รักหวานอมเปรี้ยว นิยาย บท 66

มายมิ้นท์คิดไม่ถึงว่าจะคุยกับหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ได้ราบรื่นขนาดนี้ ไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ก็เซ็นสัญญาแล้ว

เพื่อเป็นการขอบคุณที่มายมิ้นท์ ให้สิทธิ์ในการใช้ที่ดินฟรีหลายปี พวกเขาสัญญาว่าจะช่วยเธอสร้างโรงงาน และจัดการเรื่องเครื่องจักรด้วย

เมื่อออกมาจากหน่วยงานที่เกี่ยวข้อง ก็ค่ำแล้ว

ท้องของมายมิ้นท์ร้องโครกคราก

ลาเต้ได้ยินก็โอบไหล่เธอ “ที่รัก เราไปกินสเต๊กกันเป็นไง”

“โอเค” มายมิ้นท์พยักหน้า

“ไปกันเลย!” ลาเต้โอบไหล่เธอ แล้วเดินไปที่รถอย่างรวดเร็ว

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ทั้งสองมาถึงร้านอาหารยุโรปขึ้นชื่อในเมืองเดอะซี

เมื่อเดินเข้ามา มายมิ้นท์ก็ได้ยินเสียงอันคุ้นเคย ดังขึ้นทางด้านหลัง “คุณมายมิ้นท์ คุณลาเต้ เราเจอกันอีกแล้ว”

รอยยิ้มบนใบหน้าของมายมิ้นท์แทบจะหายไป

ส่วนลาเต้เหลือกตามองบน “พวกนายอีกแล้วเหรอ”

คนที่มาคือเปปเปอร์กับส้มเปรี้ยว

ส้มเปรี้ยวยิ้มอย่างอ่อนโยน “คุณลาเต้ไม่อยากเจอเราเหรอคะ”

“รู้ก็ดี จะถามทำไมไม่ทราบ” ลาเต้ยักไหล่

ส้มเปรี้ยวยังคงยิ้ม และไม่โกรธ

เปปเปอร์ไม่พูดอะไร สายตาของเขาหยุดลงบนผ้าพันแผล บนศีรษะมายมิ้นท์ แววตาของเขานิ่ง ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่

มายมิ้นท์รู้สึกได้ว่ามีคนมอง เธอจึงมองเขาอย่างประหลาดใจ เธอยกยิ้มแล้วพูดว่า “ประธานเปปเปอร์มองฉันอย่างนี้ ไม่กลัวคู่หมั้นคุณหึงเหรอ”

เมื่อส้มเปรี้ยวได้ยิน เธอเริ่มยิ้มไม่ออก

เธอรู้ว่าจุดประสงค์ของมายมิ้นท์คือ จงใจยั่วยุเธอกับเปอร์ แต่เธอกลับไม่สามารถปฏิเสธได้ เพราะมายมิ้นท์พูดจริง เมื่อกี้เปอร์มองมายมิ้นท์จริงๆ

ความเกลียดชังฉายออกมาทางแววตาของส้มเปรี้ยว เธออัดอั้นใจมาก แต่กลับต้องยิ้มออกมา

“คุณมายมิ้นท์พูดอะไรอย่างนั้น ฉันจะหึงได้ยังไง คุณยืนอยู่ตรงหน้าเรา เปอร์มองคุณก็ไม่แปลก อีกอย่างตอนเปอร์อยู่บริษัท ก็เจอพนักงานหญิงเยอะแยะ ฉันจะหึงทุกคนได้ยังไง ใช่ไหมเปอร์”

เธอคล้องแขนเปปเปอร์

เปปเปอร์รู้สึกถึงแรงที่แขน เขาขมวดคิ้วเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ดึงแขนกลับ

“คุณส้มเปรี้ยวใจกว้างจริงๆ” มายมิ้นท์ทำเป็นไม่เห็นรอยยิ้มฝืนๆ ของส้มเปรี้ยว

ลาเต้หาวออกมา “พอเถอะที่รัก จะไปพูดมากกับพวกเขาทำไม หิวแล้วไม่ใช่เหรอ เราเข้าไปในห้องอาหารกันดีกว่า”

“อืม” มายมิ้นท์พยักหน้า

ลาเต้โอบเอวเธอ และเดินตามบริกรเข้าไป

เปปเปอร์มองความสนิทสนมของทั้งสอง แววตาของเขานิ่ง เขาเม้มปากจนเป็นเส้นตรง จู่ๆ ในใจก็มีความคิดที่อยากจะแยกพวกเขาออกจากกัน

แต่สุดท้ายเขาก็สะกดกลั้นมันเอาไว้ เขาหลับตาปกปิดอารมณ์เอาไว้ จากนั้นจึงพูดกับส้มเปรี้ยวว่า “เราก็เข้าไปกันเถอะ”

“โอเค” ส้มเปรี้ยวยิ้มและพูดตอบ

ระหว่างทางไปห้องอาหาร ลาเต้อดสบถออกมาไม่ได้ “ที่รัก เห็นชัดๆ ว่าส้มเปรี้ยวอิจฉาเธอ ไม่เห็นต้องแสร้งทำเป็นยิ้ม เธอว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เหนื่อยบ้างเหรอ”

“ตอนนายกินกับนอนเหนื่อยไหมล่ะ” มายมิ้นท์ไม่ได้ตอบ แต่ย้อนถาม

ลาเต้รีบส่ายหน้า

มายมิ้นท์หัวเราะ “นี่ก็เหมือนกันไง การแสร้งทำของบางคน ก็เหมือนกับการกิน การนอนของเรา เป็นสิ่งที่จำเป็น ดังนั้นจะเหนื่อยได้ยังไงล่ะ”

“ก็ใช่” ลาเต้เบะปาก จากนั้นเหมือนเขาคิดอะไรได้ จึงยิ้มด้วยสีหน้ายียวน “ที่รัก เธอว่าถ้าเรากระชากหน้ากากของส้มเปรี้ยวออกมา เธอจะ......”

“พอแล้ว” มายมิ้นท์กระทุ้งศอกใส่เขา “ตอนนี้เธอไม่ได้มาหาเรื่องเรา เราก็ไม่ต้องมากความ”