รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 607

เมื่อฟังคำพูดของมายมิ้นท์แล้ว เปปเปอร์ก็พยักหน้าเล็กน้อย“คุณพูดถูก”

มายมิ้นท์ยิ้มเล็กน้อย พลางถามขึ้นอีก：“แม้ว่าฉันตามหาพวกเขาจริงๆ และตามหาพวกเขาจบพบ แล้วต่อจากนั้นพวกเราควรที่จะปฏิสัมพันธ์กันยังไง？เป็นคนในครอบครัวก็ไม่เหมาะสม เพราะถึงยังไงก็ไม่ได้มีพื้นฐานความรู้สึก เป็นญาติก็ไม่เหมาะสม เพราะถึงยังไงก็เป็นพ่อแม่แท้ๆ ดังนั้นไม่ว่าจะเดินหน้าหรือถอยหลังก็ยากทั้งคู่ สู้ไม่ตามหาพวกเขาตั้งแต่แรกดีกว่า การรักษาสถานะปัจจุบัน เป็นสิ่งที่ดีที่สุด”

อีกทั้งยังมีคำพูด คำพูดหนึ่งที่เธอไม่ได้พูด

นั่นก็คือ บางทีพวกเขาอาจจะตายไปแล้ว

“ไม่ตามหาก็ไม่คิดถึง น่าจะเหมาะสมที่สุด”เปปเปอร์พยักหน้า

พูดตามความจริง เมื่อได้ยินว่ามายมิ้นท์ไม่ตามหาพ่อแม่แล้ว เขาก็คลายความกังวลลงไม่น้อย

หากเธอต้องการตามหา แม้ว่าเขาจะห้าม สักวันหนึ่งเธอก็คงรู้ว่าตนเป็นลูกสาวแท้ๆของสามีภรรยาเยี่ยมบุญ เมื่อถึงเวลานั้น เธอจะเป็นยังไง？

ดังนั้น ไม่ตามหาน่าจะดีที่สุด อย่างน้อยเมื่อเป็นเช่นนี้ การที่เธอไม่ได้อยากรู้สถานะที่แท้จริงของตนเอง ก็ยังคงมีความหวังว่าชาตินี้เธอคงไม่รู้ว่าพ่อแม่ที่แท้จริงของเธอคือสามีภรรยาเยี่ยมบุญ

“ใช่แล้ว ดังนั้นตอนที่ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้เป็นลูกสาวแท้ๆของพ่อกับแม่ ฉันจึงเสียใจเพียงเล็กน้อย แล้วก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจอีกต่อไป เพราะว่าฉันรู้ว่า นับตั้งแต่ที่ฉันมายังตระกูลกิตติภัคโสภณ ฉันก็คือลูกสาวของพ่อกับแม่ ส่วนพ่อแม่แท้ๆ ไม่ว่าเป็นเพราะเหตุผลอะไรที่พ่อกับแม่แท้ๆของพวกเขาไม่ต้องการฉัน แต่ว่านับตั้งแต่ที่ฉันปรากฏตัวที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า พรหมลิขิตระหว่างฉันกับพวกเขาก็ได้สิ้นสุดลงแล้ว”มายมิ้นท์พูดขึ้น

“คุณคิดแบบนี้ก็ดีแล้ว”เปปเปอร์พยักหน้า

มายมิ้นท์คลึงที่คิ้ว“แต่ว่าแม้จะพูดเช่นนี้ แต่ฉันกับพ่อและแม่ก็ไม่ใช่สายเลือดเดียวกัน”

“ดังนั้นคุณก็เลยต้องการให้ดารามายมีลูก เพราะว่าคุณคิดว่าคุณไม่ใช่ลูกแท้ๆของสามีภรรยาไตรภูมิ ดังนั้นคุณก็เลยต้องการให้ดารามายมอบทายาทที่แท้จริงของตระกูลกิตติภัคโสภณที่มีสายเลือดตระกูลกิตติภัคโสภณไว้？”เปปเปอร์เดาว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

ริมฝีปากของมายมิ้นท์เผยรอยยิ้มขมขื่นออกมา“คุณพูดได้ถูกต้อง ฉันมีความคิดเช่นนี้ แม้ว่าดารามายจะวางยาทำร้ายพ่อ แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตามดารามายก็เป็นลูกแท้ๆของพ่อ และเป็นลูกเพียงคนเดียวของพ่อ ฉันจะต้องทำให้ดารามายต้องชดใช้ แต่ในขณะเดียวกกันฉันก็ต้องการให้ดารามายทิ้งสายเลือดไว้ให้กับพ่อด้วย ”

“ต่อไปดารามายจะต้องติดคุกอย่างแน่นอน ถ้าอย่างนั้นเด็กคนนั้นคุณจะเป็นคนเลี้ยง？”เปปเปอร์มองไปที่เธอ

มายมิ้นท์พยักหน้า“อึม ฉันเลี้ยง แต่ว่าฉันไม่ได้เลี้ยงแทนดารามาย แต่ฉันเลี้ยงแทนตระกูลกิตติภัคโสภณ เลี้ยงผู้สืบทอดตระกูลคนหนึ่ง ฉันจะเลี้ยงให้เขาเติบใหญ่ จะไม่ให้เขาได้รับนิสัยที่ไม่ดีของดารามายเลยแม้แต่น้อย หลังจากที่เขาเติบใหญ่แล้ว ฉันจะให้เขาเป็นคนสืบทอดเทนเดอร์กรุ๊ปต่อไป นี่เป็นเพียงวิธีการเดียวที่ฉันจะสามารถตอบแทนบุญคุณของพ่อกับแม่ที่เลี้ยงดูฉันมา”

แน่นอน หากเธอเป็นลูกแท้ๆของพ่อกับแม่ เธอคงไม่ทำเช่นนี้

แต่เธอกลับไม่ใช่ดารามายต่างหากที่ใช่

ดังนั้นเธอจึงทำได้เพียงสืบสายเลือดจากดารามาย

“ผมเข้าใจความหมายของคุณแล้ว คุณอยากทำก็ทำเถอะครับ ผมจะช่วยคุณเลี้ยงเขาเอง”เปปเปอร์พูดขึ้นอย่างอ่อนโยน

มายมิ้นท์นั่งตัวตรง“คุณไม่คิดว่าวิธีการของฉัน ยากที่จะทำให้คนยอมรับได้เหรอคะ？”

เพราะไม่ใช่ทุกคน ที่จะใช้วิธีการตอบแทนบุญคุณแบบนี้

“ไม่ครับ”เปปเปอร์ส่ายศีรษะ“ขอเพียงคุณคิดว่าเป็นเรื่องที่ถูกต้อง งั้นคุณก็ทำอย่างกล้าหาญเถอะครับ ไม่ว่าอะไร ผมจะอยู่เป็นเพื่อนคุณเอง”

อีกอย่าง ก็แค่เด็กคนเดียว ก็ไม่ใช่ว่าเขาจะรับไม่ได้

อีกทั้งเด็กคนนั้นก็ไม่ใช่เด็กที่เธอท้องกับชายอื่น

“ขอบคุณค่ะ”เมื่อได้ยินคำพูดที่สนับสนุนและให้กำลังใจขอเปปเปอร์ ในใจของมายมิ้นท์ก็รู้สึกอบอุ่นขึ้น และรู้สึกซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก สีหน้าเผยความอ่อนโยนออกมา

“คุณไม่ต้องขอบคุณผม ต่อไปพวกเราก็เป็นคนคนเดียวกันแล้ว ดังนั้นแน่นอนว่าผมต้องยืนอยู่เคียงข้างคุณ”เปปเปอร์ยื่นมือออกไป ปัดผมที่กระจัดกระจายอยู่ข้างหูของเธอ“แต่ว่าจะให้ดารามายท้องคนเดียวไม่ได้”

“ฉันรู้”มายมิ้นท์อึมหนึ่งที พลางพูดขึ้นอย่างตั้งใจว่า：“ดารามายคงไม่ยอมท้องง่ายๆ บางอีกอาจจะแอบไปทำแท้งก็ได้ ดังนั้นฉันก็ไม่ได้ต้องการให้ดารามายท้องตั้งแต่แรก ฉันเพียงแค่ต้องการยีนของดารามายเท่านั้น”

เมื่อได้ยีนของดารามายก็นำไปมอบให้หน่วยงานที่เชี่ยวชาญในต่างประเทศ เพียงสิบเดือนก็จะได้เด็กมาแล้ว

“ถ้าอย่างนั้นก็ดีครับ ต้องการให้ผมช่วยไหม？”เปปเปอร์คีบกุ้งที่ปอกเปลือกแล้วใส่ในชามให้กับเธอ

มายมิ้นท์ส่ายศีรษะ“ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันจัดการเองได้”

“ได้ครับ หากมีเรื่องอะไรให้ช่วย คุณก็บอกผมได้เลยทันที คุณไม่ต้องคิดว่าการทำเช่นนี้ไม่ดี เพราะพวกเราก็จะคืนดีกันแล้วไม่ใช่เหรอครับ？”เปปเปอร์วางตะเกียบลง ตั้งใจมองไปที่เธอ

มายมิ้นท์ประสานสายตากับเขา พลางมองไปยังสายตาที่คาดหวังของเขา ในที่สุดก็พยักหน้า “ได้ค่ะ หากต้องการความช่วยเหลือ ฉันจะไปหาคุณ”

“อึม”เปปเปอร์งุ้มริมฝีปาก พลางยิ้ม

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ ก็แปดโมงแล้ว

เปปเปอร์ขับรถพามายมิ้นท์มาส่งยังคอนโดพราวฟ้า

เปปเปอร์ตามมายมิ้นท์มายังคอนโดของเธอ