รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 7

เห็นเขามีท่าทางลึกลับ กระตุ้นความแปลกใจของมายมิ้นท์ “นายบอกมาก่อน ฉันจะได้ตัดสินใจว่ะไปหรือเปล่า”

ราเม็งถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “พี่ครับ ผมบอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิ”

มายมิ้นท์เห็นเขาทำท่าทางเศร้าใจ จึงอดหัวเราะไม่ได้

เมื่อเปปเปอร์ออกมาจากประตู มองเห็นชายหนุ่มก้มหน้าลงไปพูดอะไรข้างหูมายมิ้นท์พอดี

มายมิ้นท์หัวเราะอย่างมีความสุข ดวงตาคู่นั้นช่างสดใสเหลือเกิน

เดิมทีเขาจะเข้าไปในรถ แต่เขาหยุดลง หันตัวไปมองชายหญิงคู่นั้นอย่างเย็นชา แววตาปกคลุมไปด้วยหิมะเหน็บหนาวจนถึงกระดูก

หลังจากทั้งสองแต่งงานกัน เธอไม่เคยหัวเราะแบบนี้เลย

เธอพูดข้างหูไปเรื่อยไม่รู้จักจบ ทั้งหมดเป็นเรื่องจุกจิกหยุมหยิม ทุกครั้งที่ดวงตาคู่นั้นมองเขา ล้วนมีแต่ท่าทางระมัดระวัง

ความจริงแล้วเขาไม่ชอบเธอที่เป็นแบบนั้น รู้สึกว้าวุ่นใจ

คิดไม่ถึงว่าพอหย่าแล้ว เธอจะเปลี่ยนไปเป็นอีกคน เปล่งประกายแสงจากภายในสู่ภายนอก

เพราะผู้ชายคนนั้น?

มุมปากของเปปเปอร์ยิ้มเย็นชา

ผู้หญิงนอกใจที่ไม่รักตนเอง ไม่คู่ควรให้เขามอง!

“คุณผู้ชายครับ?” ผู้ช่วยเหมันตร์เห็นเจ้านายตนเองไม่ยอมขึ้นรถ จึงเอ่ยเตือนอย่างระมัดระวัง

เปปเปอร์ถอนสายตากลับมา เข้าไปนั่งในรถ “กลับ”

ไม่รู้ว่าผู้ช่วยเหมันตร์เข้าใจผิดหรือเปล่า รู้สึกว่าคุณผู้ชายโกรธมาก สีหน้าน่าตกใจ...

มายมิ้นท์เพิ่งจะนั่งลงบนเบาะด้านข้างคนขับ หางตาชำเลืองเห็นเปปเปอร์จากไป

หลังจากรถขับไป เธอมองต้นไม้ด้านนอกที่ผ่านไปรวดเร็วอย่างใจลอย