รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 639

เมื่อได้ยินเช่นนี้ มายมิ้นท์ซึ่งกำลังทาครีมทาก็หยุดนิ่งและนิ่งไปครู่หนึ่งก่อนจะถามว่า “ก่อนหน้านี้การันต์บอกว่า ให้เน้นสืบจากหมอและโรงพยาบาลที่รักษาโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงไม่ใช่เหรอ ยังไม่ได้ข่าวคราวเหมือนเดิม?

เปปเปอร์ พยักหน้า “ไม่พบประวัติว่ามีหมอหรือโรงพยาบาลไหนรับเคสคนไข้โรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงคนใหม่ หรือทำการรับเคสนอกสถานที่ ดังนั้นทีมสอบสวนจึงสรุปว่าส้มเปรี้ยวไม่คิดที่จะรักษาความผิดปกติของร่างกาย"

มายมิ้นท์ขมวดคิ้ว “ไม่คิดที่จะรักษา เธอบ้าไปแล้วเหรอ?”

โรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงเป็นหนึ่งโรคที่ร้ายแรงที่สุดของโลก จากประวัติทางการแพทย์ในปัจจุบัน ยังไม่มีทางรักษาหาย ทำได้เพียงยับยั้งเอาไว้ชั่วคราวเท่านั้น

เมื่อตรวจพบว่าเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง ถ้าไม่ไปพบแพทย์ตั้งแต่เนิ่นๆ ร่างกายจะแข็งทื่ออย่างรวดเร็ว กล้ามเนื้อจะฝ่อ และท้ายที่สุดก็จะเป็นอัมพาต และเสียชีวิตด้วยความเจ็บปวด

เพื่อไม่ให้ติดคุก ส้มเปรี้ยวจึงลักลอบหนีออกไป เห็นได้ชัดว่าส้มเปรี้ยวไม่ใช่คนไม่รักชีวิต

ในทางตรงกันข้าม ส้มเปรี้ยวน่าจะรักชีวิตมากๆต่างหาก เพราะว่าอยากให้เธอตายก่อน

ตราบใดที่เธอยังไม่ตาย แล้วส้มเปรี้ยวจะตายก่อนได้อย่างไร

ดังนั้นเธอจึงไม่เข้าใจว่าทำไมส้มเปรี้ยวถึงไม่ยอมไปหาหมอ

แต่ต่อให้จะข้องใจมากแค่ไหน มายมิ้นท์ก็ไม่คิดที่จะคิดเรื่องนี้ต่อ เพราะมันเครียดเกินไป

เธอยังคงทาครีมในมือของเธอต่อไป ริมฝีปากสีแดงของเธอขยับเบาๆ แล้วพูดว่า “ฉันไม่อยากคิดเรื่องพวกนี้แล้ว ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน ตราบใดที่เธอยังป่วยเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรงอยู่ ไม่วันใดก็วันหนึ่งเธอก็ต้องเผยตัวออกมาอยู่ดี นี่มันก็ดึกแล้ว คุณนอนเลยก็ได้นะ”

รอให้เขาหลับ เธอค่อยขึ้นไปนอน

ถ้าไปนอนทั้งแบบนี้เธอไม่ชิน

ถึงอย่างนั้น เปปเปอร์ก็ไม่ได้เข้านอนก่อนอย่างที่เธอพูด เขากางผ้าห่มออกและตบตรงที่นอนของเธอ "ดึกมากแล้ว ขึ้นมานอนเร็ว"

เขาดูเหมือนกำลังคาดหวังให้เธอรีบเข้านอน มุมปากของมายมิ้นท์กระตุก

เธอส่ายหัว "ไม่ คุณนอนก่อนเลย รอคุณหลับเดี๋ยวฉันขึ้นไป”

เปปเปอร์เข้าใจในทันทีว่ามายมิ้นท์หมายถึงอะไร คงเขินสินะ

จะว่าไปพวกเขาไม่ใช่แฟน และยังไม่ใช่สามีและภรรยา คนหน้าบางอย่างเธอ จึงไม่สามารถขึ้นมานอนบนเตียงได้อย่างเป็นธรรมชาติเหมือนที่เขาทำ

นั่นเป็นเหตุผลที่เธอต้องการรอให้เขาหลับก่อน เพื่อหลีกเลี่ยงความเขินอาย

แต่คราวนี้ เปปเปอร์ไม่ยอมฟังเธอ

แม้ว่าจะมีฮีทเตอร์ในห้อง แต่ถ้ามัวแต่นั่งอยู่แบบนั้น ก็จะเย็นเอาได้

และตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าจะผล็อยหลับไปเมื่อไร แล้วเขาจะปล่อยให้เธอหนาวอยู่อย่างนั้นได้อยังไง

“เร็วเข้า ขึ้นมาเร็ว ถ้าคุณไม่ขึ้นมา ผมก็จะไม่นอนเหมือนกัน มาดูกันว่าใครจะแน่กว่ากัน” หลังจากเปปเปอร์พูดจบ เขาก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

มายมิ้นท์คิดไม่ถึงว่า ผู้ชายคนนี้จะเล่นไม้นี้ไ และชั่วขณะหนึ่งดวงตาที่กรุ่นโกรธของเธอก็เบิกกว้าง

เธอรู้ว่าเขาตั้งใจและอยากให้เธอขึ้นไปตอนที่เขายังไม่หลับ

หึ เธอไม่ยอมให้เขาสมหวังหรอกนะ

มายมิ้นท์นั่งอยู่บนเก้าอี้แต่งหน้า กอดอกจ้องมองมาที่เปปเปอร์ รอให้เขาผล็อยหลับไป

แน่นอน เปปเปอร์รู้ว่าเธอกำลังมองมาที่เขา แต่เขาแสร้งทำเป็นไม่รู้ เขาปัดนิ้วโป้งบนหน้าจอโทรศัพท์อย่างชิลๆ

ทั้งสองคนกำลังแข่งกัน เธอกำลังแข่งว่าเขาจะผล็อยหลับไปก่อนหรือเปล่า

ส่วนเขาก็กำลังแข่งว่าเธอจะนั่งอยู่แบบนั้นได้อีกนานแค่ไหนกันเชียว

ถ้าเธอต้องการเล่น เขาจะเล่นกับเธอ

ดีเหมือนกันเขาเองก็อยากรู้ว่าใครจะชนะ

ชั่วขณะนั้น ต่างก็ไม่มีใครเอ่ยพูด บรรยากาศจึงเงียบสงัดจนแทบจะได้ยินเสียงเข็มหล่น

มายมิ้นท์ได้แต่พูดในใจว่าให้เปปเปอร์หลับไปเร็วๆ

ถึงอย่างนั้น เปปเปอร์ก็ไม่หลับสักที แถมยังดูกระปรี้กระเปร่า

สิ่งนี้ทำให้มายมิ้นท์รู้สึกเหนื่อย

เธอต้องรอแบบนี้อีกนานแค่ไหน?

มายมิ้นท์หลุบเปลือกตาลงเพื่อซ่อนแววมข่มขืนในดวงตาของเธอ

แต่ถึงอย่างนั้น เธอจะแพ้ไม่ได้ จึงสูดหายใจเข้าลึกๆ และรอต่อไป

ผ่านไปอีกสิบนาที เท้าของมายมิ้นท์ที่เดิมทียังอบอุ่นก็เริ่มเย็นลงแล้ว แม้แต่แผ่นหลังของเธอก็เย็นลงเรื่อยๆ

แม้ว่าจะเปิดเครื่องทำความร้อนในห้อง เมื่อถึงเวลาเข้านอน ถ้าเธอไม่นอน เธอจะรู้สึกหนาว โดยเฉพาะตอนที่เธอยังใส่ชุดนอนบางๆแบบนี้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ มายมิ้นท์ก็อดที่จะตัวสั่นขึ้นมาไม่ได้