รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 634

นี่มันที่นั่งในโรงหนังที่ดังๆในเน็ตไม่ใช่เหรอ ตั้งอยู่มุมสุดของห้อง แถมยังเป็นตำแหน่งที่มืดและห่างไกลที่สุดด้วย

ส่วนใหญ่คู่รักจะชอบซื้อตั๋วตำแหน่งนี้กัน เพราะต่อให้ทำอะไรต่อมิอะไร ก็จะไม่มีใครเห็น

มายมิ้นท์คิดไม่ถึงเลยว่า เปปเปอร์จะให้ผู้ช่วยเหมันต์จองที่นั่งแบบนี้ไว้ให้

นี่เขากำลังคิดอะไรอยู่ในใจหรือเปล่า

คงไม่ใช่อยากเลียนแบบคู่รักพวกนั้น เอาเปรียบและทำมิดีมิร้ายเธอในตอนที่หนังกำลังฉายหรอกนะ ?

ตอนนี้หนังยังไม่เริ่มฉาย ไฟในโรงจึงยังเปิดสว่าง ดังนั้นเปปเปอร์จึงอ่านความคิดในแววตาของมายมิ้นท์ได้อย่างชัดเจน

เขารีบส่ายหน้ารัวๆ “ไม่ใช่ผมนะ เหมันต์เป็นคนจอง”

คราวนี้เขาพูดความจริง

เขาไม่ได้เป็นคนบอกให้เหมันต์จองที่นั่งสองตำแหน่งนี้จริงๆ

แต่ไหนแต่ไรเขาก็ไม่เคยมาดูหนังที่โรงหนังอยู่แล้ว ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าที่นั่งในโรงหนังมันมีแบบไหนบ้าง แล้วเขาจะสั่งให้เหมันต์ซื้อที่นั่งแบบนี้ได้ยังไง

เพราะงั้นแปลว่าเหมันต์ต้องจงใจซื้อสองที่นั่งนี้แน่ๆ

แต่ว่าก็ว่าเถอะ เขาค่อนข้างถูกใจสองที่นั่งนี้อยู่นะ

นอกจากพวกเขาสองคน แถวนี้ก็ไม่มีใครเลย เขาเองก็ไม่ชอบนั่งกับคนไม่รู้จักเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว นั่งสองคนนี้แหละ สงบดี

ที่สำคัญก็คือ ถ้าเขากับมายมิ้นท์จะทำอะไรกันจริงๆ ก็จะไม่มีคนมารบกวนด้วย

ขณะที่คิด นัยน์ตาของเปปเปอร์ก็ทอประกายวูบวาบ ล่อกแล่กไปมา

“ผู้ช่วยเหมันต์จองเองจริงๆเหรอ?” มายมิ้นท์หรี่ตามองชายหนุ่ม

ทำไมดูไม่น่าเชื่อเลยล่ะ

เปปเปอร์พยักหน้าเบาๆ “ใช่ ดูหนังจบ คุณถามเขาเอาก็ได้”

เขาแสดงสีหน้าออกมาอย่างจริงจัง

มายมิ้นท์เหลือบตามองบนใส่เขา นั่งลงย่อตัวนั่งลง “ช่างเถอะ ต่อให้ฉันถาม เขาก็คงโกหกอยู่ดี เขาเป็นคนของคุณ ยังไงเขาก็ต้องช่วยคุณอยู่แล้ว”

“ผมไม่ได้เป็นคนบอกเขาจริงๆนะ” เปปเปอร์นั่งลง นัยน์ตาฉายแววตัดพ้อ

มายมิ้นท์วางสมูทตี้มะม่วงลงตรงช่องที่วางมือ แล้วยื่นถังป็อบคอร์นให้เขา “โอเค ไม่ได้บอกก็ไม่ได้บอก กินไหม?”

เปปเปอร์ก้มมองป็อบคอร์นสีเหลืองอร่ามตรงหน้า กลิ่นนมเนยที่โชยออกมา ทำเอาเขาขมวดคิ้วมุ่น

พูดตามตรง ได้กลิ่นอะไรแบบนี้ แล้วเขากินไม่ลงจริงๆ

แต่เมื่อเธอเป็นคนยื่นมาให้ขนาดนี้ แถมถามว่าเขาจะกินไหม เขาก็ต้องรับมาเพื่อไว้หน้าเธออยู่แล้ว

เขามันคนรักเมียนี่นา

แม้ว่า เธอจะยังไม่ยอมกลับมาเป็นภรรยาเขาเหมือนเดิมก็เถอะ

เปปเปอร์ยื่นมือหยิบป็อบคอร์นเข้าปาก รสชาติหวานๆที่ปรุงแต่งขึ้นมา ทำให้เขาต้องเม้มริมฝีปากแน่น

เขากลืนป็อบคอร์นลงไปอย่างยากลำบาก จากนั้นก็หันไปมองมายมิ้นท์ที่กำลังหยิบเข้าปากด้วยเช่นเดียวกัน

“อย่ากินเยอะนักล่ะ” เปปเปอร์ดื่มน้ำตามลงไป เพื่อเจือจางรสชาติหวานๆในปาก พร้อมกันนั้นก็ไม่ลืมเอ่ยเตือนอีกฝ่ายด้วย

มายมิ้นท์มองมาที่เขา “ทำไม?”

“ของแบบนี้ใส่ของปรุงแต่งมากเกินไป อย่ากินเยอะมันไม่ดีต่อสุขภาพ แต่ถ้าชอบกินจริงๆ ผมจะให้เชฟทำดีๆแล้วส่งไปให้” เปปเปอร์ปิดฝาขวดน้ำ แล้ววางไว้ข้างๆ

มายมิ้นท์ยิ้มออกมา “ฉันรู้ แต่ว่าออกมาเที่ยวทั้งที ก็อย่ากังวลนักเลย ฉันรู้ลิมิตดีน่า ไม่กินหมดนี่หรอก ฉันเองก็ไม่ชอบกินพวกขนมหวานอะไรแบบนี้เป็นทุนเดิม แต่ไหนๆคุณก็ซื้อมาแล้ว ถ้าไม่กินสักหน่อย จะไม่เป็นการสิ้นเปลืองเปล่าๆเหรอ?”

“ผมก็แค่เห็นว่าคนอื่นมี เลยไม่อยากให้คุณน้อยหน้า ถึงไปซื้อมาไง แต่ไม่คิดว่ามันจะไม่อร่อยแบบนี้” เปปเปอร์พูดพร้อมขมวดคิ้วแหยๆ

“ของข้างนอกก็เป็นแบบนี้หมดนั่นแหละ อีกอย่างราคาเท่านี้คุณหวังอยากให้รสชาติดีแค่ไหนกัน? กินน้อยๆเอาคงไม่เป็นไรหรอก” มายมิ้นท์พูดพร้อมกับหยิบป็อบคอร์นเข้าปากอีกครั้ง

ตอนแรกเปปเปอร์ว่าจะห้ามเธอ แต่เมื่อเห็นเธออารมณ์ดีขนาดนี้ สุดท้ายก็ปล่อยไป

ให้เธอกินไปเถอะ ขอแค่กินน้อยๆก็พอ เขาจะจับตาดูเธอเอาไว้

ขอแค่อย่ากินจนหมดถังนี้ก็แล้วกัน