รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 633

ช่างเถอะ เห็นแก่ที่เขาใส่ใจเธอ อุตส่าห์ไปเข้าแถวซื้อให้เธอขนาดนี้ รอเขาสักหน่อยก็ได้

มายมิ้นท์มองซ้ายมองขวา ก็เห็นโซนนั่งพักจึงเดินเข้าไปนั่งแกว่งขารอ จ้องมองไปยังจุดขายป็อบคอร์นไม่วางตา

เปปเปอร์มาถึงจุดขายป็อบคอร์น อาจเป็นเพราะว่าออร่าน่ายำเกรงของเขา ชายหญิงที่ตอนแรกยืนต่อแถวกันอยู่ ต่างก็หลบให้เขาโดยอัตโนมัติ

การกระทำเหล่านี้ ทำให้เปปเปอร์ค่อนข้างประหลาดใจ

ปกติเขาไม่เคยมาในที่สาธารณะ ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าตัวเองได้รับการปฏิบัติอย่างนี้ ไปไหนมาไหนก็มีแต่คนหลีกทางให้

ถ้าเป็นปกติ เขาคงให้พวกเขายืนเข้าแถวต่อ ไม่ต้องหลีกให้เขา

แต่ว่าตอนนี้ไม่ได้ มายมิ้นท์รอเขาอยู่ ดังนั้นเขาจึงไม่เกรงใจ

หลังจากผงกหัวขอบคุณคนที่กำลังต่อแถว เปปเปอร์ก็เดินมาอยู่ตรงหน้าสุด

เมื่อพนักงานเก็บเงินเห็นคนหล่อหุ่นดี รัศมีน่ายำเกรงมายืนอยู่ตรงหน้า ก็รู้ได้ในทันทีว่าเป็นคนมีเงินมีอำนาจ ลมหายใจของเธอแทบหยุดชะงัก ใบหน้าแดงเหมือนลูกตำลึง เอ่ยพูดอย่างอึกๆอักๆว่า “คุณ….คุณผู้ชาย ต้องการสั่งอะไรคะ?”

หล่อมาก โตมาขนาดนี้ เธอไม่เคยเจอผู้ชายคนไหนหล่อเท่านี้มาก่อนเลย

เธอนึกว่าคนเพอร์เฟคแบบนี้จะมีอยู่แค่ในโลก2Dเท่านั้น คิดไม่ถึงเลยว่าจะได้มาเจอในชีวิตจริง

เปปเปอร์ไม่สนใจตาเป็นประกายวิ้งๆของพนักงานเก็บเงิน เขากวาดสายตามองบนเมนู ริมฝีปากบางเอ่ยพูดอย่างเรียบนิ่งว่า “สมูตี้มะม่วงหนึ่ง ป็อบคอร์นหนึ่ง”

“ซี๊ด……” พนักงานเก็บเงินสูดลมหายใจเข้า

ให้ตาย ไม่ใช่แค่หน้าตาเพอร์เฟค แต่เสียงยังพูดยังดูน่าฟังอีกเหรอเนี่ย

ช่างเป็นเทพบุตรที่เพอร์เฟ็คจริงๆ

เทพบุตรในวงการบันเทิงที่ว่าหล่อแล้ว พอเทียบกับเขา ก็แทบจะเทียบไม่ติด

เมื่อเห็นพนักงานเก็บเงินยืนอึ้งอยู่กับที่ เปปเปอร์ก็ขมวดคิ้วอย่างขัดใจ “ครับ?”

เมื่อเห็นว่าเขาเริ่มมีน้ำเสียงไม่พอใจ พนักงานเก็บเงินก็รับเรียกสติกลับมาอย่างรู้งาน เอ่ยพูดด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด “ขออภัยค่ะคุณผู้ชาย เมื่อกี้เหม่อไปหน่อย เป็นสมูทตี้มะม่วงหนึ่งป็อบคอร์นหนึ่งนะคะ จะไปจัดการให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ”

เปปเปอร์ตอบอืม จากนั้นก็เหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ จึงพูดว่า “พวกคุณยังมีสต็อกอยู่เท่าไหร่? ผมขอเหมาหมด”

“คะ?” พนักงานเก็บเงินนิ่งค้าง “เหมา….เหมาหมด?”

เปปเปอร์พยักหน้า “ใช่ ผมจ่ายเองทั้งหมด ลูกค้าทุกคนที่มาดูหนังที่นี่ สามารถมาหยิบเอาของที่อยากได้กับพวกคุณฟรีๆ”

พูดมาถึงตรงนี้ เขาก็หันหลัง มองไปยังผู้คนที่กำลังต่อแถวอยู่ “ถือซะว่าเป็นคำขอบคุณที่พวกคุณให้ผมแซงคิวก็แล้วกันนะครับ”

พูดจบ เขาก็หันกลับา หยิบบัตรส่งให้พนักงานเก็บเงิน “เอาไปรูดได้เลย”

“ได้….ได้ค่ะ” พนักงานเก็บเงินรับบัตรจากเขาอย่างงงๆ

คนที่กำลังต่อแถวอยู่ด้านหลังเองก็งงเหมือนกัน

นี่คุณชายตรงหน้า….เลี้ยงพวกเขาอย่างนั้นเหรอ

คิดไม่ถึงเลยว่าแค่ออกมาดูหนัง แล้วจะเจอเรื่องดีๆแบบนี้

“คุณผู้ชาย บัตรค่ะ” พนักงานยื่นบัตรคืนให้เปปเปอร์ด้วยสองมือ

เปปเปอร์รับมา แล้วใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อสูท จากนั้นก็หยิบของที่ตัวเองสั่ง หันหลังเดินออกไป

ไม่ว่าจะเป็นพนักงานเก็บเงิน หรือคนในแถว ต่างก็หันมองตามแผ่นหลังของเขากันทั้งนั้น

สายตาของผู้หญิงเต็มไปด้วยความประทับใจ ส่วนผู้ชายเต็มไปด้วยความอิจฉา

อิจฉาเพราะอยากเป็นคนแบบเขาบ้าง ทั้งรวยทั้งมีอิทธิพลขนาดนี้ ผู้ชายคนก็อยากเป็นแบบนี้ทั้งนั้น

“พี่คนหล่อ” ทันใดนั้นเอง ก็มีเด็กสาวถือชานมไข่มุกมายืนอยู่ตรงหน้าเปปเปอร์

เมื่อเด็กสาวทั้งสองเห็นผู้ชายหล่อ ใบหน้าก็พลันแดงเรื่อ หัวใจเต้นแรงไม่หยุด ประหม่าไปทั้งเนื้อทั้งตัว

ถึงยังไงพวกเธอก็ไม่เคยเต๊าะผู้ชายหล่อขนาดนี้มาก่อน เพราะงั้นจึงค่อนข้างกดดัน

“เรียกผมเหรอ?” เปปเปอร์เลิกคิ้วพร้อมเอ่ยถาม

เด็กสาวทั้งสองพยักหน้าหงึกๆ “ใช่ค่ะ”

เปปเปอร์ขมวดคิ้วแน่นกว่าเดิม

พี่คนหล่อ?