รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 640

เมื่อคืนเธอยังสาบานเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะไม่มุดผ้าห่มเธอ สุดท้ายเป็นไง?

นี่อะไร?

ลมปากของผู้ชายไว้ใจไม่ได้จริงๆ!

มายมิ้นท์หรี่ตาของเธอ ทันใดนั้นก็ยกเท้าขึ้น ถีบผู้ชายที่อยู่นอนข้างๆ

ชายหนุ่มที่ตอนแรดยังนอนอยู่ข้างๆ เมื่อถูกเธอถีบ ทั้งคนทั้งผ้าห่มก็ลงไปกองอยู่ที่พื้นจนเกิดเสียงดัง “ตุบ”

เปปเปอร์ตื่นขึ้นมาทันทีและลุกขึ้นนั่งบนพื้น ดวงตาของเขามีความสับสนเล็กน้อย

นี่มันอะไรกัน?

เขามาอยู่ที่พื้นได้ยังไง

เปปเปอร์ถูขมับ และทันใดนั้นก็รู้สึกได้ถึงสายโกรธจัดที่กำลังจ้องมองมา

เขาเงยหน้าขึ้น ก็เจอเข้ากับมายมิ้นท์ที่มีใบหน้าที่โกรธจัด จากนั้นก็มองไปที่ขาที่งอของเธอ เขาเข้าใจในทันที

เขาถูกเธอถีบลงจากเตียง!

ส่วนสาเหตุ คงเป็นเพราะเธอคิดว่า เขาไม่รักษาสัญญาแน่ๆ

เปปเปอร์หัวเราะเบา ๆ วางมือลงจากขมับจากนั้นก็ลุกขึ้นนั่งลงข้างเตียงมองไปทางมายมิ้นท์ และถามอย่างรู้เท่าทัน "เป็นอะไรไป? คุณโกรธอะไรแต่เช้า?"

“คุณมีหน้ามาถามอีกเหรอ?” มายมิ้นท์จ้องเขม็ง “เปปเปอร์ คุณม่รักษาคำพูด!”

เธอชี้หน้าชายหนุ่ม

ชายหนุ่มกดมือของเธอลง "ไม่รักษาสัญญาตรงไหน?"

“คุณแอบมุดผ้าห่มฉันนี่ยังไม่เรียกว่าผิดสัญญาอีกเหรอ ยังมีหน้ามาถามอีกว่าตัวเองไม่รักษาสัญญาตรงไหน คุณนี่มัน…..”

มายมิ้นท์โกรธมากจนพูดไม่ออก

เปปเปอร์ยกมุมริมฝีปากขึ้น "อ่อ? ผมมุดผ้าห่มคุณ? แน่ใจนะ?"

“ยังจะถามอีกเหรอว่าแน่ใจหรือเปล่า ฉันตื่นมาก็เห็นคุณมาอยู่ในผ้าห่มของฉันแล้ว” มายมิ้นท์ตบเตียงแล้วพูด

เปปเปอร์โบกมือ “ผิดแล้ว คุณควรจะพูดว่า คุณตื่นมาก็อยู่ในผ้าห่มของผม ไม่ใช่ผ้าห่มของคุณ เพราะงั้นมายมิ้นท์ ผมขอแก้ไขขอะไรหน่อยนะ ผมไม่ได้มุดผ้าห่มคุณ แต่คุณต่างหากที่มุดเข้ามาในผ้าห่มของผม”

“อะไรนะ?” เสียงของมายมิ้นท์ดังขึ้นทันทีเมื่อเขาได้ยินคำพูดของเขา “ฉันมุดผ้าห่มคุณ? เปปเปอร์ หยุดพูดอะไรน่าขำได้แล้ว ฉันจะ...”

ผ่านไปครึ่งประโยค เธอก็นึกถึงอะไรบางอย่าง ริมฝีปากสีแดงของเธอพลันอ้าออกกว้าง และเธอไม่สามารถพูดได้ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อไป

เพราะเธอตระหนักว่าสิ่งที่เขาพูดนั้นดูจะเป็นความจริง และเธอก็เหมือนจะเป็นฝ่ายมุดผ้าห่มของเขาจริงๆ

หลังจากที่เธอตื่นขึ้น เธอเห็นว่าผ้าห่มบนตัวของเธอเป็นสีฟ้า ซึ่งเป็นผืนเดียวกับที่เธอให้เขาเมื่อคืน ไม่ใช่ผืนสีชมพูที่เธอใช้ห่มมาตลอด

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ มายมิ้นท์ก็หันหัวไปทางซ้ายและขวาอย่างรวดเร็ว พยายามหาผ้าห่มของเธอ

ในเวลานี้บนเตียง นอกจากตัวเธอเอง ก็มีเพียงผ้าปูบนเตียง ไม่มีผ้าห่มผืนอื่น

ทันใดนั้น เธอก็มองใต้เตียงอีกครั้ง และในที่สุดก็เห็นผ้าห่มสีชมพูของเธอหล่นอยู่ข้างเตียง

ในขณะนี้ มายมิ้นท์แน่ใจในที่สุดว่าไม่ใช่เปปเปอร์มุดผ้าห่มเธอ แต่เป็นเธอต่างหากที่มุดผ้าห่มเขา

เมื่อเห็นอย่างนี้ เปปเปอร์ก็ยิ้มอย่างแผ่วเบา "ตอนนี้คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าผมไม่ได้มุดผ้าห่มคุณ?"

มายมิ้นท์ก้มศีรษะลงและไม่พูดอะไร

เปปเปอร์เอ่ยพูดอีกครั้ง: “แปลว่าผมไม่ได้ทำผิดสัญญาใช่ไหม?”

“รู้แล้วยังจะถามอีก!” มายมิ้นท์จ้องมาที่เขา

“โอเค ผมไม่ถามแล้วก็ได้” เปปเปอร์หัวเราะอีกครั้ง แล้วก้มลงไปหยิบผ้าห่มที่พื้น แล้วเดินอ้อมปลายเตียง มาหยุดอยู่ข้างๆเธอ พร้อมหยิบผ้าห่มของเธอขึ้นมาด้วย “ผมออกไปโทรบอกให้เหมันต์ซื้อข้าวเช้าก่อนแล้วกัน คุณไปอาบน้ำล้างหน้าเถอะ”

“อืม” มายมิ้นท์พยักหน้า

เปปเปอร์เปิดประตูและเดินออกจากห้อง

หลังจากที่เขาออกไป มายมิ้นท์ก็คว้าผ้าห่มมาคลุมศีรษะของเธอ แล้วทิ้งตัวลง พร้อมคร่ำครวญอย่างอื้ออึง

น่าอายชะมัด

เธอไปมุดผ้าห่มเขาได้ยังไง?

มายมิ้นท์ไม่เข้าใจ ตัวเองนอนดิ้นขนาดนั้นเลยเหรอ?

ในขณะที่กำลังคิดเกี่ยวกับมัน ก็มีคนมาเคาะประตู ตามมาด้วยเสียงของเปปเปอร์ที่ดังมาจากข้างนอก “มายมิ้นท์ ข้าวเช้าอยากกินอะไร?”