รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 8

คฤหาสน์ตระกูลนวบดินทร์——

พิศมัยกำลังสั่งคนรับใช้ลบร่องรอยที่มายมิ้นท์เคยอาศัยอยู่ ผ้าปูเตียงที่เคยนอน รองเท้าแตะที่เคยสวมใส่ ผ้ากันเปื้อนที่เคยใช้ แม้แต่ชามตะเกียบที่เคยใช้ก็ให้ทิ้งหมด

“นี่แม่ทำอะไรครับ?” เปปเปอร์ที่กลับมาขมวดคิ้วเล็กน้อย

พิศมัยส่งเสียงทางจมูกเบาๆ “สิ่งของนังนั่นจะเหลือทิ้งไว้ทำไม? หลังจากนี้ส้มเปรี้ยวจะแต่งเข้ามาแล้ว”

คิดอะไรขึ้นมาได้ เธอรีบขยับไปใกล้ “เปอร์ นังนั่นมันเลิกกับลูกแล้วใช่ไหม? แม่จะบอกลูกให้ฟังนะ เงินที่ลูกหามาด้วยความยากลำบาก มันอย่าได้คิดเอาไปแม้แต่นิดเดียว!”

เขาพูดอย่างเรียบเฉย “เธอไม่ต้องการอะไรทั้งนั้น”

เห็นได้ชัดว่าพิศมัยไม่เชื่อ “เป็นไปไม่ได้ มันไม่มีเงินสักนิดเดียว ทำไมถึงไม่ฉวยติดมือจากลูกไปสักส่วน? ไม่งั้นมันจะเอาเงินจากไหนไปเลี้ยงชายชู้ข้างนอก?”

นึกถึงความสัมพันธ์ของมายมิ้นท์กับนายแบบคนนั้น จู่ๆ ขมับของเปปเปอร์ก็กระตุก ไม่อยากรับมือกับพิศมัยอีกต่อไป สั่งให้ผู้ช่วยเหมันตร์นำข้อตกลงการหย่าให้เธอดูทันที

ขึ้นมาชั้นบน ส้มเปรี้ยวกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ตรงหน้าต่าง

เธอเงยหน้าขึ้น ส่งยิ้มให้เขาอย่างนุ่มนวล “คุณกลับมาแล้ว”

เปปเปอร์เห็นรอยยิ้มที่เงียบสงบของเธอ อาการใจร้อนในก้นบึ้งหัวใจสงบลงอย่างช้าๆ

ร่างกายดีขึ้นบ้างไหม?

“ก็ดีนะ อยู่แต่ในห้องน่าเบื่อมาก เลยหาหนังสือมาอ่านฆ่าเวลา” ส้มเปรี้ยววางหนังสือลงบนโต๊ะข้างเตียง หลังจากลุกขึ้นมาก็กอดเอวฝ่ายชายจากด้านหลัง “เปปเปอร์ คุณเสียใจที่หย่ากับเธอไหมคะ?”

เสียงของเปปเปอร์ทุ้มต่ำ “มีอะไรให้เสียใจ ผมไม่ได้รักเธอ ยิ่งไปกว่านั้น เธอนอกใจก่อน”

มุมปากของส้มเปรี้ยวกระดกขึ้นเบาๆ

ฝ่ายชายหันตัวมา โอบกอดเธอ “อย่าพูดถึงเธออีกเลย ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือร่างกายของคุณ เดือนหน้าคุณลุงเยี่ยมบุญ จะจัดงานเลี้ยงเพื่อคุณ รีบหายไวๆ”

ส้มเปรี้ยวกะพริบตา “เข้าใจแล้วค่ะ”

หลังจากเปปเปอร์ออกไป เธอกดโทรหาพ่อบ้านตระกูลภักดีพิศุทธิ์