รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 638

เมื่อเห็นชายหนุ่มวางรองเท้าไว้ตรงหน้าตัวเอง มายมิ้นท์ก็ไม่รู้ว่าควรหัวเราะหรือร้องไห้ดี “นี่คุณคิดว่าเป็นบ้านตัวเองไปแล้วเหรอ?”

เปปเปอร์รู้ว่าเธอหมายถึงอะไร จึงลุกขึ้นมาแล้วขำเบาๆ “ไม่ช้าก็เร็วยังไงก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

มายมิ้นท์กลอกตามองบนใส่เขา “ขี้เกียจสนใจคุณแล้ว”

เธอเปลี่ยนรองเท้า เดินผ่านเขาไปยังห้องรับแขก หยิบรีโมทเครื่องปรับอากาศขึ้นมาเปิดฮีทเตอร์

เปปเปอร์เดินตามมาข้างหลัง ในตอนที่กำลังจะเดินเข้ามาใกล้ ก็เห็นว่าเธอกำลังจับอะไรบางอย่างโยนมาทางเขา

เขายื่นมือออกไปรับโดยอัตโนมัติ สัมผัสอ่อนนุ่มพลันแล่นสู่ใจกลางฝ่ามือ เมื่อก้มหน้ามองจึงพบว่าเป็นชุดนอนที่เธอซื้อเอาไว้ให้เขา

“ไปอาบน้ำ” มายมิ้นท์ชี้ไปยังห้องน้ำในห้องรับแขก

ถ้าไม่รีบอาบ พออุณหภูมิร่างกายอุ่นขึ้น พรุ่งนี้เช้าได้ตัวร้อนแน่ๆ

เปปเปอร์หอบชุดนอนเอาไว้พร้อมกับมองมาที่เธอ “คุณอาบก่อนเลย”

เขาเองก็รู้ดีว่ารีบอาบน้ำได้เท่าไหร่ยิ่งดีกับร่างกายมากเท่านั้น เพราะงั้นเขาจึงอยากให้เธออาบก่อน

มายมิ้นท์พึงพอใจกับความห่วงใยที่เปปเปอร์มีให้ เธอจึงชี้ไปทางห้องนอนตัวเองยิ้มๆ “ฉันจะเข้าไปอาบในห้อง จะได้ไม่ต่อคิวกัน”

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ เปปเปอร์ก็พยักหน้าเล็กน้อย ไม่มัวแต่ยืดเยื้อ หอบชุดนอนตรงเข้าห้องน้ำในห้องรับแขก

พูดตามตรง เขาค่อนข้างเสียดายที่มายมิ้นท์ไม่ได้อาบในห้องน้ำของห้องรับแขก

ถ้าเขาอาบในห้องนี้ พอเธออาบเสร็จ เขาก็จะยังได้กลิ่นหอมจากสบู่ที่เธอใช้เหลือทิ้งเอาไว้ ถ้าเป็นแบบนี้ก็คงเหมือนพวกเขาได้อาบน้ำด้วยกันทางอ้อม

มายมิ้นท์มองตามแผ่นหลังของเปปเปอร์ พร้อมกับหรี่ตาลง

ไม่นู้ว่าตัวเองตาฝาดไปเองหรือเปล่า เธอถึงได้เอาแต่รู้สึกว่า เขาเหมือนกำลังคิดอะไรแปลกๆอยู่ตลอดเวลา

มายมิ้นท์สะบัดหัวไล่ความคิด แล้วเดินตรงไปยังห้องของตัวเอง เพื่อเตรียมตัวอาบน้ำ

เท้าทั้งสองข้างของเธอเย็นราวกับน้ำแข็ง ถ้าไม่รีบอาบน้ำ คงต้องเป็นหวัดแน่ๆ

มายมิ้นท์ใช้เวลาอาบได้ประมาณครึ่งชั่วโมง ถ้าไม่ใช่เพราะแช่น้ำร้อนจนเริ่มขาดอากาศ หัวเริ่มวิงเวียน เธอก็คงไม่ออกจากห้องน้ำง่ายๆ

มายมิ้นท์แปะมาร์กลงบนหน้า พร้อมกับเดินออกมาจากห้อง

ในตอนนี้เอง เปปเปอร์ที่อาบน้ำเสร็จตั้งนานนั่งรออยู่บนโซฟาอยู่ก่อนแล้ว ในมือกำลังพลิกเปิดนิตยสาร

เมื่อเห็นหญิงสาวเดินออกมา เปปเปอร์ก็เงยหน้าขึ้น “อาบเสร็จแล้วเหรอ?”

มายมิ้นทฺตอบอืม จากนั้นก็มองไปทางด้านหลังของเขา “ทำไมไม่ปูที่นอน”

นัยน์ตาของเปปเปอร์วูบไหว เขาปิดนิตยสารลง มองมาที่เธอแล้วเอ่ยพูดอย่างจริงจังว่า “มายมิ้นท์ ผมไม่อยากนอนโซฟา”

มายมิ้นท์เลิกคิ้วขึ้น “ไม่อยากนอนโซฟา แล้วคุณอยากนอนตรงไหน? อีกห้องกลายเป็นห้องหนังสือไปแล้ว แถมฉันก็ขายเตียงอีกหลังไปแล้วด้วย คุณคงต้องนอนโซฟาแล้วล่ะ”

เปปเปอร์หลุบตาลง ไม่พูดไม่จา

เมื่อเห็นท่าทางนี้ จู่ๆมายมิ้นท์ก็นึกอะไรขึ้นมาได้ พลันเบิกตาโต “คุณหมายถึง ไม่อยากนอนโซฟา แต่อยากนอนห้องฉันงั้นเหรอ?”

เปปเปอร์เงยหน้าขึ้นมา “ได้ไหม?”

“ไม่ได้!” มายมิ้นท์ตอบกลับอย่างเร็วไว “เมื่อวานที่คุณแอบเข้ามาในห้อง แล้วฉันไม่ไล่คุณออกไป ก็ถือว่าฉันใจอ่อนสุดๆแล้วนะ ตอนนี้คุณยังอยากนอนบนเตียงของฉัน แบบไม่มีประตูกั้นอีกเนี่ยนะ คุณจะยอมนอนโซฟาดีๆ หรือจะลงไปนอนกับผู้ช่วยเหมันต์ข้างล่าง”

นอนกับผู้ช่วยเหมันต์?

นัยน์ตาของเปปเปอร์พลันฉายแววหยะแหยง ชั่วพริบตา เขาก็ยืดตัวตรงแล้วตอบกลับว่า “ผมไม่ลงไปข้างล่างนะ”

“งั้นก็นอนโซฟา”

“ผมไม่อยากนอนโซฟา”

“นี่คุณจะนอนในห้องฉันให้ได้เลยใช่ไหม?”มายมิ้นท์ถลึงตาใส่เขา

เยี่ยม อุตส่าห์พูดอ้อมไปได้ไกลแล้ว ยังกลับมาที่จุดเดิมได้อีก ยังกับเล่นตุ๊กตาลูกดกแหนะ

มายมิ้นท์ดึงมาส์กหน้าออก ใบหน้าที่ชุ่มชื้นหลังผ่านการบำรุงในตอนนี้ดูฉ่ำน้ำเป็นพิเศษ หลังจากมาร์กหน้าเสร็จจะเป็นช่วงที่ผิวดีที่สุด เพราะผิวจะดูข่าวผ่องอมชมพูน่ากัด

เปปเปอร์มองมาที่เธอ แววตาหม่นแสงลง เอ่ยพูดด้วยเสียงทุ้มแหบ “ฉันอยากนอนกับคุณนี่นา แล้วก็ที่ผมไม่อยากนอนโซฟาเพราะว่า ผมนอนเหยียดขาไม่ได้”

“นอนเหยียดขาไม่ได้?” มายมิ้นท์หันกลับไปสำรวจโซฟาอย่างละเอียด

พอกางโซฟาออก ก็เป็นเหมือนเตียงพับดีๆนี่เอง ซึ่งความกว้างอยู่ที่1.5เมตร ส่วนความยาวอยู่ที่1.8เมตร หันกลับมามองเปปเปอร์ที่1.88เมตรแล้วก็ อืม…..

เหมือนจะเหยียดขาไม่ได้จริงๆ

มายมิ้นท์กุมหน้า

เมื่อก่อนเธอไม่ได้สังเกตเลยว่าเขาไม่เหมาะกับการนอนโซฟา เหมือนผู้ใหญ่ที่นอนอยู่ในเปลของเด็กอย่างไรอย่างนั้น

ดูเหมือนว่าการค้างคืนที่นี่ มันจะยากสำหรับเขาจริงๆ

มายมิ้นท์ถอนหายใจ แล้วหันหลังกลับและเดินไปที่ห้องของเธอ

เมื่อเธอมาถึงประตู เธอก็หันศีรษะมองชายหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟาและมองมาที่เธออย่างเว้าวอน เธอพลันหน้าแดงระเรื่อ หลบสายตาไปทางอื่น เธอกระแอมไอแล้วพูดว่า "อยากนอนห้องฉันไม่ใช่เหรอ มัวนั่งทำอะไรอยู่? ”

“คุณให้นอนด้วยเหรอ?” เปปเปอร์ยืนขึ้นทันที ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

มายมิ้นท์กะพริบตา "ถ้าคุณยังไม่เข้ามาอีกฉันจะปิดประตูแล้วนะ คืนนี้คุณก็นอนอยู่บนโซฟาไปเลย"

“ผมจะไปเดี๋ยวนี้!” เขาก้าวขายาวๆของเขา เดินตามหลังเข้าไปในห้องกับเธอ

เขารู้ว่าถ้าขืนเขายังช้าและเอื่อยเฉื่อยอยู่แบบนี้ คนหน้าบางอย่างเธอ ต้องปิดประตูใส่หน้าอย่างที่พูดเอาไว้แน่ๆ

ถ้าเป็นอย่างนั้น เขาคงร้องไห้แหงๆ

เขาได้เข้ามาในห้องของมายมิ้นท์อย่างที่หวัง แถมยังเดินเข้ามาอย่างผ่าเผยเพราะเธออนุญาตให้เข้ามาเอง

ในใจของเปปเปอร์รู้สึกดีเป็นไหนๆ

ถ้ารู้ตั้งแต่แรกว่าเหตุผลนี้ทำให้เธอยอมใจอ่อน เขาคงพูดมันไปนานแล้ว น่าจะพูดตั้งแต่เข้าห้องมาตั้งแต่แรกๆ จะได้ไม่ต้องยืดเยื้อมาจนถึงตอนนี้

ช่างเป็นการเสียโอกาสไปเปล่าๆ

ริมฝีปากบางของเปปเปอร์เม้มเข้าหากัน รู้สึกเสียดายโอกาสก่อนหน้านี้

มายมิ้นท์ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ เธอหยิบผ้าห่มออกจากตู้แล้วโยนลงบนเตียง "คุณห่มผืนนี้ เดี๋ยวฉันห่มอีกผืน"

ดวงตาของเปปเปอร์เบิกกว้างอย่างเห็นได้ชัด เอ่ยพูดอย่างแปลกใจ “คนละผืนเหรอ?”

“ใช่ นี่คุณยังคิดจะห่มผืนเดียวกับฉันอีกเหรอ” มายมิ้นท์เหล่มองเขา

เปปเปอร์ไม่ได้พูด เห็นได้ชัดว่าเขาคิดอย่างที่อีกฝ่ายพูดจริงๆ

มายมิ้นท์กลอกตาใส่เขาและกล่าวว่า "ฉันให้เข้ามานอนด้วย นี่ก็ถือว่าฉันใจดีสุดๆแล้วนะ คุณหยุดคิดเลยว่าได้คืบแล้วจะเอาศอก อีกอย่าง กลางดึกห้ามมุดเข้ามาในผ้าห่มของฉันเด็ดขาด ไม่อย่างนั้นฉันไล่คุณออกไปนอนโซฟาแน่ ได้ยินแล้วใช่ไหม?”

เธอชี้หน้าคาดโทษเขา

เปปเปอร์พยักหน้าเล็กน้อยและตอบอย่างไม่เต็มใจ “ครับ”

จากนั้นมายมิ้นทฺก็เดินไปที่โต๊ะแต่งหน้าด้วยความพึงพอใจ เตรียมที่จะทาเครื่องประทินผิว

เปปเปอร์มองไปที่เตียงใหญ่ที่อยู่ข้างหน้าเขา แล้วมองไปที่ผ้าห่มทั้งสองผืน ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่างได้ ประกายแสงวาววับจึงก่อเกิดในดวงตาของเขา แต่ไม่นานก็หายไป ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาส่ายหน้า จากนั้นก็กางผ้าห่มที่มายมิ้นท์เพิ่งให้มาออก แล้วทิ้งตัวพิงหัวเตียง มองดูหญิงสาวที่กำลังละเลงครีมลงบนหน้าอย่างพึงพอใจ

เขาและมายมิ้นท์เหมือนเป็นคู่รักกันจริงๆ

จะว่าไปก็น่าขำ เมื่อก่อนตอนยังเป็นสามีภรรยากัน เขาไม่เคยอยู่กับเธอแบบนี้เลย พอตอนนี้หย่าร้าง และกำลังจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม เขาถึงได้มีโอกาสใช้ชีวิตแบบสามีและภรรยา

และทั้งหมดนี้มันพังลงเพราะส้มเปรี้ยว

เมื่อนึกถึงส้มเปรี้ยวใบหน้าของเปปเปอร์ก็มืดลง เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและส่งข้อความออกไป

ไม่นานเขาก็ได้รับการตอบกลับ

เมื่อเห็นข้อความตอบกลับ ใบหน้าของเขาก็ดูเคร่งขรึมยิ่งขึ้น อุณหภูมิรอบตัวพลันต่ำลง

มายมิ้นท์เห็นสีหน้าของเขาผ่านกระจกโต๊ะเครื่องแป้ง จึงหันไปมองเขาด้วยความสงสัย “คุณเป็นอะไรไป?”

เปปเปอร์ไม่ได้ปิดบังเธอ และกล่าวว่า "เมื่อกี้ผมสอบถามทีมสืบสวนที่ส่งไปตามสืบเรื่องส้มเปรี้ยวว่าได้เบาะแสหรือยัง ฝั่งนั้นตอบกลับมาว่าตอนนี้ยังไม่ได้เบาะแสอะไรของส้มเปรี้ยวเลย”