รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 63

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง เยี่ยมบุญกลับมาถึงตระกูลภักดีพิศุทธิ์

พ่อบ้านรีบเข้ามาต้อนรับ เยี่ยมบุญยื่นเสื้อสูทให้ “คุณนายกับคุณหนูล่ะ”

“คุณนายกับคุณหนูอยู่ในห้องครับ” พ่อบ้านเอาเสื้อพาดที่แขนและตอบ

เยี่ยมบุญตอบรับ และเดินขึ้นไปข้างบน

ข้างบนห้อง คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์กับส้มเปรี้ยวนั่งอยู่ปลายเตียง กำลังก้มหน้าดูอัลบั้ม

ส้มเปรี้ยวชี้ไปบนรูปของตัวเอง “แม่ยังจำรูปนี้ได้ไหม”

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ลูบผมยาวของลูกสาวอย่างเอ็นดู “จำได้สิ นี่เป็นรูปตอนลูก 6 ขวบ แม่จำได้ตอนนั้นลูกเล่นซ่อนแอบ แม่หายังไงก็หาไม่เจอ ตกใจแทบแย่ นึกว่าลูกหายตัวไปแล้ว สรุปลูกไปแอบหลับอยู่บนห้องใต้หลังคา”

“หนูรู้ ตอนที่หนูตื่น แล้วลงมาข้างล่าง เห็นแม่กำลังร้องไห้ แถมยังแจ้งตำรวจด้วย” ส้มเปรี้ยวพูดย้อนไปวัยเด็ก

รอยยิ้มบนใบหน้าของคุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์เริ่มหายไป ในแววตามีความเคียดแค้น

หาลูกไม่เจอ เธอจะไม่ร้องไห้ ไม่แจ้งตำรวจได้เหรอ เพราะตอนนั้น เธอคิดว่าลูกสาวโดนไตรภูมิลักพาตัวไปแล้ว

แต่ยังดีที่สุดท้าย ก็แค่คิดไปเองเท่านั้น

ส้มเปรี้ยวเปิดอัลบั้มรูปหน้าต่อไป จู่ๆ ก็มีรูปใบเก่าจนสีออกเหลือง หล่นจากอัลบั้มและตกลงไปบนพื้น

เธอก้มลงไปหยิบ ในรูปเป็นทารกคนหนึ่ง น่าจะอายุไม่กี่เดือน กำลังอ้าปากยิ้ม น่ารักมาก แค่เห็นก็รู้สึกชอบแล้ว

แต่ไม่รู้ทำไม ส้มเปรี้ยวกลับไม่ชอบแม้แต่น้อย กลับกัน เธอรู้สึกต่อต้านทารกในภาพ จนเรียกว่าเกลียดเลยก็ว่าได้

แต่เธอไม่ได้แสดงออกมา และเอารูปให้คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ เธอยิ้มแล้วพูดว่า “แม่ นี่พี่สาวเหรอ”

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ลูบรูปลูกสาวคนโตในภาพ เธอพยักหน้าด้วยตาที่เปียกชื้น “ใช่ นี่ชวนชม พี่สาวของลูก”

ส้มเปรี้ยวเห็นความคิดถึงที่แม่มีให้เด็กน้อยคนนี้ เธออดไม่ได้ที่จะอิจฉาขึ้นมาในใจ

เธอเอารูปกลับมา และสอดเข้าไปในอัลบั้มภาพ

จากนั้นจึงประคองแขนของแม่ และพิงหัวบนไหล่ของแม่ เธอพูดอย่างออดอ้อนว่า “พอแล้วแม่ ทุกครั้งที่พูดถึงพี่ แม่จะเศร้าทุกที เพราะฉะนั้นเราจะไม่พูดถึงพี่อีก หนูว่าพี่ก็คงไม่อยากเห็นแม่ทุกข์ใจ”

คิดไม่ถึงว่าคนตาย จะมาแย่งความสนใจของแม่ไปจากเธอได้

ไม่มีทาง!

“โอเค ไม่พูดแล้วๆ” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์ไม่รู้จุดประสงค์ของส้มเปรี้ยว เข้าใจว่าลูกสาวเป็นห่วงเธอ จึงยิ้มและพูดอย่างเอ็นดู

ขณะนั้น ประตูห้องถูกเปิดออก เยี่ยมบุญเดินหน้าดำคล้ำเครียดเข้ามา

ส้มเปรี้ยวเห็นเขา เธอปล่อยมือจากแม่ และโบกมือให้เขา “พ่อ”

แต่ทว่าเยี่ยมบุญมองเธอด้วยสายตาราบเรียบ และไม่แยแสเธอ

ส้มเปรี้ยวอึ้งไป จากนั้นจึงกัดปากอย่างน้อยใจ “หนูทำอะไรผิดเหรอพ่อ”

“ใช่ที่รัก” คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์มองสามีตัวเองอย่างไม่พอใจ “คุณเย็นชาใส่ลูกทำไม ลูกไม่ได้ทำอะไรให้คุณสักหน่อย”

“ใครบอกว่าไม่ได้ทำอะไรให้ผม คุณถามมันสิว่าไปทำอะไรมา!” เยี่ยมบุญชี้ไปที่ส้มเปรี้ยว

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์รีบมองส้มเปรี้ยว

ส้มเปรี้ยวมีสีหน้างุนงง

เยี่ยมบุญเห็นว่าเธอยังไม่เข้าใจ จึงไม่รอช้า และพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ฉันรู้เรื่องที่แกทำร้ายมายมิ้นท์ที่รีสอร์ทแล้ว”

แววตาของส้มเปรี้ยวลุกลี้ลุกลน “พ่อรู้ได้ยังไง”

“ฉันรู้ได้ยังไงเหรอ” เยี่ยมบุญส่งเสียงหึออกมา “ผู้หญิงคนนั้นตอกหน้าฉัน ด้วยการโพสต์โฉนดที่ดินในโซเชียล ฉันจะไม่รู้ได้ไง ดูแกสิ จะจัดการคนอื่น แต่โดนคนอื่นเล่นงานแทน โดนชดใช้ด้วยที่ดิน แกนี่มัน......”

เขาโกรธจนพูดคำสุดท้ายไม่ออก

ส้มเปรี้ยวก้มหน้าอย่างรู้ความผิด

คุณนายตระกูลภักดีพิศุทธิ์กอดเธออย่างเจ็บปวดใจ เธอพูดโทษสามีตัวเอง “พอแล้วๆ ก็แค่ที่ดินผืนเดียว คุณจะดุลูกทำไม”