รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 608

มายมิ้นท์อดไม่ได้ที่หลับตาลง ยื่นมือออกไป พลางกอดคอของเปปเปอร์

เมื่อสักครู่นี้เธอกำลังล้างแก้วชาอยู่ ในมือเต็มไปด้วยกลิ่นของชา

เนื่องจากตอนที่กอดคอของเปปเปอร์ ชาที่ปลายนิ้วของเธอกลายเป็นหยดน้ำ แล้วหยดเข้าไปในหลังคอเสื้อของเปปเปอร์

ร่างกายที่เย็นของเปปเปอร์แข็งทื่อชั่วขณะ แต่ว่าไม่นานก็กลับสู่ภาวะปกติ

แต่ว่าความแรงที่เขาจูบมายมิ้นท์ แรงขึ้นไม่น้อย ราวกับว่ากำลังลงโทษที่เธอทำให้ชาหยดเข้าไปในเสื้อของเขา

มายมิ้นท์โดนจูบหนักมาก ใบหน้าจิ้มลิ้มแดงก่ำ สุดท้ายสุดท้ายเธอก็บีบเนื้อนุ่มๆรอบเอวของเขา เมื่อเขารู้สึกเจ็บ จึงได้ปล่อยตัวเธอออก

หลังจากที่มายมิ้นท์ได้รับอิสระ จึงรีบออกจากอ้อมกอดของเปปเปอร์แล้วเดินไปอีกทางหนึ่ง สองมือค้ำอยู่บนโต๊ะทำอาหารพลางหอบเล็กน้อย

ใบหน้าที่แดงก่ำของเธอยังไม่จางหาย สายตาก็แดงเล็กน้อย ออดอ้อนทั้งคนจนละสายตาไม่ได้

การที่มายมิ้นท์เป็นเช่นนี้ ทำให้สายตาของเปปเปอร์อดไม่ได้ที่จะหดหู่ลง ลูกกระเดือกอดไม่ได้ที่จะขยับ น้ำเสียงแหบแห้งพลางพูดขึ้นว่า：“มายมิ้นท์……”

“น้ำเดือดแล้ว！”เขายังไม่ทันพูดจบ ก็มีเสียงน้ำเดือดปุดๆมาขัดจังหว่ะ

เมื่อเห็นหญิงสาวรีบร้อนที่จะไปปิดไฟ เปปเปอร์ก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

เดิมทีเขายังต้องการทำต่อ แต่ว่าตอนนี้ก็ช่างเถอะ

หลังจากชงชาเสร็จ มายมิ้นท์ก็วางกาน้ำชาไว้บนถาด พลางพูดกับชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆว่า：“ไปกันเถอะ พวกเราออกไปเถอะ”

เปปเปอร์อึมหนึ่งที แล้วตามเขาออกไปจากห้องครัว

มายังห้องรับแขก มายมิ้นท์วางถาดไว้บนโต๊ะน้ำชา แล้วรินชาให้กับเขา“ชานี้ฉันซื้อมานานแล้ว แม้ว่าจะยังไม่เสีย แต่ว่าก็ไม่ใช่ของที่มีชื่อเสียง ราคาแพง คุณต้องทนดื่มหน่อย”

“ไม่เป็นไรครับ”เปปเปอร์ยกชาที่เธอรินให้ แล้วค่อยๆเป่าเบาๆพลางพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า：“ขอแค่เป็นสิ่งที่คุณชง ผมก็ชอบทั้งนั้น”

มายมิ้นท์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ“แล้วถ้าหากว่าเป็นยาพิษ คุณจะยังชอบอยู่ไหมคะ？”

“หากเป็นสิ่งที่คุณยกมาเสิร์ฟด้วยตนเอง ผมก็จะดื่มมันลงไปอย่างไม่ลังเล”เปปเปอร์มองไปยังเธอ พลางตอบกลับอย่างตั้งใจ “แต่ต้องอยู่ในเงื่อนไขที่ว่า คุณทำใจได้ไหม？”

มายมิ้นท์เม้มริมฝีปากสีแดง“คุณก็รู้อยู่แล้ว แล้วจะยังมาถามอีก”

เธอรักเขาแล้ว และจะทำใจวางยาเขาได้ยังไง

อีกอย่าง แม้ว่าต่อไปจะไม่ได้รักกันแล้ว หรือเขาเปลี่ยนใจ เธอก็ไม่เสียใจที่ทำเช่นนี้

เพราะว่าการเดินในเส้นทางที่สุดโต่ง ไม่ใช่วิธีการแก้ไขปัญหาที่ดีที่สุด แต่กลับทำให้มือของตนสกปรก

หากท้ายที่สุดแล้ว เธอกับเขาเดินมาถึงจุดนั้นจริงๆ สิ่งที่เธอจะทำก็เป็นเพียงเดินอย่างใสสะอาด และไม่พบเจอกับเขาอีกเลย

“กำลังคิดอะไรอยู่เหรอครับ คิ้วถึงได้ขมวดแน่นขนาดนั้น”เมื่อเห็นมายมิ้นท์ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เปปเปอร์ยื่นมือออกมา พลางจิ้มที่คิ้วที่กำลังขมวดอยู่ของเธอเบาๆ

แววตาของมายมิ้นท์เป็นประกายเล็กน้อย เมื่อได้สติกลับมา ก็ผ่อนคลายอารมณ์ที่อยู่ในใจลง พลางส่ายศีรษะเล็กน้อย“ไม่มีอะไรค่ะ”

เมื่อเห็นว่าเธอกำลังหลบหลีกอะไรบางอย่างอยู่อย่างเห็นได้ชัด เปปเปอร์จึงหรี่ตา ไม่นานก็แสร้งทำเป็นมองไม่เห็น วางแก้วชาลงพลางลุกขึ้นยืน“ดึกแล้ว ผมควรกลับแล้ว คุณรีบพักผ่อนเถอะ”

ในเมื่อเธอไม่อยากพูด เขาก็จะไม่บังคับ

แต่ละคนล้วนมีความลับ นี่เป็นเรื่องปกติ

ขอเพียงเธอไม่เปลี่ยนใจที่จะคืนดีกับเขา เรื่องอื่น เขายอมรับได้ทั้งนั้น

อีกทั้งเขาก็มีเรื่องที่ปิดบังเธอเช่นกัน

เมื่อมายมิ้นท์ได้ยินว่าเปปเปอร์เตรียมที่จะจากไป จึงลุกขึ้นจากโซฟา “ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปส่งคุณที่ด้านหน้าประตู”

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อย

ทั้งสองเดินออกไปด้านหน้าประตู

เมื่อถึงด้านหน้าประตู มายมิ้นท์ก็เปิดประตูออก เมื่อเปปเปอร์เปลี่ยนรองเท้าเรียบร้อยแล้ว ก็เดินออกไปข้างนอก “ส่งแค่นี้ก็แล้วกัน ด้านนอกอากาศหนาวมาก คุณไม่ต้องออกมาหรอก”

มายมิ้นท์พยักหน้าลง“งั้นก็ได้ค่ะ คุณเดินทางดีๆนะคะ ระหว่างทางก็ระมัดระวังหน่อยค่ะ”

“ผมทราบแล้ว”เปปเปอร์รับคำ จากนั้นก็รอเธออยู่ข้างนอก ยังไม่ได้คิดที่จะเดินจากไปจริงๆ

มายมิ้นท์เอียงศีรษะอย่างไม่เข้าใจ“ทำไมเหรอคะ？”

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์ขยับ“คุณ……”

ไม่คิดที่จะรั้งเขาหน่อยเลยเหรอ？

ดึกขนาดนี้แล้ว เธอไม่เป็นกังวลเลยเหรอว่า เขาออกไปข้างนอกจะอันตราย？

เปปเปอร์มองมายมิ้นท์อย่างมีความหวัง ในใจหวังเป็นอย่างยิ่งว่าเธอจะเอ่ยปากรั้งเขาไว้

แต่ว่ามายมิ้นท์ก็ไม่เข้าใจความหมายของเขาเลยแม้แต่น้อย ความสงสัยที่เผยอยู่บนใบหน้าเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ “เกิดอะไรขึ้นกับฉันเหรอคะ？บนใบหน้าของฉันมีอะไรติดอยู่หรือเปล่าคะ？”