รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 6

“ดูเหมือนจะชื่อราเม็งอะไรนั้น ด้านข้างยังมีลาเต้ไอ้น่าเกลียดนั่น”

“อะไรนะ ไม่คิดว่ามันจะกล้ามีชู้” พิศมัยโกรธหน้าดำหน้าแดง แผดเสียงสาปแช่งอย่างดุเดือด “นังหน้าไม่อาย! มันอยู่ไหน ฉันจะฉีกมันเป็นชิ้นๆ!”

“มายมิ้นท์บอกว่าหย่ากับพี่ชายผมแล้ว” เห็นสีหน้าพี่ชายบึ้งตึงอย่างน่ากลัว ปีโป้จึงเอ่ยถามอีก “เธอพูดจริงหรือเปล่า?”

เปปเปอร์เอาแต่เม้มปากสนิท สีหน้าเคร่งขรึมไม่พูดอะไร เห็นได้ชัดว่ายอมรับแต่โดยดี

ไม่รู้ว่าพิศมัยคิดอะไรได้ เธออึ้งไป เผยรอยยิ้มบนใบหน้าทันที “หย่าแล้วก็ดี! นับว่ามันยังรู้ว่าต้องทำยังไง! ในใจของฉันยอมรับเพียงส้มเปรี้ยวเป็นลูกสะใภ้ของฉัน นังนั่นไม่มีค่าอะไร!”

ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น คำสาปแช่งของพิศมัย เปปเปอร์ได้ยินแล้วไม่น่าฟังเป็นพิเศษ “ไม่ต้องพูดอีกแล้ว”

เขาหยิบเสื้อโค้ตด้านข้าง ออกไปจากบ้าน

ปีโป้มองแผ่นหลังของพี่ชายอย่างมึนงง “แม่ มายมิ้นท์จะไม่กลับมาแล้วจริงๆ ใช่ไหม?”

พิศมัยส่งเสียงเย็นชา “มันกล้าเหรอ! ถึงมันต้องการหย่า ก็อย่าคิดแบ่งเงินลูกชายของฉัน!”

ปีโป้ไม่พูดจา ก้มหน้าไม่รู้คิดอะไรอยู่

ทันใดนั้น เขาพบว่ามีสายตาจ้องมองอยู่ จึงเงยหน้าขึ้นไปมองโดยไม่รู้ตัว

ส้มเปรี้ยวยืนอยู่ตรงหน้าราวจับเงียบๆ ไม่รู้ว่ามาอยู่นานแค่ไหนแล้ว

สบเข้ากับสายตาตกใจของเขา ส้มเปรี้ยวยิ้มบางๆ ส่งเสียงนุ่มนวลเป็นพิเศษ “น้องปีโป้”

แม่เคยพูดว่า ส้มเปรี้ยวเป็นลูกสาวคนเดียวของนักธุรกิจใหญ่ สามารถช่วยกิจการของพี่ชายได้มาก ส่วนมายมิ้นท์เป็นแค่เด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่ แค่ใช้เงินของพี่ชาย

ความคิดอันชาญฉลาดปรากฏขึ้นทันที

ปีโป้ส่งยิ้มเป็นมิตรให้ส้มเปรี้ยว “พี่ส้มเปรี้ยว”

…

วันต่อมา มายมิ้นท์ตื่นแต่เช้าแต่งตัวเป็นพิเศษ

เธอหยิบชุดเดรสรัดรูปสีดำจากตู้เสื้อผ้ามาสวมใส่ เธอเคยสวมให้เปปเปอร์ดูครั้งหนึ่ง ถูกเขาพูดว่าน่าเกลียด หลังจากนั้นเธอก็ไม่เคยสวมอีกเลย