รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 619

มายมิ้นท์ได้มองดูเปปเปอร์อยู่ครู่หนึ่ง ราวกับว่าลังเลใจอยู่เล็กน้อย

แต่เมื่อเธอเห็นรอยคล้ำจางๆ ใต้ตาของเปปเปอร์นั้น เธอได้ส่ายหัวเล็กน้อย“ไม่เป็นไรแล้ว อยู่บนรถเลย รอเขาตื่นแล้วค่อยว่ากันและกัน”

เขาในช่วงนี้คงจะเหนื่อยมากสินะ มีรอยคล้ำใต้ตาแล้วด้วย

ไม่รบกวนการนอนหลับของเขาแล้วจะดีกว่า หากพยุงเขาขึ้นไปด้วยกัน เขาต้องตื่นระหว่างทางแน่ๆ

ดังนั้น ปล่อยให้เขานอนเช่นนี้อีกสักพักเถอะ

เมื่อเลขาซินดี้เห็นมายมิ้นท์พูดเช่นนี้ ก็ไม่ได้พูดให้เธออีกต่อไป

มายมิ้นท์ได้ยกข้อมือขึ้นแล้วมองดูนาฬิกา“นี่ก็ไม่เช้าแล้ว ไม่ก็คุณกลับไปก่อนเลย ขับรถฉันไป”

เธอได้ยื่นกระเป๋าของตัวเองไปให้

ในช่วงสองวันที่ผ่านมา เปปเปอร์เป็นคนมารับมาส่งเธอเสมอ รถของเธอก็จอดอยู่ที่นี่มาโดยตลอด ไม่ได้ขยับไปไหนเลย

พอดีเลยในตอนนี้ก็สามารถให้เลขาซินดี้ขับรถไป

เลขาซินดี้ก็ไม่ได้ปฏิเสธอะไร หลังจากรับกระเป๋าของมายมิ้นท์มา ก็ได้ค้นหากุญแจรถ

พอหากุญแจรถเจอแล้ว เธอก็คืนกระเป๋าให้กับมายมิ้นท์“ประธานมายมิ้นท์คะ ถ้างั้นฉันไปก่อนนะคะ”

มายมิ้นท์ได้ตอบตกลงก่อน จากนั้นก็นึกอะไรขึ้นได้ แล้วได้เรียกเธอไว้“รอก่อน”

“ประธานใหญ่มีคำสั่งอะไรอีกหรือเปล่าคะ？”เลขาซินดี้ได้เก็บมือที่ยื่นไปเปิดประตูรถนั้น

มายมิ้นท์ได้เม้มริมฝีปากเล็กน้อยแล้วพูดว่า：“ทางด้านโรงพยาบาลนั้น คุณส่งคนไปเฝ้าระวังดารามายไว้ ในช่วงสองสามวันนี้ อย่าให้เธอออกจากโรงพยาบาลเลยแม้แต่ก้าวเดียว”

หลังจากเก็บเซลล์ไข่ของดารามายได้แล้ว เธอก็จะต้องอยู่ในโรงพยาบาลสองสามวันอย่างแน่นอน

ในสองสามวันนี้ ไม่สามารถปล่อยให้ดารามายไปไหนมาไหนได้เด็ดขาด

หากออกไปบ้าคลั่งอะไร ไปทำอะไรก็คงจะมีปัญหาแน่ๆ

เลขาซินดี้ก็รู้ว่ามายมิ้นท์กำลังกังวลอะไรอยู่ ก็ได้พยักหน้าด้วยสีหน้าที่จริงจัง“วางใจได้เลยค่ะประธานมายมิ้นท์ ฉันจะจัดการให้ค่ะ”

“ถ้างั้นก็ดี ไปเถอะ ระหว่างทางขับรถระมัดระวังหน่อยนะ”มายมิ้นท์ได้ยิ้มเล็กน้อย

เลขาซินดี้ได้ดันแว่นตา“โอเคค่ะ งั้นฉันไปก่อนนะคะประธานใหญ่”

มายมิ้นท์ได้พยักหน้าเล็กน้อย

เลขาซินดี้ได้เปิดประตูลงจากรถ แล้วเดินจากไป

มายมิ้นท์ก็ได้นั่งอยู่บนรถ รอเปปเปอร์ตื่นนอน

รอครั้งนี้ ก็ได้รอไปนานถึงสองชั่วโมง ฟ้าได้มืดลงสนิท และเป็นช่วงเวลาสองทุ่ม เกือบจะสามทุ่มแล้ว

เปปเปอร์ได้ลืมตาขึ้นมา ดูออกทันทีว่าตัวเองยังคงอยู่ในรถตัวเอง

มายมิ้นท์รู้สึกได้ว่าจังหวะการหายใจของผู้ชายบนไหล่ของเธอเปลี่ยนไป ไม่คงที่เหมือนตอนที่เขาหลับเช่นนั้น และได้หันไปมอง“ตื่นแล้วหรือคะ？”

“อื้อ”เมื่อเปปเปอร์เห็นว่าตัวเองยังคงพิงบนไหล่ของเธออยู่ ก็รีบเงยหน้าขึ้น แล้วนั่งตัวตรง

หลังจากที่ศีรษะของเขาได้ยกขึ้น มายมิ้นท์รู้สึกได้ทันทีว่าคนทั้งคนของเธอผ่อนคลายไปหมด ร่างกายก็สามารถเคลื่อนไหวได้แล้ว ไม่ต้องอยู่ท่าเดิมอีกต่อไป

แต่ว่า ไหล่นี่กลับปวดเมื่อยอย่างมาก

“กี่โมงแล้วครับ？”เปปเปอร์ได้นวดตรงขมับแล้วถาม

ภายในรถนั้นได้เปิดไฟสลัวๆ หลอดเล็กไว้ แต่ภายนอกรถนั้น กลับมืดสนิทไปหมด

คิดว่า ภายนอกรถนั้นน่าจะเป็นเวลากลางคืนแล้ว

“สองทุ่มสี่สิบนาทีแล้ว”มายมิ้นท์ได้ชี้ไปที่นาฬิกาข้อมือแล้วพูด

ดวงตาเปปเปอร์มีความตกตะลึงแวบวาบผ่าน“ดึกขนาดนี้แล้วหรือ？”

“อื้อ”มายมิ้นท์ได้พยักหน้า

เปปเปอร์ได้เม้มริมฝีปากเล็กน้อย

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แต่ว่าเขาจำได้ว่าในตอนที่ตัวเองหลับนั้น ฟ้ายังไม่ได้มืดสนิทไปหมด

นั่นก็หมายความว่า ในตอนนั้น เป็นช่วงเวลาประมาณหกโมงเย็น

เขาหลับไปอย่างน้อยสองชั่วโมง！

“คุณให้ผมพิงบนไหล่ของคุณมาตลอดเลยหรือ？”เปปเปอร์มองดูมายมิ้นท์

มายมิ้นท์ได้นวดตรงไหล่ที่ปวดเมื่อยนั้นเล็กน้อย“ใช่น่ะสิ”

เปปเปอร์ได้ถามอีก“ทำไมไม่เรียกผมให้ตื่น？”

มายมิ้นท์ได้วางมือลง“ขี้เกียจเรียกคุณ”

เปปเปอร์มองดูเธอ จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่เธอพูดนั้นเป็นเรื่องโกหก

ไม่ใช่เพราะว่าเธอขี้เกียจเรียกเขา แต่เป็นเพราะไม่ต้องการจะเรียกเขาแต่แรกต่างหาก อยากให้เขาได้นอนสินะ

เปปเปอร์ได้ถอนหายใจเบาๆ จากนั้นก็ได้ยื่นมือออกไป นวดตรงไหล่ให้เธอ“ครั้งหน้าอย่างทำแบบนี้อีก ไม่เหนื่อยหรือไง？”

“ไม่เท่าไหร่”มายมิ้นท์ก้มศีรษะลงแล้วยิ้ม จากนั้นก็จับมือของเขา เอาลงจากไหล่ของเธอ“เอาล่ะ พวกเราลงจากรถก่อนเถอะ น้ำมันรถแทบจะหมดแล้ว”

เปิดแอร์ระบบอุ่นมาเป็นเวลานาน จะเปลืองน้ำมันรถเยอะมาก

เปปเปอร์เหลือบมองไฟเตือนน้ำมันตรงหน้า พูดเบาๆว่า：“ไม่เป็นไร เติมอีกก็จบแล้ว”

เขารวย