รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 586

Z-H：ผมอยู่ชั้นล่างตึกคุณ

เมื่อมายมิ้นท์เห็นข้อความนี้แล้ว ก็ได้ยกเท้าขึ้นเดินไปทางระเบียงของห้องรับแขก ยืนตรงราวระเบียงแล้วมองลงไป เห็นไมบัคที่คุ้นเคย ที่อยู่ชั้นล่างตึกตรงริมถนน จอดอยู่ที่นั่น ด้วยความสูงศักดิ์สง่าผ่าเผย

และเปปเปอร์ก็ไม่ได้นั่งอยู่ด้านในของรถ แต่กลับเอนตัวพิงที่ประตูรถของด้านที่นั่งคนขับนั้น และกำลังก้มศีรษะดูโทรศัพท์อยู่

ราวกับว่าสัมผัสอะไรได้ ทันใดนั้นเปปเปอร์ก็ได้วางโทรศัพท์ลงแล้วเงยหน้าขึ้นมา จากนั้นดวงตาคู่นั้นก็ได้สบสายตากับมายมิ้นทันที

เปปเปอร์เลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ จากนั้นก็ยกมือขึ้น และได้โบกมือให้กับเธอ

มายมิ้นท์ก็คาดไม่ถึงเลยว่าเขาจะเห็นเธอได้ หลังจากที่ตะลึงไปพักหนึ่งแล้ว ก็ได้ยกมือขึ้นและโบกมือเช่นกัน

“รีบลงมา”เปปเปอร์ได้เอ่ยปากตะโกนออกมา

มายมิ้ยท์พยักหน้าเล็กน้อย“จะลงไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

พอพูดจบ เธอก็ได้หันหลังและเดินออกจากระเบียง

ในห้านาทีต่อมา เธอได้สะพายกระเป๋า พร้อมกับใส่รองเท้าส้นสูงมาถึงตรงหน้าของเปปเปอร์

เนื่องจากเดินเร็วเกินไปหน่อย บวกกับหิมะที่พึ่งจะละลาย และพื้นที่ยังลื่นมากอีกด้วย จึงทำให้มายมิ้นท์ทรงตัวไม่อยู่ เท้าลื่นไปทันที ทำให้คนทั้งคนล้มไปด้านหน้า

และด้านหน้าของเธอนั้นเป็นเปปเปอร์พอดี

เมื่อเปปเปอร์เห็นว่าเธอจะล้มลงไปแล้ว บนใบหน้านั้นไม่เพียงแต่ไม่มีความกังวลใจเลยสักนิด แต่กลับยิ้มออกมาทันที และได้กางแขนขวาโดยไม่รีบไม่ร้อน ทำท่าทางที่พร้อมจะรับเธอไว้

ท้ายที่สุด เขาก็ได้รับเธอไว้จริงๆ

มายมิ้นท์กระแทกเข้าไปในอ้อมแขนของเขาทันที เขารวบเก็บแขนขวาของเขา ได้โอบกอดเธอไว้ตรงหน้าอกของเขาอย่างแน่นหนา ก้มศีรษะมองดูเธอ และพูดเบาๆว่า：“ครั้งหน้าเดินให้ช้าหน่อยสิ”

ใบหน้ามายมิ้นท์แดงก่ำ ออกจากอ้อมแขนของเขาด้วยความเขินอาย“ฉันรู้แล้วค่ะ เมื่อกี้ขอบคุณนะคะ”

“เอาล่ะ ขึ้นรถเถอะครับ”เปปเปอร์ได้ดึงประตูรถ ให้เธอขึ้นไปก่อน

มายมิ้นท์ก็ไม่ได้เสแสร้งเช่นกัน เธอโยนสิ่งของในมือของเธอไปที่เบาะหลังก่อน แล้วจึงก้มลงนั่งที่นั่งข้างคนขับ

เปปเปอร์มองดูสิ่งของที่ถูกเธอโยนไปทางเบาะหลังนั้น และได้ถามว่า：“นั่นคืออะไรหรือ？”

“เป็นของขวัญที่ให้ท่านย่าน่ะ สิ่งของจำพวกสำหรับผู้สูงอายุ เป็นเครื่องนวดอะไรทำนองนั้น”มายมิ้นท์ได้ตอบกลับขณะคาดเข็มขัดนิรภัย

เปปเปอร์พยักหน้า ได้ปิดประตูรถให้กับเธอ และได้เดินไปทางที่นั่งคนขับ

ระหว่างทาง มายมิ้นท์ลังเลอยู่หลายครั้ง และในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากพูดออกมา“เปปเปอร์”

“อื้อ？”แววตาของเปปเปอร์มองไปทางเธอ ถามด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า“ทำไมหรือครับ？”

“ทำไมท่านย่าถึงได้บอกให้คุณเรียกฉันไปทานข้าวด้วยกันหรือคะ？”มายมิ้นท์ถามตรงๆ

เปปเปอร์ส่ายหัวเล็กน้อย“หลักๆแล้ว ผมก็ไม่รู้เลย แต่ในตอนนั้นที่ได้ฟังจากน้ำเสียงคำพูดของท่านย่าแล้วดูจริงจังมาก อาจจะมีเรื่องอะไรที่ต้องการจะคุยกับคุณมั้งครับ ไม่ว่ายังไงเธอก็ต้องให้ผมพาคุณไปให้ได้เลย”

“อย่างนี้เองหรือคะ”มายมิ้นท์พยักหน้าเล็กน้อย และไม่ได้ถามอีก

หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมงกว่า ก็ได้มาถึงที่บ้านเก่าตระกูลนวบดินทร์

พอเปปเปอร์ได้จอดรถเรียบร้อย มายมิ้นท์ก็ได้ปลดเข็มขัดนิรภัยออก หันหลังกลับไปถือถุงหลายอันที่วางไว้ที่เบาะหลัง จากนั้นจึงจะเปิดประตูและลงจากรถ

เปปเปอร์ได้มาถึงตรงหน้าของเธอ และได้ยื่นมือไปทางเธอ“สิ่งของนี้ให้ผมถือเถอะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ มันไม่ได้หนักเลย”มายมิ้นท์ส่ายหัวได้ปฏิเสธเขาไป“และอีกอย่าง คุณมีแขนข้างเดียวที่ยังดีอยู่ แล้วฉันเอาสิ่งของให้คุณอีก มันไม่รังแกคุณมากไปหน่อยหรือ？”

“นี่นับประสาอะไรกับการรังแกกันล่ะ”ทันใดนั้น ก็มีน้ำเสียงคนแก่ แต่น้ำเสียงกลับเต็มไปด้วยความเมตตาและอ่อนโยนนั้น ดังออกมาจากด้านหลังของมายมิ้นท์

ดวงตามายมิ้นท์เป็นประกาย รีบหันหลังกลับไป“ท่านย่า！”

ท่านย่าถูกป้าแดงพยุงอยู่แล้วเดินมาทางเธอ และมองดูเธอด้วยรอยยิ้ม“มิ้นท์ ไม่เจอกันตั้งหลายวัน สวยงามขึ้นอีกแล้วนะ วันนี้แต่งหน้าได้ดูดีใช้ได้เลย แม้ว่าจะไม่ค่อยเหมือนกับการแต่งหน้าตอนปกติของคุณเล็กน้อย แต่มันก็เหมาะกับคุณมากกว่า การแต่งหน้าก่อนหน้านั้นดูองอาจผึ่งผายมากไป ทำให้คนรู้สึกห่างเหินไปหน่อย แต่การแต่งหน้านี้ดีที่สุด ดูอ่อนโยน และสวยงามมากเลยนะคะ ”

เมื่อได้ยินคำชมของท่านย่าที่ชมการแต่งหน้าของตัวเองแล้ว มายมิ้นท์รู้สึกทั้งเขินอายและใจไม่เป็นสุขเล็กน้อย

เพราะว่าการแต่งหน้าในวันนี้ เป็นการแต่งหน้าแบบอ่อนๆ ที่เธอจงใจแต่งออกมาให้กับผู้ชายที่ชอบดู