนพอดี

ป้าแดงพูดอย่างดีอกดีใจว่า：“นายหญิงคะ ความสัมพันธ์ระหว่างคุณชายใหญ่กับคุณนายน้อย ดูเหมือนว่าจะค่อยๆดีขึ้นแล้วนะคะ คุณนายน้อยก็เริ่มยอมรับคุณชายใหญ่แล้วค่ะ”

ท่านย่าพยักหน้า“นั่นสิ มิ้นท์ได้เริ่มมีใจให้กับเปปเปอร์อีกครั้งแล้ว เดิมทีเปปเปอร์นึกว่าทั้งชีวิตนี้ต้องสูญเสียมิ้นท์ไปตลอดชีวิต คาดไม่ถึงเลยว่าท้ายที่สุดแล้วกลับมีการพัฒนาเช่นนี้ ช่างเป็นความโชคดีของไอ้หมอนี่จริงๆ！”

“นี่ก็หมายความว่า คุณชายใหญ่กับคุณนายน้อยนั้น เป็นคู่ที่ฟ้าดินบรรจงสร้างขึ้นมาจริงๆเลย ต่อให้แยกจากกันไป แต่ท้ายที่สุดทั้งสองก็จะตกหลุมรักกันและกันอีก”ป้าแดงมองดูคู่ชายหญิงที่อยู่ไกลนั้นแล้วพูด

ผู้หญิงเดินสะดุดเล็กน้อย ผู้ชายก็จะกอดผู้หญิงไว้ที่อ้อมแขนนั้น ชายหญิงทั้งคู่ก็จ้องมองกัน มันทั้งโรแมนติกและงดงามจริงๆ

ท่านย่าได้ยิ้มเล็กน้อย“ใช่แล้ว นี่ก็คือพรหมลิขิต เอาล่ะ พวกเราไม่ดูพวกเขาแล้ว หากถูกพวกเขาเห็นเข้า คงรู้สึกเขินแน่ๆเลย มันไม่ง่ายเลยที่เปปเปอร์จะมีโอกาสที่ได้ใกล้ชิดกับมายมิ้นท์ ฉันดูออก ว่าในตอนนี้ท่าทีที่มายมิ้นท์มีต่อเปปเปอร์นั้น ยังคงมีการคำนึงถึงหลายอย่าง ดังนั้นจึงไม่ได้ยอมรับเปปเปอร์อย่างเต็มที่ หากเห็นว่าพวกเรากำลังแอบดูอยู่ล่ะก็ มิ้นท์คงจะเขินอายจนผลักเปปเปอร์ออกไป พอถึงตอนนั้นเปปเปอร์โกรธพวกเราก็แย่เลย”

“พูดถูกค่ะ”ป้าแดงยิ้มไปพร้อมกับพยักหน้า จากนั้นก็ปิดหน้าต่างของศาลาริมน้ำ

ทางนั้น ในที่สุดเปปเปอร์กับมายมิ้นท์ก็ได้เดินผ่านแผ่นหินนั้นไป

มายมิ้นท์ถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็ได้ดึงมือกลับเล็กน้อย เพื่อจะดึงมือออกมา

แต่ทว่าเปปเปอร์ก็ได้กำมือแน่นมาก เธอเอามือออกไม่สำเร็จในครู่หนึ่ง ทำได้เพียงขมวดคิ้วที่สวยงามแล้วจ้องมองเขา“ยังไม่ปล่อยมือของฉันอีกหรือ？”

เปปเปอร์ทำเหมือนกับว่าพึ่งตระหนักเรื่องนี้ได้เช่นนั้น จึงจะปล่อยมือของเธอออก“โทษทีนะ ไม่ได้สังเกตเลย”

มายมิ้นท์ได้มองเขาด้วยหางตา เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อสิ่งที่เขาพูดเลย

ไม่ได้สังเกต ใครจะไปเชื่อ？

เห็นได้ชัดว่าเขาจงใจที่จะไม่ปล่อยมือโอเคไหม？

ทั้งโมโหและตลก มายมิ้นท์ขี้เกียจที่จะสนใจเขา และเดินตรงไปที่ศาลาริมน้ำกลางทะเลสาบด้านหน้านั้น

เปปเปอร์หัวเราะเล็กน้อย ไม่ได้ตามไป แต่กลับเรียกคนใช้ที่ยืนอยู่ริมทะเลสาบนั้นมา

“คุณชายใหญ่คะ ไม่ทราบมีคำสั่งอะไรไหมคะ”คนใช้ได้เดินมาตรงหน้าของเขา และได้ถามด้วยความเคารพ

เปปเปอร์ได้เก็บรอยยิ้ม“คุณไปหาพ่อบ้าน บอกกับเขา ว่าให้เขาไปหาคน มาทุบทางเดินแผ่นหินที่สวนทิ้ง แล้วปูทางใหม่ที่มันราบเรียบและไม่ลื่น ”

ในวันข้างหน้าเขาจะพามายมิ้นท์มาที่นี่บ่อยๆ เธอยิ่งชอบใส่รองเท้าส้นสูงอยู่ด้วย แต่เขาก็ไม่สามารถอยู่ข้างเธอได้ตลอดเวลาเลย ดังนั้นเขาจึงได้สั่งให้คนมาเปลี่ยนทางเดินใหม่ซะเลย