รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 65

เมื่อฟังจบ เปปเปอร์ถึงกับขมวดคิ้ว นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกขยะแขยง กับสิ่งที่เยี่ยมบุญทำ

เพราะซื้อที่ดินไม่ได้ เลยใช้วิธีการนี้กดดัน เป็นวิธีการที่ต่ำมาก

จู่ๆ มือถือก็สั่นขึ้นมา

เปปเปอร์เลิกคิด และก้มมองหน้าจอ มายมิ้นท์ส่งข้อความมาอีก : นายว่าตอนนี้ ฉันควรทำยังไง

ประโยคที่มาพร้อมกับสติ๊กเกอร์คนทำแก้มพอง เพราะโมโห น่ารักจริงๆ

เมื่อเห็นสติ๊กเกอร์ ไม่รู้ทำไมในหัวของเปปเปอร์ มีหน้าของมายมิ้นท์มาแทนสติ๊กเกอร์นั้น

อาจจะเป็นเพราะตอนนี้ เธอคงมีท่าทางแบบนี้

แต่ไม่นาน เปปเปอร์ก็รู้สึกว่าตัวเอง คิดเรื่องที่ไม่ควรคิด สีหน้าของเขาจริงจังขึ้นมา

ไม่ว่าตอนนี้มายมิ้นท์จะเป็นยังไง มันก็ไม่เกี่ยวกับเขา!

เขาจะคิดเรื่องนี้ไปทำไมกัน

Z-H : ผมไม่รู้

มายมิ้นท์อ่านข้อความที่ตอบกลับมา เธอรู้สึกผิดหวังเล็กๆ

ครั้งก่อน เขาช่วยแนะนำเธอ จนสามารถเข้าซื้อกิจการบริษัทดีย์คูเปอร์ ได้อย่างราบรื่น ครั้งนี้เธอไม่รู้ว่าตัวเองคิดยังไง สัญชาตญาณทำให้เธอคิดว่าสามารถขอความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายได้ จึงอยากลองถามเขาว่ามีวิธีการอะไรไหม

แต่ตอนนี้ จู่ๆ เธอก็ตระหนักได้ว่า ความคิดของเธอไม่ถูกต้อง

“มายมิ้นท์ เธอยิ่งอยู่ยิ่งไม่ได้เรื่องขึ้นเรื่อยๆ เลยนะ!”

มายมิ้นท์ตบหน้าตัวเอง จากนั้นจึงหยิบมือถือขึ้นมาพิมพ์ข้อความอีกครั้ง : ขอโทษ ฉันแค่ถามไปอย่างนั้น อย่าไปใส่ใจ ฉันกับเพื่อนจะหาวิธีเอง

เพื่อนเหรอ

เปปเปอร์หรี่ตาลง : แฟนเหรอ

มายมิ้นท์มองไปที่ดาดฟ้า : ใช่สิ

เขาเป็นเพื่อนของทามทอย รู้ว่าเธอมีแฟนก็ไม่แปลก

แต่สิ่งที่พวกเขาไม่รู้ ลาเต้เป็นแค่แฟนปลอมๆ เท่านั้น

เมื่อเห็นว่ามายมิ้นท์ยอมรับ เปปเปอร์ก็หงุดหงิดใจขึ้นมาดื้อๆ เขาดึงเนกไทแล้วพิมพ์ข้อความ : จะสร้างโรงงานให้สำเร็จ ไม่ใช่เรื่องยาก!

“หา?” มายมิ้นท์ตกใจจนลุกขึ้นยืน

เขาเป็นอะไร เมื่อกี้บอกว่าไม่มีวิธีไม่ใช่เหรอ

ทำไมตอนนี้......

มายมิ้นท์ไม่ได้คิดอะไรมากมาย เธอรีบกดส่งข้อความเสียงไปถาม “มีวิธีอะไร”

เมื่อได้ยินน้ำเสียงร้อนใจและต้องการที่พึ่งพา จู่ๆ คิ้วของเปปเปอร์ที่ขมวดเป็นปม ก็คลายออกทันที ความหงุดหงิดใจก็หายไปเยอะ

Z-H : ช่วงนี้หน่วยงานที่เกี่ยวข้อง กำลังวางแผนสร้างพิพิธภัณฑ์วัฒนธรรม เพื่อโชว์วัตถุโบราณที่มีชื่อเสียงจากทั่วโลก เขาเลือกสถานที่ที่เมืองเดอะซี แต่ยังไม่สามารถหาพื้นที่ที่เหมาะสมได้ เธอจะสร้างโรงงาน ใช้พื้นที่ใหญ่ขนาดนั้นไม่หมดหรอก สามารถแบ่งพื้นที่ให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องได้

เมื่อมายมิ้นท์เห็นคำแนะนำ เธอก็เข้าใจทันที เธอยิ้มออกมา “ใช่สิ ฉันสามารถแบ่งพื้นที่ได้ เลี่ยงค่าเช่าให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้องสัก 2-3 ปี จากนั้นก็สามารถใช้น้ำใจที่ฉันมีให้ ขอทีมวิศวกรรมจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง มาสร้างโรงงาน แค่นี้ก็ได้แล้ว ไม่ใช่เหรอ!”

นี่ก็แสดงว่า ประเทศช่วยสร้างโรงงานของเธอ ถึงเยี่ยมบุญจะเข้ามาวุ่นวาย ก็ต้องได้รับความยินยอมจากประเทศก่อน

ขณะเดียวกัน เธอยังสามารถขอให้หน่วยงานที่เกี่ยวข้อง แนะนำโรงงานเครื่องจักรให้เธอได้ด้วย ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

รอยยิ้มบนใบหน้าของมายมิ้นท์กว้างขึ้นเรื่อยๆ เสียงของเธอสดใส เพราะดีใจ “ขอบใจนายมาก นายช่วยฉันอีกครั้งแล้ว”

Z-H : ไม่เป็นไร

มายมิ้นท์คิดอยู่ครู่หนึ่ง และถามว่า : “ใช่สิ คุยกับนายมานานแล้ว ยังไม่รู้ว่านายชื่ออะไร จะตอบแทนนายยังไงล่ะ”

ทว่าเมื่อเธอส่งข้อความเสียงกลับไป อีกฝ่ายก็ไม่ตอบกลับมาอีกเลย

มายมิ้นท์เดาว่าอีกฝ่ายคงไม่ตอบแล้ว เธอถอนหายใจ และกดออกจากห้องแชท

ขณะนั้น ลาเต้คุยโทรศัพท์เสร็จ และเดินกลับมาจากดาดฟ้า สีหน้าของเขาดูโมโห “ที่รัก เธอพูดถูก เยี่ยมบุญ ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์คนนั้น โทรไปหาทีมวิศวกรรมกับโรงงานเครื่องจักร ทั่วเมืองเดอะซี ไม่ให้พวกเขาทำงานกับเรา ฉันพูดยังไงก็ไม่ได้ผล น่าโมโหชะมัด!”